سوال بسیار خوبی کردید، ذهن پرسش گر شما و مهمتر از اون روحیه تحقیقی که دارید بسیار ستودنی است که امیدوارم برای همیشه این روحیه رو برای خودتون حفظ کنید.
راجع به سوال شما دو مقدمه ذکر میشه:
1- دنیا محل آزمایش انسان است و تحت این آزمایش هست که عیار آدمها مشخص میشه. در عین حالی که خدا نشانه و حجتهای زیادی برای تشخیص راه حق و پیمودن اون در اختیار انسان گذاشته، کسی می تونه سرفرازانه از این آزمایشی 80-90 ساله در میدانی به گستردگی کره زمین بیرون بیاد که در چالشهای بین خودخواهی و خداخواهی، خدا رو انتخاب کنه. نه هواهای نفسانی را. در درون هر کسی یک خدای واقعی هست که انسان بر اساس فطرت می تواند صدای او را بشنود و یک خدای دروغین به نام «هوای نفس» هست که بزرگترین دشمن انسان به شمار می رود. همانطور که پیامبر اکرم ص می فرماید «أعدا عدوک نفسک التی بین یدیک؛ دشمن ترین دشمن شما هوای نفسی است که بین دو پهلوی شما نهادینه شده».
انسان در چالشهای زندگی که در واقع همون زمینه آزمایشها هستند گاهی به فطرت و خدای واقعی دستور می گیرند و گاهی متاثر از هوای نفس خود قرار میگیرند که این ضعف در اراده گاهی ناشی از عدم علم و گاهی ناشی از عدم باور و ایمان است و بین این دو فرق است. جایگاه «دانستن» ذهن است اما جایگاه «باور داشتن» قلب و دل است. ممکن است کسی عقیده به خدا داشته باشد اما ایمان و باور به خدا نداشته باشد. چنین کسی عقیده دارد اما ایمان ندارد.
دکتری که عقیده دارد مشروب مضراتی دارد و برایش پایان نامه می نویسد، اما خودش شراب می خورد، چنین کسی صرفا عقیده و علم ذهنی دارد، اما باور ندارد، و این علم رو به قلب خودش عرضه نکرده و قلب خود را تسیلیم این نکرده که واقعا مشروب مضر است. لذا برای کنجکاوی و تفریح هم که شده می خورد. کسی که دستش را در آتش فرو نمی کند هم علم دارد که آتش سوزان است و هم باور دارد که این کار احمقانه است. آتش یک امر عینی و مشهود است و آدمی راحتتر و زودتر قانع می شود، اما چیزی مثل مشروب، یا حتی اموری که غیبی هستند (مثل اثر فیلم مستهجن بر روان آدمی) دیرتر شخص به مرحله باور میرسد. این تفاوت در باورمندی هست که تفاوت و مدارج انسان ها رو نشون میده.
حتی «دانستن» که مرتبه کمتری نسبت به «باور داشتن» محسوب میشه، بعضی از آدمها از همین هم محرومند. قران می فرماید «قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ ﴿۹﴾ بگو آيا كسانى كه مى دانند و كسانى كه نمى دانند يكسانند؟ تنها خردمندانند كه پندپذيرند (۹)
این ندانستن گاهی ناشی از تنبلی و عدم روحیه تحقیق است و گاهی ناشی از گناه که همچون حجاب و غباری بر روح و روان آدمی انداخته میشه تا جایی که طرف منکر آیات الهی و عقائد درست اسلامی می شود
در قران سرانجام گناهان زیاد را، کفر و الحاد و انکار خدا و نشانه های او را بیان داشته است.
ثُمَّ كَانَ عَاقِبَةَ الَّذِينَ أَسَاءُوا السُّوأَىٰ أَنْ كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَكَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِئُونَ (7) سپس سرانجام کسانی که اعمال بد مرتکب شدند به جایی رسید که آیات خدا را تکذیب کردند و آن را به مسخره گرفتند!
