ذوق شعری شما که شمه ای از اون رو می شه از قلمتان متوجه شد قابل تحسینه.ان شاءالله کماکان این ذوق هنری رو در راستای نشرشعائر اسلامی و مذهبی به کار گیرید. سالم بماند و روز افزون شود ان شاءالله.
اما بیان مشکل شما چون مختصرهست و نیاز به اطلاعات بیشتری هست، به طور اجمالی مطالبی عرض می شود.
1- ببینید ریشه تنفر همسرتان دقیقا چیست؟ آیا از مذهب دل خوشی ندارد ؟ یا واقعا از شاعر شدنتان تنفر دارد؟
اگر از مذهب دل خوشی ندارد باید شبهات دینی را و لو غیر مستقیم حل کرد.
اگر از شاعر بودنتان تنفر دارد، ببینید از خود شعر بدش می آید چون اهل ذوق نیست؟ یا اساسا از اینکه ببیند خانمش هنرمند است، تنفر دارد ؟ این دو مورد در صورتی که شوهرتان به لحاظ شناختی اهل منطق و گفتمان باشد، قابل حل است.
2- به لحاظ روانشناختی اگر مردها قضیه جنسی خود را تامین شده بدانند، کمتر به مسائل پیرامونی خانواده ایراد می گیرند. پس لازم است یه بررسی بفرمایید. شاید شعر و شاعری شما، صرفا یک بهانه باشد برای نشان دادن اعتراض نسبت به عدم تامین نیاز!
3- این قضیه نسبت به مساله کلان زندگی و خانواده و آینده خود و فرزندان خیلی امر کوچکی است. لزومی نداره با گرفتن طلاق، از چاله وارد چاه شوید. نه اینکه این هنر را کنار بگذارید، نه، اما می توانید وقتی را که صرف این قضیه می کنید بنا به آستانه تحمل شوهرتان متعادلتر کنید. قطعا ملتفت به امور أهم و مهم این قضیه هستید.
4- با این همه، با چند راهکار می توانید حساسیت همسرتان را نسبت به این قضیه کم کنید .
* حتی المقدور فقط در ساعات کاری شوهرتان وقت بگذارید.
* گاهی خودتان از شوهرتان اجازه و وقت بگیرید که در این قضیه ورود کنید. (با این کار، شوهرتان لمس خواهد کرد که به او اهمیت می دهید، و این کار هم تندی و تیزی او را خنثی خواهد کرد و هم متقابلا به شما اهمیت میدهد)
* گوشی شما او را شرطی کرده، لازم است برای کم کردن حساسیت او، گاهی اشعار خود را بر روی کاغذ پیاده کنید.
* گاهی به طور اتفاقی قافیه شعری خودتان را از شوهرتان پیشنهاد بگیرید، و هر چه جواب شنیدید تشویقش کنید.
شهادت امام حسین علیه‌السلام یک داغ سوزانی است در دل مؤمنین که هرگز به سردی نمی‌گراید (جامع‌احادیث الشیعه، ج ١٢، ص ٥٥٦).
اتفاقاً اگر به امورات زندگی می رسید و حقوق دیگر اعضای خانواده را رعایت می کنید این حالت درونی را حفظ کنید و این فضائل را با دیگران در میان نگذارید تا برای شما سالم و کامل بماند. و حیات معنوی شما کماکان با شور و شعف باقی بماند.
در این آیه شریفه هیچ سبب و دلیلی برای صلوات فرستادن نیامده. گویا اصل صلوات ذاتاً پسندیده است و به هر بهانه ای می توان صلوات فرستاد. به گونه ای که خود فرستنده هم از صلوات بهره خواهد برد.
نقل است که شهید "علی موحد دوست" را در خواب دیدند، آن شهید عرضه داشت که اگر می دانستم صلوات بر محمد و آل محمد این همه آثار و فضیلت دارد، حالا حالا ها آرزوی شهادت نمی کردم.
پس اصل صلوات خوب است و بهر بهانه ایی می توان صلوات فرستاد.
1- رسول خدا (ص) فرمود: وقتی چیزی را فراموش كردید؛ بر من صلوات بفرستید كه موجب یاد آمدن آن چیز خواهد شد؛ ان شاءالله تعالی.
