مطالب دوستان حسین وجدانی «مشاور»

با سلام به شما کاربر محترم ابتدا بابت اعتمادی که به مجموعه ما کردید و سؤال خود را با ما به اشتراک گذاشتید، تشکر می‌کنم. اما درباره وضعیت کودک خردسالتان، ظاهراً هنگامی که در جمع قرار می‌گیرد، حرف شنوی کمتری دارد و چه بسا ناسازگاری‌هایی را از خودش بروز می‌دهد که برای شما و دیگران ایجاد مشکل کرده است. باید توجه داشت که بیش فعالی یک نوع اختلال است و نمی‌توان به راحتی به کودک دو سال و نیم که هنوز وارد 3 سالگی هم نشده، برچسب بیش فعالی زد. به خصوص اینکه کودک در این سن و سال، حس استقلال و خوداتکایی را تجربه می‌کند؛ لذا طبیعی است که در مواجهه با دیگران حس مالکیت و خودمحوری نسبت به همه چیز داشته باشد. به همین خاطر مسئله ناسازگاری در اینجا مطرح می‌شود. همان طور که خودتان اشاره کردید، کودکتان وقتی در خانه هست و افراد غریبه وجود ندارند، مسئله ناسازگاری کمتر اتفاق می‌افتد؛ بنابراین مخالفت و ناسازگاری کودکتان نه به خاطر بیش فعالی، بلکه به خاطر اقتضای سنش (خودمحوری) است و عدم درک کودک، موجب بدرفتاری و پرخاشگری هرچه بیشتر او می‌شود. اما با این رفتار کودک چگونه باید با او تعامل کرد تا میزان ناسازگاری او به حداقل برسد؟ در این‌گونه موارد باید آستانه تحمل کودک خود را سنجید؛ مثلاً ممکن است کودک شما بعد از یک ساعت از مهمانی، فرایند ناسازگاری او شروع شود و روند صعودی پیدا کند، در اینجا باید زمان مهمانی رفتن را کاهش دهید؛ لذا وقتی می‌بینید که بعد از دو ساعت مهمانی، ناسازگاری کودک به اوج خود می‌رسد، باید قبل از آن، مهمانی را تمام کنید؛ بنابراین نیازی به تنبیه و خشونت رفتاری با کودک نیست، بلکه کافی است این محرومیت از مهمانی را برای او در نظر بگیرید تا کودک رفته‌رفته متوجه پیامد رفتاری‌اش شود. البته گاهی نیز این شیطنت‌ها و لجبازی‌های کودک به خاطر این است که از فضای خانه خسته شده و بهتر است در این مواقع برای آرام کردن کودک خود، او را به حیاط برده تا مقداری قدم بزند و بعد دوباره به مهمانی باز گردید. گاهی ناسازگاری و لجبازی‌های کودکان تحت تأثیر هیجانات ناشی از مهمانی‌ها هست که در این حالت، کودک شروع به داد و فریاد می‌کند. در این مواقع بهتر است کودک را به اتاق خلوتی ببریم و با آرامش و طوری که انگار موضوع برایمان اهمیت ندارد اندکی صبر کنیم تا از نظر روحی کودک آماده شده و بعد به آرامی در مورد رفتارهای غلط او توضیح داده و رفتار درست را برایش بگوییم یا حواس او را به بازی و فعالیت دیگری پرت کنیم. گاهی هم به خاطر حسادت کودکانه، کودک احساس می‌کند که کودک دیگر، بیشتر موردتوجه قرار می‌گیرد، در اینجا وظیفه والدین است که با توجه کردن به کودک خود این مشکل را حل کنند؛ مثلاً به کودک مسئولیتی بسپارید که او در آن جمع احساس مهم بودن پیدا کند. لطفاً نکات مذکور را رعایت کنید و به ما بازخورد بدهید. موفق باشید.