پس نگاه به خودتون نکنید که خدا را شکر اهل گناه نیستید، بلکه اهل تحقیق و پرس و جو هستید، برای خود و آینده خودتون ارزش قائلید و حتی برنامه برای بینهایت دارید، خیلی از همین آدمها بودند که معجزه رو با چشم خودشون می دیدند اما باز هم منکر میشدند، چون درون این گونه افراد اونقدر از خباثت و گناه پر شده بود که همچون یک آدمی که حالت تهوع داره، اگر بهترین غذاها هم جلوش بذارید اون رو رد می کنه و متنفر خواهد بود. آدمی به مرحله ای میرسه که اگر از مرگ رو به چشم خودش ببینه، و آرزو کنه که مجدد به دنیا برگرده تا کار خوب انجام بده، باز هم بر سیره و رویه خودش (کفر و لجاجت) بر خواهد گشت.
حَتَّىٰ إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ ۚ كَلَّا ۚ إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا ۖ وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ
[دشمنان حق از دشمنی خود باز نمی ایستند] تا زمانی که یکی از آنان را مرگ در رسد، می گوید: پروردگارا! مرا [برای جبران گناهان و تقصیرهایی که از من سر زده به دنیا] بازگردان؛ شاید در آنچه ترک کردم (و کوتاهی نمودم) عمل صالحی انجام دهم!» (ولی به او می‌گویند:) چنین نیست! این سخنی است که او به زبان می‌گوید (و اگر بازگردد، کارش همچون گذشته است)! و پشت سر آنان برزخی است تا روزی که برانگیخته شوند!
خلاصه اینکه برخی افراد، زندگی حیوان صفتانه دارند، اسیر شهوت و لذتهای زودگذر هستند بدون اینکه از فکر و اندیشه و آینده نگری بهره ببرند. بعضی افراد را شیطان در زمان حال اسیر کرده، هم گذشته رو که آدمی از چه دنیای دیگری به این کره خاکی اومده به فراموشی سپرده و هم آینده رو که چه سرنوشتی در انتظار انسان است به فراموشی سپرده و کسی که از نعمتی به نام عقل بهره نبرد قطعا دچار زشتی ها و پلشتی خواهد شد. همانطور که قران می فرماید
وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَيَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ ؛ هیچ کس را نسزد [و قدرت نباشد] که ایمان بیاورد مگر به اذن و توفیق خدا، و خدا پلیدی [ضلالت] را [پس از بیان حقایق] بر کسانی قرار می دهد که [در حقایق] نمی اندیشند.
این بحث نیاز به بررسی های دیگری هم دارد که فکر می کنم در این حد کافی باشه. اگر باز هم حس کردید که این قضیه نیاز به بررسی و توضیح بیشتری داره بفرمایید
1- طولانی کردن رکوع و سجود که دقیقا با خضوع و خشوع بنده همراه هست یکی از دستورات اخلاقی دین مبین اسلام هست. این حالت تکبر و غرور آدمی رو ذوب میکنه. لذا در حدیث هست که بهترین حالت بنده نسبت به خدای خودش حالت سجده است.
اما اینکه در رکوع و سجود چی بگید ، هر ذکری می تونید بگید، سبحان الله، یا همون ذکر معمول سجود (سبحان ربی الاعلی و بحمده)
این ذکر رو تا جایی که حوصله داشته باشید می تونید تکرار کنید، یعنی اینطور نیست که فقط یک بار گفته بشه. شاید سوال شما هم از همین ناشی شده که فکر کردید فقط باید یک بار گفت. خیر. در سیره بعضی علماء آمده که شخصی در فصل زمستان برفی در فضای آزاد اونقدر در حالت رکوع ذوب در لذت عبادت بوده که تلمبار از برف روی پشت ایشون می نشسته و لذت عبادت به ایشون اجازه نمی داده که از این حالت خارج بشه.