2- هنگامی كه به دست امام صادق(ع) گلی را دادند؛ آن حضرت گل را بوییدند و سپس فرمود كه هرگاه گلی را بوییدید؛ صلوات بفرستید و رسول خدا (ص) فرمود: كسی كه گل سرخ (گل محمدی) ببوید و بر من و آل من صلوات نفرستد؛ بر من جفا كرده است.
3- امام صادق(ع) فرمود: هر كس حاجتی دارد؛ باید با صلوات بر محمد و آلش آن را آغاز كند و سپس حاجت خود را بخواهد و باز هم در پایان، صلوات بر محمد و آلش بفرستد؛ زیرا خداوند عزوجل از آن كریم تر است كه دو طرف را بپذیرد و میانه را وانهد.
4- رسول خدا (ص) در معرفی بخیل فرمود «بخیل واقعی كسی است كه نام من در نزد او برده شود و بر من درود نفرستد» و درباره كیفیت صلوات نیز فرمود: صدای خود را هنگام فرستادن صلوات بر من بلند كنید؛ زیرا كه نفاق را از دل ها خواهد برد.
5- علاوه بر موارد فوق سفارش شده كه هنگام وزیدن باد و عطسه كردن، صلوات را فراموش نكنید و در بعضی از مكان ها مانند مسجد به صلوات فرستادن توصیه شده است. امیرمومنان(ع) فرمود: هر گاه از مسجدی عبور كردید؛ بر پیغمبر صلوات بفرستید.
پس همانطور که ملاحظه می شود صلوات مثل نفس کشیدن خوب است. و نیاز به دلیل و سبب نیست. همین امر سبب شده که این امر در فرهنگ ما ایرانیها رسوخ کند. به عنوان نمونه:
روشن شدن چراغ (با اینکه در زمان پیامبر و ائمه طاهرین چراغ نبوده)، صلوات فرستادن در داخل اتوبوس های شركت واحد، مراسم های عمومی، چاووشی ها، عزاداری ها، تشییع مومنان و حتی مراسم عروسی و شادی، اختراع رباعی ها برای صلوات گرفتن (نظیر : خواهد نشود لال به هنگام ممات، هر زبانی كه فرستد به محمد(ص) صلوات )، پایان مشاجره و دعوای طرفینی، برای جا باز شدن در مراسم، آب خوردن سخنران و دهها بهانه دیگر...
یکی از این بهانه ها ، بقول شما ورود روحانی متدین و وارسته به عنوان زبان و نماد اسلام است که ظاهر او ما را به یاد محمد و آل محمد می اندازد.
صلوت برای ورود یک روحانی وارسته ، صلوات برای خود روحانی نیست همانطور که صلوات فرستادن با دیدن یک گل محمدی، برای خود گل نیست، بلکه گل، یک بهانه است، همانطور که ورود یک روحانی فقط بهانه است برای رسیدن به فضیلت صلوات، تا با صلوات، در حق پیامبر و خاندانش دعا کنیم.
اگر قانع شدید هر دو بر محمد بر آل محمد صلوات می فرستیم!!!!
قبل از پرداختن به سوال شما باید گفت که طبق آیات قران خداوند به هیچ کس ظلم نمی کند، پاکان را دوست دارد، نیکوکاران را دوست دارد، متقین را دوست دارد و با هیچ کسی از مخلوقاتش دشمنی ندارد. بلکه دوست دارد همه مخلوقات به کمال برسند.
حال سوال می شود که پس چرا خداوند بعضی را (نظیر شیطان) گمراه می کند ؟ (یضل من یشاء)
جواب این است که خداوند بعد از فرستادن حجتها و دلائل روشن، به انس و جن (چنانچه شیطان از جن است) اختیار داده است که راه هدایت یا شقاوت را خودشان انتخاب کنند. و این اختیار، ماهیت اصلی ایندو است به نحوی که اگر اختیار را از این دو برداریم، نه انسان، انسان خواهد بود و نه جن، جن! مثل اینکه شما شوری را از نمک بردارید.(که در اینصورت دیگر نمک نخواهد بود)
اگر کسی هدایت را انتخاب کند، خداوند اسباب هدایت را برای او فراهم می کند. دوست خوب، معلم خوب، کتاب خوب، و دیگر عوامل هدایت را قدم به قدم جلوی او تدارک می بیند.