با سلام به شما کاربر محترم ابتدا بابت اعتمادی که به مجموعه ما کردید و سؤال خود را با ما به اشتراک گذاشتید، تشکر می‌کنم. طبیعی است که به عنوان مادر نسبت به تصمیم دخترتان و آینده او نگران باشید، ولی باید توجه داشت که این تصمیم مربوط به زندگی خودش هست و نهایت کاری که شما می‌توانید به او بکنید، همفکری و راهنمایی دادن به اوست بدون اینکه بخواهید نظر خود را بر او تحمیل کنید. بنابراین شرط آزادی عمل را در راهنمایی دخترتان در نظر داشته باشید تا راهنمایی شما مؤثر واقع شود، در غیر این صورت اگر بخواهید به هر ترتیبی نظر دخترتان را تغییر بدهید و نظرتان را بر او تحمیل کنید، چه بسا ناخواسته مقاومت او را در این زمینه فعال کرده و آن‌گاه دخترتان صرفا به خاطر مقابله با شما، روی تصمیم خود پافشاری کند. درنتیجه مواظب باشید تا در چنین تله‌ای قرار نگیرید. همان‌طور که می‌دانید زندگی مشترک بین زن و مرد به راحتی شکل نمی‌گیرد که بخواهیم به صرف یک رفتار، تصمیم به پایان دادن آن کنیم. به ویژه اینکه قضاوت و ارزیابی یک نفر آن همسر آدم باید به صورت مجموعی باشد؛ یعنی با توجه به نقاط قوت و ضعف، خوبی‌ها و بدی‌هایش، او را ارزیابی کرد، نه بر اساس صرفاً یک رفتار یا یک اخلاق بخواهیم برچسب همسر بد به دیگری بزنیم. لذا باید توجه دخترتان را به ویژگی‌های مختلف رفتاری مثبت و منفی همسرش معطوف کنید تا بتواند به صورت مجموعی، همسرش را ارزیابی کند و به این سؤال، پاسخ دهد که آیا از دید او به صورت مجموعی، همسرش نمره قبولی را می‌گیرد یا نه؟ درست است که دینداری برای دختر شما از اهمیت بالایی برخوردار است، اما دلیل نمی شود تنها به خاطر این مسئله، زندگی مشترک را نابود کرد، بلکه چیزی به عنوان آستانه تحمل داریم که اگر افراد به طور کلی، آستانه تحمل پایینی داشته باشند، باعث می شود که در برابر هرگونه ناملایمات زندگی، ناامید شوند و به جای حل مسئله، صورت مسئله را پاک کنند. البته منظور این نیست که دختر شما آستانه تحمل پایینی دارد و بخواهیم او را قضاوت کنیم، بلکه منظور این است که باید برای تصمیم‌گیری این نکته را مدنظر قرار داد که آیا میزان حساسیت دخترتان به مسئله دین‌داری همسرش آن‌قدر بالاست که به جای حل مسئله دنبال فرار از مسئله است یا اینکه اصلاً مسئله حساسیت ایشان نیست، بلکه تعارض و ناسازگاری بین این دو نفر در زمینه دین‌داری به گونه‌ای است که مثلاً آقا در مسئله دین‌داری در مقابل همسرش قرار گرفته است و حاضر به پذیرش اشتباه خود نیست و از طرفی به دنبال تغییر همسرش نیز می‌باشد، در آن صورت می‌توان نتیجه گرفت که سطح ناسازگاری و تعارض بین طرفین بالاست و چه بسا بعد از مشاوره به زوجین درباره نحوه متارکه مشاوره داده شود، اما اگر جنس تعارض طرفین به گونة دیگری باشد که مثلاً آقا صرفاً ضعف در دین‌داری دارد و ضعف خود را هم در این زمینه قبول دارد، ولی به دلایل مختلفی تا به حال نتوانسته این ضعف را برطرف نماید، در آن صورت سؤالی که مطرح می‌شود، این است که آیا راهکار این مسئله تنها متارکه است؟ ممکن است بگویید که آقا مدام دروغ می‌گوید و این دروغ‌گویی‌اش به زندگی آن‌ها لطمه زده است. در آن صورت باید بررسی شود که آیا تنها به همسرش دروغ می‌گوید یا با همه افراد از جمله خانواده، همکار، همسایه و فامیل نیز این خصوصیت اخلاقی منفی را دارد؟  اگر تنها به همسرش دروغ می‌گوید، ولی با بقیه افراد این‌گونه نیست؛ معنایش این است که در رابطه میان آقا و خانم مشکلاتی وجود دارد که چه بسا تنها مقصر آقا نیست، بلکه نحوه و شیوه تعامل خانم نیز چه بسا ناخواسته موجب تقویت رفتار منفی آقا شده باشد. اما اگر آقا به طور کلی به همه افراد چه همسر و چه دیگران دروغ می‌گوید و اصطلاحاً به دروغگویی معروف است، در آن صورت چاره کار باز هم متارکه نیست، بلکه باید بررسی کرد که آیا آقا، دروغ‌گویی خود را قبول دارد یا نه؟ اگر این صفت اخلاقی منفی را قبول دارد، باید برای برطرف کردن آن به یک مشاور حاذق مراجعه کند تا به صورت ریشه‌ای بتواند این صفت اخلاقی را کنار بگذارد. تنها در یک صورت متارکه معقول به نظر می‌رسد که یک طرف ماجرا علی‌رغم دروغگو بودنش، اصلاً اشتباه خود را قبول نداشته باشد یا اگر هم قبول داشته باشد، حاضر به رفع آن در زندگی نباشد و هیچ تضمینی در این زمینه هم ارائه نکند که در آن صورت، تصمیم‌گیری نهایی با خود خانم است که این هم تا حدودی به آستانه تحمل ایشان برمی گردد. برخی از خانم‌ها در چنین شرایطی با مثبت اندیشی و فعال بودن در زندگی همچنان امیدوار می‌مانند تا سطح آگاهی شریک زندگی‌شان آن‌قدر رشد کند که بالاخره خودش برای اصلاح اخلاق و رفتار خود اقدام جدی کند. برخی نیز ممکن است با توجه به شرایط و موقعیتی که دارند فرار را برقرار ترجیح دهند. موفق باشید.

با سلام به شما کاربر محترم در ابتدا بابت اعتمادی که به ما کردید و سؤال خود را با ما به اشتراک گذاشتید، تشکر می‌کنم. گرچه از سن و سال خود نگفتید، ولی با توجه به توضیحاتی که از حالات خود داده‌اید، می‌توان حدس زد که در اوایل دوره جوانی و در آستانه انتخاب سرنوشت و آینده خود به سر می‌برید. معمولاً افراد در دوره جوانی، به شدت انگیزه و هیجان خواهی بالایی دارند و به نوعی نسبت به رشته و موضوعات مختلف، علایق مختلفی دارند و از این بابت می‌توان حالات شما را درک کرد که تمایلات متعدد و انگیزه‌های گوناگونی در رشته‌های مختلف دارید. اما همان‌طور که خودتان هم اشاره کردید، دنبال کردن همه رشته‌های موردعلاقه، تنها تنوع طلبی شما را تقویت می‌کند و با توجه به محدودیت سنی که ما در این دنیا داریم، آن موفقیت لازم را به دست نخواهید آورد و بعد از مدتی نیز ممکن است احساس سرخوردگی پیدا کنید که چرا در یک رشته خاص، آن مهارت حرفه‌ای را کسب نکرده‌اید. اما چگونه می‌توان با انتخاب یک حرفه اصلی، علاقه‌مندی خود دیگر رشته‌ها را اشباع کرد؟ برای اینکه هم در رشته اصلی، مهارت حرفه‌ای پیدا کرده و هم دیگر علایق خود را دنبال کنید، به شما پیشنهاد می‌دهیم که یکی از رشته‌ها را با مشورت از افراد موفق و صاحب‌نظر به عنوان حرفه اصلی خود انتخاب کنید و بقیه رشته‌های موردعلاقه خود را در راستای تقویت حرفه اصلی خود دنبال کنید؛ مثلا فرض بگیرید که شما یادگیری زبان انگلیسی را به عنوان حرفه اصلی انتخاب کردید و می‌خواهید سایر علاقه‌مندی‌های خود را در راستای تقویت حرفه اصلی دنبال کنید از این رو شما می‌توانید: 1- روی خوشنویسی زبان انگلیسی خود تمرین کنید. 2- مهارت نویسندگی خود را به زبان انگلیسی تقویت نمایید. 