2- ذکر سجود: سبحان الله، سبحان ربی الاعلی و بحمده، سبحوهٌ قدوسٌ، ربنا و رب الملائکه و الروح و تکرار این گونه ذکرها
3- برای پرهیز از گناه، اول روز با خودتون و امام زمانتون عهد ببندید که هیچ رفتار یا گفتاری که ایشون رو ناراضی کنه انجام ندید، در طول روز مواظبت داشته باشید که بدونید ورودی های بصری و شنیداری شما چی هست؟ خوب است یا بد؟ گفتارهای خروجی شما خوب است یا بد؟ متوجه این باشید که گناه، گرفتاری می اورد، چه در این دنیا و چه در اون دنیا، هر رفتار گناه آلودی که انجام بدید (مثل غیبت) اگر لذت هم داشته باشه بسیار موقتی و گذرا است اما تنها چیزی که باقی می ماند لکه سیاه گناه است که وجود آدمی رو آلوده می کنه به نحوی که پالایش این لکه سیاه سخت است به نحوی که مرتکب نشدن گناه خیلی آسونتر از پاک کردن اون با توبه هستش.
قبل از هر اقدام وکردار و گفتاری مزمزه کنید که این گفتار به نفع شما و مایه رضایت خدا و امام زمانش هست یا شیطان از این فعل یا گفتار خوشش میاد؟
در آخر روز هم خودتون رو محاسبه کنید، ببینید اگر گناهی کردید استغفار کنید و سعی کنید در روز بعد طوری عزمتون رو جزم کنید که این کار را تکرار نکنید. اگر کار خوبی کردید خدا را شکر کنید که به شما چنین توفیقی داد. شکر شما باعث فزونی شما ازدیاد در توفیقات شما خواهد شد.
4- صلوات استغفار هر دو از سفارشات ائمه و علماء دین هستش. هیچ چیزی مثل صلوات ترازوی اعمال آدمی رو سنگین نمی کند، و استغفار هم مایه نزول رحمت و پاک شدن گناهان می شود.
سعی کنید نمازهاتون رو اول وقت بخونید و برای برنامه صبور باشید که به زودی اثر اون رو خواهید دید. آرامش خاصی و قوی شدن اراده نصیب شما خواهد شد.
احساس همدری شما با خواهرتون و این نیت خیرخواهانه که در صدد حل مشکل ایشون بودید قابل تمجیده.
راجع به مشکلی که مطرح کردید چند نکته مطرح میشه:
1- خواهر شما وظیفه دینی خودش رو در قالب تذکرات پی در پی برای برگشتن ایشون به نماز دادن، الان ببعد هم به طور مستقیم ایشون نباید وارد موعظه و امر و نهی و التماس بشن که شوهرش نماز بخونه، خواهر شما طبعا از ظرفیت خودش استفاده کرده و تکرار بیش از حد در این قضیه باعث دلزدگی و تنش خواهد شد. خواهر شما باید روی خوبیهای دیگر شوهرش متمرکز بشه و نماز نخوندن رو صرفا یک نقص و عیب عبادی بدونه که شخص در مقابل خدا داره.
اما این به اون معنی نیست که دیگه دست روی دست بزاره، و کاری به کار شوهرش نداشته باشه. بلکه می تونه از افراد دیگری که شوهرش روی حرفشون حساب می بره متوسل بشه. بهرحال یک دست صدا نداره ، بلکه برای اثر گذاری بیشتر باید از افراد دیگه کمک بگیره.
لطفا برای ادامه از لینک زیر بهره ببرید
2- اما در ارتباط با مشکلی که خواهر شما با خانواده خود و پدر شوهر دارن:
لزومی نداره که خواهر شما به خانوادشون بگن که شوهرشون نماز نمی خونه، به شدت از این کار پرهیز کنن، مگر اینکه خودشون اتفاقی متوجه بشن، نماز نخوندن یک مساله شخصی و درون خانوادگی است و اگر این قضیه رو به مامان و بابا بگن و بخصوص اگر عِرق مذهبی داشته باشند فقط چالش ها رو توسعه و عمیق تر کردند، بخصوص اینکه به کسی باید چنین گزارشی داد که کاری از دستشون بر میاد، و خانواده به هیچ نمی تونن کاری کنن، بخصوص گاهی باید به طور کارشناسانه و فنی و به دور از هیجان این کار رو حل کرد که نوعا افراد چنین مهارتی ندارن. پس به شدت از بازگو کردن این مساله با خانواده پرهیز کنن.
