نظرات محسن رفیعی وردنجانی

بهشت، جایگاه کسانی است که در سایه اعتقاد و عمل به دین الهی شایسته بهره مندی از نعمت های بهشتی شده اند.
از سوی دیگر، قرآن کریم درباره انطباق دین خدا با فطرت و سرشت انسان ها می فرماید: «فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنيفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتي‏ فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها لا تَبْديلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُون‏؛ [1] پس روى خود را متوجّه آيين خالص پروردگار كن! اين فطرتى است كه خداوند، انسان ها را بر آن آفريده؛ دگرگونى در آفرينش الهى نيست؛ اين است آيين استوار؛ ولى اكثر مردم نمى‏ دانند!»
بنابراین، بهشت، پادش اعتقاد و عمل به دینی است که کاملاً منطبق بر سرشت و فطرت اصیل انسان طراحی شده است. در واقع، کسانی که پس از طی نمودن مراحلی در دوزخ، قدم به بهشت می گذارند نیز زمانی مجوز ورود به بهشت را می یابند که خواسته هایشان بر مدار فطرت الهی اصلاح شده است.
بر این اساس، خواسته های بهشتیان، خواسته هایی بر خلاف فطرت انسان نخواهد بود؛ بلکه بهشتیان نه تنها از گرایشات انحرافی لذتی نمی برند بلکه همچنان که در دنیا نسبت به چنین گرایشاتی تنفر داشتند در بهشت نیز این چنین هستند.
خلاصه پاسخ این که، اگر چه ممکن است تصور گرایش جنسی به همجنس در این دنیا، برای برخی منحرفان جنسی لذت بخش باشد ولی با توجه به باطن زشت و انزجار آور همجنسگرایی، چنین خواسته ای از بهشتیان غیرقابل تصور است.

پی نوشت
[1] سوره روم، آیه 30.