من هر وقت کسی را امر به معروف و نهی از منکر می کنم یا مرا مسخره،یا با من قطع رابطه می کند. حتی بعضی مواقع کار به فحش و کتک کاری می رسد.
بعضی از افراد میگن مگه خودت معصومی و تا حالا خطا نکردی که ما رو نصیحت میکنی؟با این وجود، وظیفه من نسبت به امر به معروف و نهی از منکر چیست؟
باید توجه نمود که امر به معروف و نهی از منکر یکی از بزرگترین واجبات الهی هست.
هر شخص باید تا جایی که برایش امکان دارد به این وظیفه ای که خدا بر گردن او نهاده ، عمل کند و در صورتی که احتمال تاثیر نمی دهد و یا برای جان و آبرویش ضرر دارد واجب نیست......
در ضمن طبق فتوای رهبر معظم انقلاب نباید برخورد فیزیکی توسط افراد عادی انجام شود و این امر بر عهده نیروهای انتظامی هست...
ذکر این نکته ضروری هست که، یك وقت موضوع امر به معروف و نهی از منكر موضوع كوچكی است. مثلاً كسی كه كوچه را كثیف میكند، پوست خربزه را میاندازد در كوچه، نباید بیندازد. شما اینجا باید نهی از منكر كنید، باید او را ارشاد و هدایت كنید، باید به او بگویید این كار را نكن، درست نیست. حالا اگر شما برای نهی از منكر كردن در چنین مسأله ای، به خاطر پوست خربزه در كوچه انداختن، بدانید او یك فحش ناموسی به شما میدهد، در این صورت این كار آنقدر ارزش ندارد كه شما یك فحش ناموسی بشنوید.
یك وقت هم هست كه موضوع امر به معروف و نهی از منكر، موضوعی است كه اسلام برای آن اهمیتی بالاتر از جان و مال و حیثیت انسان قائل است. می بینید قرآن به خطر افتاده است، ودسیسه برای به انحراف کشیدن مبانی و اصول قرآنی شده، یا آنجا كه مسأل های نظیر وحدت اسلامی در خطر است، كه اسلام در موضوع وحدت چه اندازه عنایت و حساسیت دارد و به وحدت مسلمین اهمیت میدهد، دست دشمن را می بینی، دسیسه دشمن را می بینی كه دائماً میان مسلمین تفرقه اندازی میكند؛ آیا در اینجا میگویی امر به معروف نكن، حرف نزن، نهی از منكر نكن، كه اگر این را بگویم جانم در خطر است، آبرویم در خطر است، اجتماع نمی پسندد.
بنابراین، امر به معروف و نهی از منكر در مسائل بزرگ مرز نمی شناسد. هیچ چیزی، هیچ امر محترمی نمیتواند با امر به معروف و نهی از منكر برابری كند، نمی تواند جلویش را بگیرد.
ذکر این نکته هم لازم هست که بدانیم ، درست است که غیر از معصومین ، بقیه افراد ممکن هست دچار اشتباه شوند ولی این باعث نمی شود که از وظیفه اشان، شانه خالی کنیم....
حضرت على (ع) فرمود: زهد ورزان در دنیا كسانى اند كه موعظه مى شوند و پند مى گیرند، بیم داده مى شوند و خود را مى پایند، یاد مى گیرند و به كار مى بندند. اگر آسانى بینند، سپاس گویند و اگر به سختى افتند، صبور باشند.
گفته شد: اى وصى رسول خدا، آیا تا به همه خوبى ها عمل نكرده ایم، امر به معروف نكنیم، و تا از همه بدى ها دست نكشیده ایم، نهى از منكر نكنیم؟
فرمود: لا، بَلْ مُرّوا بِالْمَعْروفِ وَ اِنْ لَمْ تَعْمَلوا بِه كُلِّه، وَ انْهَوا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اِنْ لَمْ تَنْتَوا عَنْه كُلِّه
[نه، بلكه باید به نیكى ها امر كنیم گر چه به تمام آنها عمل نكرده باشید، و باید از بدى ها باز دارید، گر چه خود همه آنها را ترك نكرده باشید].
پی نوشت ها:
مجموعه آثار شهید مطهری ج 17ـ حماسه حسینی صفحه267 ـ 268. توضیح المسائل مراجع بخش امر به معروف و نهی از منکر، ارشاد القلوب، ص 14.