3- در رابطه با چالشی که خواهر شما با پدر شوهر دارن هم لزومی نداره خواهر شما اعتماد به نفسشون رو کنار بزارن عقب نشینی کنن، خیر. به راحتی بگن که «من به عنوان همسر وظیفه و تذکرات خودم رو دادم اما خودش قبول نمی کنه. من که از پیامبر بالاتر نیستم. پیامبر فقط مامور به رساندن احکام دین بود و مامور به نتیجه نبود همانطور که به زور نمیشه کسی رو با ایمان کرد مادامیکه خودش نخواد، شوهر من بخاطر شبهات فضای مجازی (یا هر دلیلی که به ذهن شما میاد) و تنبلی در راه تحقیق و رفع شبهات نماز نمی خونه»
اگر اینطور عمل کنید هم خودتون رو از مورد اتهام خارج کردید و هم پدر شوهرتون ر کنجکاو خواهید کرد که واقعا پدر ایشون بررسی کنه که چه شبهات یا عواملی باعث ترک نماز شده. اونوقت پدر شوهر ایشون با خواهر شما در یک تیم قرار خواهد گرفت.
باز هم اگر مساله یا ابهامی در جواب بود در ادامه بفرمایید
موفق باشید
ضمن ابراز تاثر و تاسف از این مصیبتی که به شما وارد شده، امیدوارم بهترین الطاف الهی و بهترین شفاعتها نصیب ایشون بشه.
طبعا غم از دست دادن مادر سخت است. و در این مصیبت باید از زمان کمک گرفت تا به تدریج فوت ایشون رو باور و باهاش کنار بیایید.
اما برای تسکین خودتون :
1- سعی کنید از خاطرات شیرین و به یاد ماندنی که بین شما خواهران و ایشون پیش اومده بگید و شاد باشید تا مادر شما از شاد بودن شما شاد بشه. ارواح مومنین از خبرهای خوبی که در خانه اتفاق می افته با خبر میشه و شاد میشه. یکی از این خوبی ها همین شادی و روابط صمیمی است که در این گونه نشست ها به وجود میاد. در وسط خندها و شادی هاتون دعا و صلواتی براش بفرستید.
2- مادر رو به خدا بسپارید. از اینکه در زمان حیات ایشون احیاناً به ایشون وابسته بودید و الان این وابستگی به جدایی مبدل شده حس می کنید از یک خوبی محروم شدید و احساس خسارت می کنید. نگرش شما به این قضیه رو به این نحو تغییر بدید که مادر شما الان پیش کسی بهتر از خود شما مهمان شده و الان موقعیتی بسیار رضایت بخش داره. با این نگاه رضایتمندی شما به رفتن بیش از رضایت شما به ماندن در این دنیا خواهد بود. با این نگاه، فوت مادر برای شما یک چالش ناگوار نخواهد بود که لازم باشه همیشه به یادش باشید، چون الان ایشون به یک خوبی خارج از وصفی رسیده که خود شما هم راضی به چنین خوبی برای ایشون خواهید بود.
3- برای شادی روح ایشون تا می تونید صلوات، قرائت فاتحه، صدقه، خیرات، زیارت به نیابت، وقف، و ... انجام بدید. هر کسی با هدیه گرفتن شاد میشه و هدیه برای اموات باید از جنس معنویت باشه.
4-سعی کنید هر کار خیری و فیضی ماندگار است، انجام بدید. فیض روی فیض (فیض مضاعف) مخصوص اعمال و خیراتی است که به طور مستمر در دنیا تکرار می شود و از اون به باقیات الصالحات تعبیر مشه. تا موقعی که عمل خیر تکرار شود، فیض جدیدی برای مرحوم ارسال می شود.
پیشنهاد میشه از طریق هزینه در حرمهای مطهر مثل امام رضا علیه السلام و حضرت معصومه سلام الله علیها این کار رو انجام بدید.
سلام بر شما دوست خوب ما
هر وقت استحمام میگیرید؛ غسل شهادت کنید. به این امید که توفیق شهادت قسمتتون بشه.
من و همسرم هم خیلی دوست داریم شهید بشیم.
برای ما هم دعا کن. اللهم ارزقنا توفیق الشهاده فی سبیلک تحت رایه ولیک المهدی
من باید برم ، آره برم سرم بره
یه روزیم بیاد ، نفس آخرم بره
التماس دعا
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
ضمن سپاس از همراهی شما
سوال بسیار خوبی کردید، ذهن پرسش گر شما و مهمتر از اون روحیه تحقیقی که دارید بسیار ستودنی است که امیدوارم برای همیشه این روحیه رو برای خودتون حفظ کنید.
