افزودن دیدگاه

خدایا!
می‏دانی که گونه ‏هایم به نوازش ملایک محتاج است
و بی‏ کوثرت، هیچ آبی تشنگی روحم را فرو نخواهد نشاند.
بی‏ نور مهربانی‏ت، نگاه سردرگمم به سیاهی خواهد رسید.
می‏دانم بی‏ مساعدت تو، خوابی سنگین،
گوش‏هایم را و قلبم را خواهد ربود.
خدایا! تازه زبان گنگم با تو حرف زدن را می‏آموزد
و دست‏هایم، کورمال کورمال به دروازه ‏های اجابتت می‏رسد.
خدایا! به تو پناه می‏برم از چشم‏هایی که دوباره گمت کنند
و از دست‏هایی که رهایت سازند.
خدایا! به تو پناه می‏برم از جذام بی‏ تفاوتی
که دوباره به سراغم بیاید.
به تو پناه می‏برم از آنچه
از درگاهت رانده شده است.
تو را به هر آنچه خوب است،
برای روز مبادایم بمان که بی‏ تو پوچ خواهم بود.
خدایا! خوی رمضانی‏ ام را از من مگیر.