نظرات سیدرضا میرصانع

دعا یعنی مناجات با خدا و صحبت کردن با ربّی که در همه حال شاهد و ناظر برزندگی ماست.
وَ لَقد خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ [ق/۱۶] و ما انسان را آفريده‏ ايم و مى‏ دانيم كه نفس او چه وسوسه‏ اى به او مى ‏كند و ما از شاهرگ [او] به او نزديكتريم.
در آن حالاتی که انسان احساس تنهایی وضعف روحی می کند و وسوسه گناه زیاد می شود، وقتی با خدای خود و خالق و پروردگار خود سخن می گوید، از هر موجودی بی نیاز و فارغ می گردد.
دعای عرفه به ما می آموزد که خدای خود را چگونه به بهترین نوع و زیباترین اسمها صدا بزنیم و بهترین عواطف و محبت را نسبت به خدا ابراز کنیم.
وَ الَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ [بقره/165] محبّت مؤمنین نسبت بخدا شدیدتر و بیشتر است و عشق حقیقی است.

علاوه بر کلام زیبای رهبر معظم ، دکتر شریعتی نیز در کتاب شریعت جاویدش وقتی دعای عرفه را ترجمه می کند، می گوید:
هرگاه تو را خواندم پاسخم گفتی.هرچه از تو خواستم عنایتم فرمودی هر گاه اطاعت کردم قدردانی و تشکر کردی و هر زمان که شکرت را بجا آوردم بر نعمتهایم افزودی و اینها همه چیست؟جز نعمت تمام و کمال و احسان بی پایان تو؟!
اگر به فرض که هیچ دلیلی بر حقانیت و صلاحیت امام حسین (ع) نباشد , بعد آدم یک بار دعای عرفه بخواند, آیا می شود به "حسین" ایمان نیاورد؟ نشناسدش؟ عاشقش نشود؟دیوانه اش نشود؟ آیا چنین چیزی امکان دارد؟ یک بار بخوانید، عاشق می شوید...