راجع به سوال شما دو مقدمه ذکر میشه:
1- دنیا محل آزمایش انسان است و تحت این آزمایش هست که عیار آدمها مشخص میشه. در عین حالی که خدا نشانه و حجتهای زیادی برای تشخیص راه حق و پیمودن اون در اختیار انسان گذاشته، کسی می تونه سرفرازانه از این آزمایشی 80-90 ساله در میدانی به گستردگی کره زمین بیرون بیاد که در چالشهای بین خودخواهی و خداخواهی، خدا رو انتخاب کنه. نه هواهای نفسانی را. در درون هر کسی یک خدای واقعی هست که انسان بر اساس فطرت می تواند صدای او را بشنود و یک خدای دروغین به نام «هوای نفس» هست که بزرگترین دشمن انسان به شمار می رود. همانطور که پیامبر اکرم ص می فرماید «أعدا عدوک نفسک التی بین یدیک؛ دشمن ترین دشمن شما هوای نفسی است که بین دو پهلوی شما نهادینه شده».
انسان در چالشهای زندگی که در واقع همون زمینه آزمایشها هستند گاهی به فطرت و خدای واقعی دستور می گیرند و گاهی متاثر از هوای نفس خود قرار میگیرند که این ضعف در اراده گاهی ناشی از عدم علم و گاهی ناشی از عدم باور و ایمان است و بین این دو فرق است. جایگاه «دانستن» ذهن است اما جایگاه «باور داشتن» قلب و دل است. ممکن است کسی عقیده به خدا داشته باشد اما ایمان و باور به خدا نداشته باشد. چنین کسی عقیده دارد اما ایمان ندارد.
دکتری که عقیده دارد مشروب مضراتی دارد و برایش پایان نامه می نویسد، اما خودش شراب می خورد، چنین کسی صرفا عقیده و علم ذهنی دارد، اما باور ندارد، و این علم رو به قلب خودش عرضه نکرده و قلب خود را تسیلیم این نکرده که واقعا مشروب مضر است. لذا برای کنجکاوی و تفریح هم که شده می خورد. کسی که دستش را در آتش فرو نمی کند هم علم دارد که آتش سوزان است و هم باور دارد که این کار احمقانه است. آتش یک امر عینی و مشهود است و آدمی راحتتر و زودتر قانع می شود، اما چیزی مثل مشروب، یا حتی اموری که غیبی هستند (مثل اثر فیلم مستهجن بر روان آدمی) دیرتر شخص به مرحله باور میرسد. این تفاوت در باورمندی هست که تفاوت و مدارج انسان ها رو نشون میده.
حتی «دانستن» که مرتبه کمتری نسبت به «باور داشتن» محسوب میشه، بعضی از آدمها از همین هم محرومند. قران می فرماید «قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ ﴿۹﴾ بگو آيا كسانى كه مى دانند و كسانى كه نمى دانند يكسانند؟ تنها خردمندانند كه پندپذيرند (۹)
این ندانستن گاهی ناشی از تنبلی و عدم روحیه تحقیق است و گاهی ناشی از گناه که همچون حجاب و غباری بر روح و روان آدمی انداخته میشه تا جایی که طرف منکر آیات الهی و عقائد درست اسلامی می شود
در قران سرانجام گناهان زیاد را، کفر و الحاد و انکار خدا و نشانه های او را بیان داشته است.
ثُمَّ كَانَ عَاقِبَةَ الَّذِينَ أَسَاءُوا السُّوأَىٰ أَنْ كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَكَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِئُونَ (7) سپس سرانجام کسانی که اعمال بد مرتکب شدند به جایی رسید که آیات خدا را تکذیب کردند و آن را به مسخره گرفتند!