3- مطالعه کتاب‌های موردعلاقه خود را با ترجمه به زبان انگلیسی دنبال کنید. 4- تمرین آشپزی را می‌توانید از طریق مطالعه کتاب‌های انگلیسی و دیدن کلیپ‌های آشپزی که به زبان انگلیسی هستند، پیگیری نمایید. خلاصه شما با خلاقیت خود می‌توانید با درهم آمیختگی رشته‌های مختلف در حرفه اصلی خود، به صورت خاص در آن حرفه ممتاز شوید. به‌گونه‌ای که می‌توانید اولین نویسنده ایرانی باشید که به زبان انگلیسی، نویسندگی می‌کند. اگر در این زمینه نیاز به همفکری و مشورت بیشتری دارید تا بتوانید حرفه اصلی خود را با توجه به علاقه، رسالت و نیاز خود و جهان انتخاب کنید، توصیه می‌کنم حتماً نکاتی که در ادامه بیان می‌کنم، دقت و تأمل بیشتری کنید. هدف من از زندگی چیست؟ چه رسالتی در زندگی دارم؟ چه چیزی حال من را در زندگی خوب می‌کند؟ دنبال چه کاری بروم تا پایان عمر با عشق و علاقه آن را دنبال کنم؟ اینها سؤالاتی است که  ذهن هر جوانی را که در آستانه انتخاب شغل و رشته قرار می‌گیرد درگیر می‌کند. برای اینکه حرفه و رشته خود را پیدا کنیم، باید بدانیم که 4 عامل در زندگی ما انسان‌ها اهمیت دارد. انسانی که می‌خواهد معنای زندگی خود را پیدا کند، باید تکلیفش را با این چهار عامل مشخص کند. نقطه اشتراک چهار عامل زیر، حرفه و معنای زندگی ما را روشن می‌سازد. 1- علاقه (چه چیزهایی را دوست دارید؟) برخی از جوانان هنگامی که می‌خواهند رشته تحصیلی، دانشگاهی و شغلی را انتخاب کنند، علاقه خود را رها کرده و فقط دنبال چیزی می‌روند که در آن پول داشته باشد. این تفکر کاملاً اشتباه است؛ زیرا پول مهم است، ولی نه آن‌قدر که انسان به خاطرش از علاقه خود بگذرد. 2- توانایی (شما در چه زمینه‌هایی خوب هستید؟) گاهی فردی در طراحی، گرافیک، مکانیک، ادبیات یا چیزهای دیگر توانایی دارد و آن‌ها را به خوبی انجام می‌دهد. اگر چیزی که انسان به آن علاقه دارد با چیزهایی که در آن‌ها خوب است، هماهنگ باشد، این فرد یک گام به خوشبختی نزدیک‌تر می‌شود. 3- پول (خلق ارزش) اگر کسی رشته‌ای را انتخاب کند که موردعلاقه‌اش باشد و در انجام آن توانمند هم باشد، ولی بازار کار آن، خوب نباشد؛ به عبارتی نتواند خلق ارزش کند، نمی‌تواند در آن رشته پیشرفت قابل توجهی کند و دیر یا زود در زندگی احساس خسران و ضرر خواهد کرد. 4- نیاز جهان (ببینید جهان به چه چیزی نیاز دارد؟) آنچه باعث می‌شود تا دیگران بابت ارزشی که خلق می‌کنید، آن را دنبال کنند و حاضر باشند تا بابت آن هزینه کنند، نیاز است؛ لذا توجه به نیاز جهان بسیار اهمیت دارد؛ اینکه دنیا به چه چیزی نیاز دارد و شما حاضرید چه نیازی از این جهان را برطرف کنید. حال که پی بردیم هدف و موفقیت ما در زندگی، نقطه تلاقی چهار عامل علاقه، توانایی، خلق ارزش و نیاز جهان است، از این رو پیشنهادی که در انتخاب رشته و حرفه به شما داده‌ایم با توجه به توضیحات بالا می‌باشد و توصیه می‌کنیم در این باره شما نیز با توجه به موارد گفته شده، انتخاب رشته کنید. موفق باشید.