از آن طرف کسی که با عناد و هوسرانی و لجاجت راه شقاوت را ترجیح دهد ، باز هم اسباب شقاوت و گمراهی را برای او فراهم می کند. بخاطر همین در قران حتی "گمراهی" به خدا نسبت داده شده است. ( يُضِلُّ اللَّهُ الظَّالِمِينَ ). منتهی خود انسان یا جن، مقدمات گمراهی را فراهم کرده است.
اگر همان سوره اعراف ، آیه 13 را ملاحظه بفرمایید، ریشه گمراهی شیطان را متوجه می شوید که خود شیطان اسباب گمراهی خود را فراهم آورده است (سرپیچی از امر به سجده، به خاطر تکبر).
و همین تکبر شیطان بوده که با لجاجت تمام، خود را بی تقصیر دانسته و گمراهی را به خدا نسبت داده است بدون اینکه به ریشه گمراهی (منیّت و تکبر) اشاره ای کرده باشد یا پذیرفته باشد بلکه در مقابل دستور صریح خداوند دست به توجیه و فلسفه بافی کرده است. (12 اعراف)
اگر باز هم در این بین، سوال یا شبهه جدیدی در ذهن شریفتان تولید شده باشد، مشتاقیم ارتباطتان را ادامه دهید .
سلام خدمت شما کاربر گرامی:
ذوق شعری شما که شمه ای از اون رو می شه از قلمتان متوجه شد قابل تحسینه.ان شاءالله کماکان این ذوق هنری رو در راستای نشرشعائر اسلامی و مذهبی به کار گیرید. سالم بماند و روز افزون شود ان شاءالله.
اما بیان مشکل شما چون مختصرهست و نیاز به اطلاعات بیشتری هست، به طور اجمالی مطالبی عرض می شود.
1- ببینید ریشه تنفر همسرتان دقیقا چیست؟ آیا از مذهب دل خوشی ندارد ؟ یا واقعا از شاعر شدنتان تنفر دارد؟
اگر از مذهب دل خوشی ندارد باید شبهات دینی را و لو غیر مستقیم حل کرد.
اگر از شاعر بودنتان تنفر دارد، ببینید از خود شعر بدش می آید چون اهل ذوق نیست؟ یا اساسا از اینکه ببیند خانمش هنرمند است، تنفر دارد ؟ این دو مورد در صورتی که شوهرتان به لحاظ شناختی اهل منطق و گفتمان باشد، قابل حل است.
2- به لحاظ روانشناختی اگر مردها قضیه جنسی خود را تامین شده بدانند، کمتر به مسائل پیرامونی خانواده ایراد می گیرند. پس لازم است یه بررسی بفرمایید. شاید شعر و شاعری شما، صرفا یک بهانه باشد برای نشان دادن اعتراض نسبت به عدم تامین نیاز!
3- این قضیه نسبت به مساله کلان زندگی و خانواده و آینده خود و فرزندان خیلی امر کوچکی است. لزومی نداره با گرفتن طلاق، از چاله وارد چاه شوید. نه اینکه این هنر را کنار بگذارید، نه، اما می توانید وقتی را که صرف این قضیه می کنید بنا به آستانه تحمل شوهرتان متعادلتر کنید. قطعا ملتفت به امور أهم و مهم این قضیه هستید.
4- با این همه، با چند راهکار می توانید حساسیت همسرتان را نسبت به این قضیه کم کنید .
* حتی المقدور فقط در ساعات کاری شوهرتان وقت بگذارید.
* گاهی خودتان از شوهرتان اجازه و وقت بگیرید که در این قضیه ورود کنید. (با این کار، شوهرتان لمس خواهد کرد که به او اهمیت می دهید، و این کار هم تندی و تیزی او را خنثی خواهد کرد و هم متقابلا به شما اهمیت میدهد)
* گوشی شما او را شرطی کرده، لازم است برای کم کردن حساسیت او، گاهی اشعار خود را بر روی کاغذ پیاده کنید.
* گاهی به طور اتفاقی قافیه شعری خودتان را از شوهرتان پیشنهاد بگیرید، و هر چه جواب شنیدید تشویقش کنید.
*...