پس نگاه به خودتون نکنید که خدا را شکر اهل گناه نیستید، بلکه اهل تحقیق و پرس و جو هستید، برای خود و آینده خودتون ارزش قائلید و حتی برنامه برای بینهایت دارید، خیلی از همین آدمها بودند که معجزه رو با چشم خودشون می دیدند اما باز هم منکر میشدند، چون درون این گونه افراد اونقدر از خباثت و گناه پر شده بود که همچون یک آدمی که حالت تهوع داره، اگر بهترین غذاها هم جلوش بذارید اون رو رد می کنه و متنفر خواهد بود. آدمی به مرحله ای میرسه که اگر از مرگ رو به چشم خودش ببینه، و آرزو کنه که مجدد به دنیا برگرده تا کار خوب انجام بده، باز هم بر سیره و رویه خودش (کفر و لجاجت) بر خواهد گشت.
حَتَّىٰ إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ ۚ كَلَّا ۚ إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا ۖ وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ
[دشمنان حق از دشمنی خود باز نمی ایستند] تا زمانی که یکی از آنان را مرگ در رسد، می گوید: پروردگارا! مرا [برای جبران گناهان و تقصیرهایی که از من سر زده به دنیا] بازگردان؛ شاید در آنچه ترک کردم (و کوتاهی نمودم) عمل صالحی انجام دهم!» (ولی به او می‌گویند:) چنین نیست! این سخنی است که او به زبان می‌گوید (و اگر بازگردد، کارش همچون گذشته است)! و پشت سر آنان برزخی است تا روزی که برانگیخته شوند!
خلاصه اینکه برخی افراد، زندگی حیوان صفتانه دارند، اسیر شهوت و لذتهای زودگذر هستند بدون اینکه از فکر و اندیشه و آینده نگری بهره ببرند. بعضی افراد را شیطان در زمان حال اسیر کرده، هم گذشته رو که آدمی از چه دنیای دیگری به این کره خاکی اومده به فراموشی سپرده و هم آینده رو که چه سرنوشتی در انتظار انسان است به فراموشی سپرده و کسی که از نعمتی به نام عقل بهره نبرد قطعا دچار زشتی ها و پلشتی خواهد شد. همانطور که قران می فرماید
وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَيَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ ؛ هیچ کس را نسزد [و قدرت نباشد] که ایمان بیاورد مگر به اذن و توفیق خدا، و خدا پلیدی [ضلالت] را [پس از بیان حقایق] بر کسانی قرار می دهد که [در حقایق] نمی اندیشند.
این بحث نیاز به بررسی های دیگری هم دارد که فکر می کنم در این حد کافی باشه. اگر باز هم حس کردید که این قضیه نیاز به بررسی و توضیح بیشتری داره بفرمایید
موفق باشید
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر
1- طولانی کردن رکوع و سجود که دقیقا با خضوع و خشوع بنده همراه هست یکی از دستورات اخلاقی دین مبین اسلام هست. این حالت تکبر و غرور آدمی رو ذوب میکنه. لذا در حدیث هست که بهترین حالت بنده نسبت به خدای خودش حالت سجده است.
اما اینکه در رکوع و سجود چی بگید ، هر ذکری می تونید بگید، سبحان الله، یا همون ذکر معمول سجود (سبحان ربی الاعلی و بحمده)
این ذکر رو تا جایی که حوصله داشته باشید می تونید تکرار کنید، یعنی اینطور نیست که فقط یک بار گفته بشه. شاید سوال شما هم از همین ناشی شده که فکر کردید فقط باید یک بار گفت. خیر. در سیره بعضی علماء آمده که شخصی در فصل زمستان برفی در فضای آزاد اونقدر در حالت رکوع ذوب در لذت عبادت بوده که تلمبار از برف روی پشت ایشون می نشسته و لذت عبادت به ایشون اجازه نمی داده که از این حالت خارج بشه.
