جایگاه و مقام خلافت به این است که شخصِ خلیفه صفات قابل توجهی از مولای خود را داشته باشد.
در این کره خاکی، ائمه صلوات‌الله‌علیهم‌اجمعین خلیفه الله و جانشینان بر حق خداوند بر بشریت هستند. «خلیفه» باید از مولای خود خصائص وافری را اقتباس کرده باشد تا بتواند شایستگی این مقام و جایگاه را داشته باشد .
یکی از صفات الهی صفت رزّاقیت توأم با ترحم و ملاطفت بر جنبندگان است. امام حسین علیه‌السلام در روز عاشورا در فرازی از دعای خود می‌فرماید: «... یا رازِقَ الطِّفْلِ الصَّغِیرِ»؛[1] «ای رازق طفل کوچک». بزرگی خداوند منافاتی با رازقیت و ملاطفت بر جنبندگان خُرد ندارد، کما اینکه مقام والای امامت و ولایت ائمه منافاتی با ملاطفت و ترحم بر اطفال ندارد، بلکه والایی و بزرگی به این است که به همه مخلوقات حتی ضعیفان و اطفال توجه شود.
ابوالطفیل می‌گوید: «امام علی علیه‌السلام در دوران حکومت خویش، افراد مستمند و بی نوا را مورد عنایت قرار می‌داد. روزی او را مشاهده کردم که بچه‌های یتیم و بی‌سرپرست را به دور خود فراخوانده، سفره مناسبی باز کرد و عسل و سایر نیازمندی‌ها را دور هم چید و لقمه‌های لذیذ و عسلی در دهان آنان گذاشت و این منظره آن‌چنان مؤثر و جالب بود که بعضی از یاران گفتند: ای‌کاش ما هم یتیم بودیم و این چنین مورد الطاف علی علیه‌السلام قرار می‌گرفتیم».[2]
پی‌نوشت:
[1]. مجلسي، محمدباقر، بحار الأنوار، مؤسسة الوفاء، بیروت،١٤٠٣ق، ج98، ص223.
[2].همان، ج41، ص 29.