موفق باشید
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر گرامی:
بی تابی از مظلومیت اهل بیت بخصوص سید و سالار شهیدان ، یک فضیلت محسوب می شود که نشان از ایمان شخص دارد. که خلیلی ها از آن محروم اند.
پيامبر اسلام(ص) می فرمایند:
إنّ لِقَتلِ الحُسينِ حَرارَةً في قُلوبِ المُؤمِنينَ لاتَبرُدُ اَبَداً.
شهادت امام حسین علیه‌السلام یک داغ سوزانی است در دل مؤمنین که هرگز به سردی نمی‌گراید (جامع‌احادیث الشیعه، ج ١٢، ص ٥٥٦).
اتفاقاً اگر به امورات زندگی می رسید و حقوق دیگر اعضای خانواده را رعایت می کنید این حالت درونی را حفظ کنید و این فضائل را با دیگران در میان نگذارید تا برای شما سالم و کامل بماند. و حیات معنوی شما کماکان با شور و شعف باقی بماند.
موفق باشید
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر گرامی:
دقت نظر شما و روحیه پرسش گری شما در مسائل پیرامونی قابل تمجید است!
آیه 56 سوره احزاب را ملاحظه بفرمایید : إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِيماً
در این آیه شریفه هیچ سبب و دلیلی برای صلوات فرستادن نیامده. گویا اصل صلوات ذاتاً پسندیده است و به هر بهانه ای می توان صلوات فرستاد. به گونه ای که خود فرستنده هم از صلوات بهره خواهد برد.
نقل است که شهید "علی موحد دوست" را در خواب دیدند، آن شهید عرضه داشت که اگر می دانستم صلوات بر محمد و آل محمد این همه آثار و فضیلت دارد، حالا حالا ها آرزوی شهادت نمی کردم.
پس اصل صلوات خوب است و بهر بهانه ایی می توان صلوات فرستاد.
1- رسول خدا (ص) فرمود: وقتی چیزی را فراموش كردید؛ بر من صلوات بفرستید كه موجب یاد آمدن آن چیز خواهد شد؛ ان شاءالله تعالی.
2- هنگامی كه به دست امام صادق(ع) گلی را دادند؛ آن حضرت گل را بوییدند و سپس فرمود كه هرگاه گلی را بوییدید؛ صلوات بفرستید و رسول خدا (ص) فرمود: كسی كه گل سرخ (گل محمدی) ببوید و بر من و آل من صلوات نفرستد؛ بر من جفا كرده است.
3- امام صادق(ع) فرمود: هر كس حاجتی دارد؛ باید با صلوات بر محمد و آلش آن را آغاز كند و سپس حاجت خود را بخواهد و باز هم در پایان، صلوات بر محمد و آلش بفرستد؛ زیرا خداوند عزوجل از آن كریم تر است كه دو طرف را بپذیرد و میانه را وانهد.
4- رسول خدا (ص) در معرفی بخیل فرمود «بخیل واقعی كسی است كه نام من در نزد او برده شود و بر من درود نفرستد» و درباره كیفیت صلوات نیز فرمود: صدای خود را هنگام فرستادن صلوات بر من بلند كنید؛ زیرا كه نفاق را از دل ها خواهد برد.
5- علاوه بر موارد فوق سفارش شده كه هنگام وزیدن باد و عطسه كردن، صلوات را فراموش نكنید و در بعضی از مكان ها مانند مسجد به صلوات فرستادن توصیه شده است. امیرمومنان(ع) فرمود: هر گاه از مسجدی عبور كردید؛ بر پیغمبر صلوات بفرستید.
پس همانطور که ملاحظه می شود صلوات مثل نفس کشیدن خوب است. و نیاز به دلیل و سبب نیست. همین امر سبب شده که این امر در فرهنگ ما ایرانیها رسوخ کند. به عنوان نمونه:
روشن شدن چراغ (با اینکه در زمان پیامبر و ائمه طاهرین چراغ نبوده)، صلوات فرستادن در داخل اتوبوس های شركت واحد، مراسم های عمومی، چاووشی ها، عزاداری ها، تشییع مومنان و حتی مراسم عروسی و شادی، اختراع رباعی ها برای صلوات گرفتن (نظیر : خواهد نشود لال به هنگام ممات، هر زبانی كه فرستد به محمد(ص) صلوات )، پایان مشاجره و دعوای طرفینی، برای جا باز شدن در مراسم، آب خوردن سخنران و دهها بهانه دیگر...