با سلام به شما کاربر محترم ابتدا بابت اعتمادی که به مجموعه ما کردید و سؤال خود را با ما به اشتراک گذاشتید، تشکر می‌کنیم. احساس مادرانه شما را نسبت به شرایط روحی دخترتان را درک می‌کنیم و همان‌طور که خودتان هم اشاره کردید، دختران تازه به سن 17 سالگی رسیده است و هنوز فرصت‌های زیادی برای ازدواج در ادامه دارد، اما چگونه این موضوع را باید با دخترتان مطرح کرد تا دغدغه‌ای که در این زمینه پیدا کرده به حداقل ممکن برسد؟ از آنجایی که اعتماد به نفس دخترتان پایین است، طبعاً یک سربندِ اعتماد به نفس دخترتان به موضوع ازدواج و آینده‌اش مربوط است، احتمالاً با دیدن موقعیت ازدواج همسن و سالان و هم‌کلاسی‌های خود، احساس کم ارزشی و خود تحقیری می‌کند و همین عامل موجب می‌شود که ارزیابی نادرست و احساس بدی نسبت به ویژگی‌ها و توانمندی‌های خودش داشته باشد. از این رو لازم است از یک طرف، هرازگاهی بازخوردهای مثبتی نسبت به ویژگی‌ها و توانمندی‌های دخترتان به او بدهید؛ از جمله تعریف و تمجیدهای دیگران از دخترتان را می‌توانید به او منتقل کنید تا آن حس بی‌ارزشی که نسبت به خودش دارد کم‌رنگ شود. از طرف دیگر ارتباط دونفره مادر و دختری خود را با او بیشتر کنید. هرچقدر میزان ارتباطتان را با او بیشتر کنید، طبعاً بیشتر با دغدغه‌ها و نگرانی‌هایش آشنا می‌شوید و بهتر می‌توانید او را راهنمایی کنید. راهنمایی‌هایی که به او می‌کنید، کم کم شاکلة ذهنی او نسبت به مسئله ازدواج و مسائل دیگر را شکل می‌دهد؛ به ویژه اگر راهنمایی‌های شما به جا، درست و هوشمندانه باشد. اما در هنگام راهنمایی، باید به چه چیزهایی توجه کنید تا تأثیر مثبتی داشته باشد؟ سعی کنید در راهنمایی‌هایی که به دخترتان می‌کنید، همواره نسبت به همه مسائل، نیمه پر لیوان را ببینید و این دید را به دخترتان هم منتقل کنید. مثلاً اینکه هم‌کلاسی‌های دخترتان ازدواج کردند، معنی‌اش این نیست که آن‌ها خوشبخت هستند و چون دخترتان هنوز ازدواج نکرده است، باید احساس بدبختی کند، بلکه شما این نکته را به او یادآور شوید که احساس خوشبختی، یک حس درونی است که ناشی از نوع نگاه ما به زندگی برمی‌گردد. ممکن است کسی ازدواج هم کرده باشد، ولی احساس خوشبختی و رضایتمندی نکند یا برعکس فرد مجردی باشد که احساس خوشبختی می‌کند. (البته نه به‌خاطر مجردی، بلکه فارغ از این امور، احساس رضایتمندی می‌کند)  این حس خوشبختی و رضایتمندی بیشتر از اینکه تحت تأثیر موقعیت بیرونی باشد، بیشتر یک امر درونی است. کافی است ما در این زمینه بیشتر تأمل کنیم تا به این مهارت دست پیدا کنیم که احساس خوشبختی خود را فارغ از موقعیت بیرونی کسب کنیم، آن‌گاه بیشترین رضایتمندی و احساس آرامش را در زندگی خواهیم داشت. به ویژه اگر این حس خوشبختی را با ارتباط با خدا گره بزنیم و ایمان داشته باشیم که اگر امور خود را به خدای متعال واگذار کنیم، بهترین سرنوشت‌ها را رقم خواهد زد، دیگر نگران و مضطرب از تغییر و تحول رخدادهای دور و اطراف خود نخواهیم شد، بلکه آن‌ها را فرصتی برای تجربه جدید توأم با رشد خواهیم دید. چه زیبا خدای متعال، این اطمینان بخشی را به ما انسان‌ها در کتابش می‌دهد، آنجا که می‌فرماید: «مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ؛  کسی که بر خدا توکل کند، خدا برایش کافی است.» [طلاق، 3] در ادامه به او گوشزد کنید که بهتر است از این فرصت مجردی که در حال حاضر پیشروی او هست، بهترین استفاده را بکند؛ لذا می‌توانید به او پیشنهاد بدهید که در این دوران مجردی به جای خودخوری و افکار منفی، علاقه‌مندی‌های خود را دنبال کند؛ ازجمله ثبت‌نام در کلاس‌های مهارت محور که علاوه بر ارتقای مهارت‌هایش، می‌تواند اعتماد به نفسش را هم افزایش دهد و احساس بهتری نسبت به خودش پیدا کند. لطفاً این نکاتی را که عرض کردم، به کار ببندید و در ادامه بازخوردش را به ما منتقل کنید. همچنین اگر نیاز به راهنمایی بیشتری در این زمینه داشتید، حتماً با ما در میان بگذارید. موفق باشید.