2- ذکر سجود: سبحان الله، سبحان ربی الاعلی و بحمده، سبحوهٌ قدوسٌ، ربنا و رب الملائکه و الروح و تکرار این گونه ذکرها
3- برای پرهیز از گناه، اول روز با خودتون و امام زمانتون عهد ببندید که هیچ رفتار یا گفتاری که ایشون رو ناراضی کنه انجام ندید، در طول روز مواظبت داشته باشید که بدونید ورودی های بصری و شنیداری شما چی هست؟ خوب است یا بد؟ گفتارهای خروجی شما خوب است یا بد؟ متوجه این باشید که گناه، گرفتاری می اورد، چه در این دنیا و چه در اون دنیا، هر رفتار گناه آلودی که انجام بدید (مثل غیبت) اگر لذت هم داشته باشه بسیار موقتی و گذرا است اما تنها چیزی که باقی می ماند لکه سیاه گناه است که وجود آدمی رو آلوده می کنه به نحوی که پالایش این لکه سیاه سخت است به نحوی که مرتکب نشدن گناه خیلی آسونتر از پاک کردن اون با توبه هستش.
قبل از هر اقدام وکردار و گفتاری مزمزه کنید که این گفتار به نفع شما و مایه رضایت خدا و امام زمانش هست یا شیطان از این فعل یا گفتار خوشش میاد؟
در آخر روز هم خودتون رو محاسبه کنید، ببینید اگر گناهی کردید استغفار کنید و سعی کنید در روز بعد طوری عزمتون رو جزم کنید که این کار را تکرار نکنید. اگر کار خوبی کردید خدا را شکر کنید که به شما چنین توفیقی داد. شکر شما باعث فزونی شما ازدیاد در توفیقات شما خواهد شد.
4- صلوات استغفار هر دو از سفارشات ائمه و علماء دین هستش. هیچ چیزی مثل صلوات ترازوی اعمال آدمی رو سنگین نمی کند، و استغفار هم مایه نزول رحمت و پاک شدن گناهان می شود.
سعی کنید نمازهاتون رو اول وقت بخونید و برای برنامه صبور باشید که به زودی اثر اون رو خواهید دید. آرامش خاصی و قوی شدن اراده نصیب شما خواهد شد.
بهترین ها رو برای شما آرزومندم
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
ضمن سپاس از همراهی شما
احساس همدری شما با خواهرتون و این نیت خیرخواهانه که در صدد حل مشکل ایشون بودید قابل تمجیده.
راجع به مشکلی که مطرح کردید چند نکته مطرح میشه:
1- خواهر شما وظیفه دینی خودش رو در قالب تذکرات پی در پی برای برگشتن ایشون به نماز دادن، الان ببعد هم به طور مستقیم ایشون نباید وارد موعظه و امر و نهی و التماس بشن که شوهرش نماز بخونه، خواهر شما طبعا از ظرفیت خودش استفاده کرده و تکرار بیش از حد در این قضیه باعث دلزدگی و تنش خواهد شد. خواهر شما باید روی خوبیهای دیگر شوهرش متمرکز بشه و نماز نخوندن رو صرفا یک نقص و عیب عبادی بدونه که شخص در مقابل خدا داره.
اما این به اون معنی نیست که دیگه دست روی دست بزاره، و کاری به کار شوهرش نداشته باشه. بلکه می تونه از افراد دیگری که شوهرش روی حرفشون حساب می بره متوسل بشه. بهرحال یک دست صدا نداره ، بلکه برای اثر گذاری بیشتر باید از افراد دیگه کمک بگیره.
لطفا برای ادامه از لینک زیر بهره ببرید
http://btid.org/node/262641
http://btid.org/node/217927
2- اما در ارتباط با مشکلی که خواهر شما با خانواده خود و پدر شوهر دارن:
لزومی نداره که خواهر شما به خانوادشون بگن که شوهرشون نماز نمی خونه، به شدت از این کار پرهیز کنن، مگر اینکه خودشون اتفاقی متوجه بشن، نماز نخوندن یک مساله شخصی و درون خانوادگی است و اگر این قضیه رو به مامان و بابا بگن و بخصوص اگر عِرق مذهبی داشته باشند فقط چالش ها رو توسعه و عمیق تر کردند، بخصوص اینکه به کسی باید چنین گزارشی داد که کاری از دستشون بر میاد، و خانواده به هیچ نمی تونن کاری کنن، بخصوص گاهی باید به طور کارشناسانه و فنی و به دور از هیجان این کار رو حل کرد که نوعا افراد چنین مهارتی ندارن. پس به شدت از بازگو کردن این مساله با خانواده پرهیز کنن.