یکی از این بهانه ها ، بقول شما ورود روحانی متدین و وارسته به عنوان زبان و نماد اسلام است که ظاهر او ما را به یاد محمد و آل محمد می اندازد.
صلوت برای ورود یک روحانی وارسته ، صلوات برای خود روحانی نیست همانطور که صلوات فرستادن با دیدن یک گل محمدی، برای خود گل نیست، بلکه گل، یک بهانه است، همانطور که ورود یک روحانی فقط بهانه است برای رسیدن به فضیلت صلوات، تا با صلوات، در حق پیامبر و خاندانش دعا کنیم.
اگر قانع شدید هر دو بر محمد بر آل محمد صلوات می فرستیم!!!!
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر گرامی:
از اینکه به شعائر اسلامی حساسیت نشان می دهید جای بسی تحسین دارد.
بنا به نظر مراجع عظام، اصل خواستگاری و حتی عقد در ایام محرم هیچ گونه ایرادی ندارد.
آنچه ایراد دارد هتک حرمت اهل بیت در این ماه است که حرام است.
آنچه مراجع در این موضوع به آن اشاره فرموده اند که توصیه فرموده اند به احترام اهل بیت علیهم السلام ترک شود، "مراسم شادی" آن است.
گل و شیرینی، مصداق "مراسم شادی" نیست . حتی به لحاظ اخلاقی هم ایرادی ندارد.
پاینده باشید.
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر گرامی:
دقت نظر شما قابل تحسین است.
قبل از پرداختن به سوال شما باید گفت که طبق آیات قران خداوند به هیچ کس ظلم نمی کند، پاکان را دوست دارد، نیکوکاران را دوست دارد، متقین را دوست دارد و با هیچ کسی از مخلوقاتش دشمنی ندارد. بلکه دوست دارد همه مخلوقات به کمال برسند.
حال سوال می شود که پس چرا خداوند بعضی را (نظیر شیطان) گمراه می کند ؟ (یضل من یشاء)
جواب این است که خداوند بعد از فرستادن حجتها و دلائل روشن، به انس و جن (چنانچه شیطان از جن است) اختیار داده است که راه هدایت یا شقاوت را خودشان انتخاب کنند. و این اختیار، ماهیت اصلی ایندو است به نحوی که اگر اختیار را از این دو برداریم، نه انسان، انسان خواهد بود و نه جن، جن! مثل اینکه شما شوری را از نمک بردارید.(که در اینصورت دیگر نمک نخواهد بود)
اگر کسی هدایت را انتخاب کند، خداوند اسباب هدایت را برای او فراهم می کند. دوست خوب، معلم خوب، کتاب خوب، و دیگر عوامل هدایت را قدم به قدم جلوی او تدارک می بیند.
از آن طرف کسی که با عناد و هوسرانی و لجاجت راه شقاوت را ترجیح دهد ، باز هم اسباب شقاوت و گمراهی را برای او فراهم می کند. بخاطر همین در قران حتی "گمراهی" به خدا نسبت داده شده است. ( يُضِلُّ اللَّهُ الظَّالِمِينَ ). منتهی خود انسان یا جن، مقدمات گمراهی را فراهم کرده است.
اگر همان سوره اعراف ، آیه 13 را ملاحظه بفرمایید، ریشه گمراهی شیطان را متوجه می شوید که خود شیطان اسباب گمراهی خود را فراهم آورده است (سرپیچی از امر به سجده، به خاطر تکبر).
و همین تکبر شیطان بوده که با لجاجت تمام، خود را بی تقصیر دانسته و گمراهی را به خدا نسبت داده است بدون اینکه به ریشه گمراهی (منیّت و تکبر) اشاره ای کرده باشد یا پذیرفته باشد بلکه در مقابل دستور صریح خداوند دست به توجیه و فلسفه بافی کرده است. (12 اعراف)
اگر باز هم در این بین، سوال یا شبهه جدیدی در ذهن شریفتان تولید شده باشد، مشتاقیم ارتباطتان را ادامه دهید .
موفق باشید
Páginas