همسرم هدیه خداست نه دشمن من

رهروان ولایت ـ وقتی مراسم عروسی تمام می‌شود، گرد و غبار احساس فرو می‌نشیند و پرده‌ها  از دیده‌گان می‌افتد و واقعیت درونی شوهرآشکار می‌گردد. و خانم تازه متوجه می‌شود که به سان نوزاد تازه متولد شده نیاز به نگهداری دارد و اگر مراقبتی صورت نگیرد احتمال خشکیدن نهال زندگی وجود خواهد داشت.

در چنین موقعی تنها پناهگاه زن شوهرش می‌باشد و از آنجایی که اوایل حضورش در دنیای جدید است نمی‌داند چطور باید خواسته‌های خود را مطرح کند، و چه بسا خواسته‌های مشروع و بر حق خود را در قالبی بیان کند که شوهر متوجه نشود، همان طور که وقتی نوزاد متولد می‌شود از هزاران زبان مرسوم در بین انسانها و حتی حیوانات، تنها زبانی که بلد می‌باشد، گریه کردن است، در این مواقع وظیفه والدین این است که با مهر و عطوفت خواسته نوزاد را پیدا کنند و به احساساتش پاسخ مثبت دهند. اما اگر نوزادی یتیم باشد، وضعیت سختی خواهد داشت که هر انسان خدا شناس باید به چنین کودکی ترحم کند و اگر آزارش دهد گناهش خیلی بیشتر از آزار کودکی خواهد بود که والدین دارد، و اگر وی را مورد نوازش قرار دهد خانه‌ای پر از سرور و شادی خداوند در بهشت به وی می‌بخشد چرا که رسول مکرم اسلام می‌فرماید: «اِنَّ فِى الجَنَّةِ دارا يُقالُ لَها دارُ الفَرَحِ لايَدخُلُها اِلاّ مَن فَرَّحَ يَتامَى المُؤمِنينَ؛ در بهشت خانه اى هست كه آن را شادى سرا گويند و جز آنان كه يتيمان مؤمنان را شاد كرده‌اند وارد آن نمى‌شوند» [1] از طرفی روایتی از رسول رحمت داریم که زن را همسان کودک یتیم قرار داده است  و می‌فرماید: «اتقوا الله في الضعيفين: اليتيم و المرأة فإن خيارکم، خيارکم لأهله، از خدا درباره دو ناتوان بترسيد: يتيم و زن؛ به درستي كه بهترين شما کسي است که براي خانواده اش بهتر باشد» [2] با توجه به روایت زیر می‌توان گفت که زن همچون کودک یتیم است که باید مورد توجه شدید شوهر قرار بگیرد.

در چنین شرایطی شوهر نباید انتظار داشته باشد که خواسته‌های همسر همه اصولی و منطقی باشد چرا که زنان ملکه احساسند و لطافت ویژه ای دارند که در سایه همین احساس می‌توانند فرزندان خود را تربیت کنند و خستگی دنیای ماشینی را از وجود شوهر بزدایند، لذا یک نو عروس باید همانند نوزادی که پا به دنیای جدید گذاشته است مورد توجه  شوهر قرار بگیرد تا تمام سختی های زندگی جدید برایش شیرین شود  و با راه ورسم زندگی جدید آشنا شود این در صورتی است که شوهر همسرش را مانند فرزند هدیه الهی تلقی کند و از خداوند به خاطر چنین هدیه ای تشکر کند اما اگر دیدگاهش غیر از این باشد و همسر به عنوان مانع خوشی‌هایش تلقی شود بدیهی است که دشمنش خواهد بود نه هدیه الهی!

یکی دیگر از شباهت های کودک به نوعروس  توقع است! یعنی هیچ شخصی از کودک تازه متولد شده انتظاری ندارد و تنها کاری که از یک کودک بر میاید این است که لبخندی را به شما هدیه کند تا تمام سختی‌ها را فراموش کنید اما این لبخند هم به سادگی به دست نمی‌اید، بلکه زمانی خنده کودک را خواهید دید که به تمام خواسته‌هایش تن داده باشید و مورد لطف و نوازش قرار داده باشید، بنا بر این از نو عروس هم نباید انتظار داشت که در هر حالتی به توقعات شما تن دهد بلکه شوهر باید به سان کودک به توقعات همسر پاسخ مثبت دهد. قال الامام الصادق عَلَيْهِ السَّلامُ « لاغني بِالزَّوجِ عَن ثَلاثَةِ أشياء فيما بَينَهُ و بَينَ زوجَتِهِ و هِي: المُوافَقَةُ لِيَجتَلِبَ بِها مُوافَقَتَها و مَحَبَّتَها و هَواها و حُسنُ خُلقِهِ مَعَها وَ استِعمالُهُ استِمالَةَ قَلبِها بِالهَيئَةِ الحَسَنَةِ في عَينِها و تَوسِعَتِهِ عَلَيها. امام صادق عليه السلام فرمود: شوهر در رابطه خود با همسرش از سه چيز بي نياز نيست: سازگاري با او تا به اين وسيله سازگاري و محبت و عشق او را به خود جلب کند و خوش خويي با او و دلبري از او با آراستن خود براي وي و فراهم آوردن امکانات آسايش او»[3] پس در سایه عطوفت می توان از مهر و محبت همسر بر خوردار شد و اعتماد نو عروس را جلب کرد وقتی خانم ببیند شوهر در تمام سختی ها و ناراحتی ها در کنارش می‌باشد و وی را با تمام وجود قبول کرده است، با تمام وجود شیفته اش می شود.اما اگر شادی شوهر فقط در سینما، پارک، اتاق خواب، قربان صدقه رفتن و فدایت شوم نو عروس پدیدار شود با پاسخ منفی زن خیلی سریع شادی اش تبدیل به ناراحتی خواهد شد. زندگی چه زیبا می‌‌شود اگر ارزش هدیه الهی را بدانیم.

پی نوشت ها

1- نهج افصاحه ص 329 حدیث 864

2- بحار الأنوار، ج 79، ص 268

3- ميزان الحکمه، ح 7876