3- در رابطه با چالشی که خواهر شما با پدر شوهر دارن هم لزومی نداره خواهر شما اعتماد به نفسشون رو کنار بزارن عقب نشینی کنن، خیر. به راحتی بگن که «من به عنوان همسر وظیفه و تذکرات خودم رو دادم اما خودش قبول نمی کنه. من که از پیامبر بالاتر نیستم. پیامبر فقط مامور به رساندن احکام دین بود و مامور به نتیجه نبود همانطور که به زور نمیشه کسی رو با ایمان کرد مادامیکه خودش نخواد، شوهر من بخاطر شبهات فضای مجازی (یا هر دلیلی که به ذهن شما میاد) و تنبلی در راه تحقیق و رفع شبهات نماز نمی خونه»
اگر اینطور عمل کنید هم خودتون رو از مورد اتهام خارج کردید و هم پدر شوهرتون ر کنجکاو خواهید کرد که واقعا پدر ایشون بررسی کنه که چه شبهات یا عواملی باعث ترک نماز شده. اونوقت پدر شوهر ایشون با خواهر شما در یک تیم قرار خواهد گرفت.
باز هم اگر مساله یا ابهامی در جواب بود در ادامه بفرمایید
موفق باشید
سلام و عرض ادب خدمت شما
ضمن ابراز تاثر و تاسف از این مصیبتی که به شما وارد شده، امیدوارم بهترین الطاف الهی و بهترین شفاعتها نصیب ایشون بشه.
طبعا غم از دست دادن مادر سخت است. و در این مصیبت باید از زمان کمک گرفت تا به تدریج فوت ایشون رو باور و باهاش کنار بیایید.
اما برای تسکین خودتون :
1- سعی کنید از خاطرات شیرین و به یاد ماندنی که بین شما خواهران و ایشون پیش اومده بگید و شاد باشید تا مادر شما از شاد بودن شما شاد بشه. ارواح مومنین از خبرهای خوبی که در خانه اتفاق می افته با خبر میشه و شاد میشه. یکی از این خوبی ها همین شادی و روابط صمیمی است که در این گونه نشست ها به وجود میاد. در وسط خندها و شادی هاتون دعا و صلواتی براش بفرستید.
2- مادر رو به خدا بسپارید. از اینکه در زمان حیات ایشون احیاناً به ایشون وابسته بودید و الان این وابستگی به جدایی مبدل شده حس می کنید از یک خوبی محروم شدید و احساس خسارت می کنید. نگرش شما به این قضیه رو به این نحو تغییر بدید که مادر شما الان پیش کسی بهتر از خود شما مهمان شده و الان موقعیتی بسیار رضایت بخش داره. با این نگاه رضایتمندی شما به رفتن بیش از رضایت شما به ماندن در این دنیا خواهد بود. با این نگاه، فوت مادر برای شما یک چالش ناگوار نخواهد بود که لازم باشه همیشه به یادش باشید، چون الان ایشون به یک خوبی خارج از وصفی رسیده که خود شما هم راضی به چنین خوبی برای ایشون خواهید بود.
3- برای شادی روح ایشون تا می تونید صلوات، قرائت فاتحه، صدقه، خیرات، زیارت به نیابت، وقف، و ... انجام بدید. هر کسی با هدیه گرفتن شاد میشه و هدیه برای اموات باید از جنس معنویت باشه.
4-سعی کنید هر کار خیری و فیضی ماندگار است، انجام بدید. فیض روی فیض (فیض مضاعف) مخصوص اعمال و خیراتی است که به طور مستمر در دنیا تکرار می شود و از اون به باقیات الصالحات تعبیر مشه. تا موقعی که عمل خیر تکرار شود، فیض جدیدی برای مرحوم ارسال می شود.
پیشنهاد میشه از طریق هزینه در حرمهای مطهر مثل امام رضا علیه السلام و حضرت معصومه سلام الله علیها این کار رو انجام بدید.
https://nazr.amfm.ir
https://nazr.razavi.ir/pay/content/78/nazr-nozoratharam
خداوند روح ایشون رو شاد و غریق رحمتش بگرداند.
برای شادی روح مرحوم فاتحه ای قرائت می کنیم
موفق باشید
Páginas