نکته ای که می خواهم از این ماجرا استفاده کنم این است که متاسفانه ما نیز هنگام انتخابات، که در حقیقت، مدیریت و خزانه های عظیم کشور را می خواهیم به افرادی واگذار کنیم، به نصایح دلسوزان و معیارهای انتخاب و همچنین به شاخص های انتخاب اصلح توجه نمی کنیم؛ و بعد از آنکه فردی با رای خودمان سر کار می آید و مشکلاتمان را بر طرف نمی کند، به جای ملامت خویش و پشیمانی و اصلاح دیدگاه، می رویم سراغ افراد دیگر و به عناوین مختلف، شکست خود را به گردن انها می اندازیم -
ازعادات بد ما آدم ها این است که گاهی در زندگی خود، برخلاف توصیه های دیگران و خلاف حکمت، مشاوره و عقل، عملی را انجام می دهیم و بعد از آنکه نتایج منفی آن دامنگیرمان شد، دیگران را متهم می کنیم.
نمونه بارز تاریخی این مطلب را در جنگ صفین توسط خوارج می توان مشاهده کرد. بعد از اینکه معاویه دستور داد تا قران ها را بر سر نیزه کنند تا از شکست قطعی رهایی یابند، عده ای ساده لوح از سپاه امام علی (ع) بر خلاف دستور حضرت توقف کرده و فریب نیرنگ معاویه را خوردند.
اهل شام، عمرو بن عاص را برگزیدند. اشعث و تعدادی دیگر از کسانی که بعدا در گروه مارقین در آمدند، ابو موسی اشعری را پیشنهاد کردند. اما امام علی(ع) ابن عباس و یا مالک اشتر را پیشنهاد کرد؛ اشعث و یارانش قبول نکردند، به این بهانه که اشتر عقیده به جنگ دارد و ابن عباس نیز نباید باشد؛ زیرا عمرو بن عاص از قبیله مُضَریها است، پس طرف دیگر باید یمنی باشد.
[1]دو حَکَم، پیش خودشان تصمیم گرفتند که عمرو عاص معاویه را و ابوموسی علی(ع) را عزل کند و انتخاب خلیفه را به شورا واگذار کنند. عمرو عاص ابوموسی را در اعلام نتیجه، بر خود مقدم کرد و ابتدا ابوموسی، علی(ع) را عزل کرد؛ ولی وقتی نوبت به عمرو بن عاص رسید، او به جای عزل معاویه، عزل علی(ع) به دست ابوموسی را تأیید و معاویه را به خلافت منصوب کرد. پس از آن درگیری بین دو نفر درگرفت و به هم ناسزا گفتند.[2]
خوارج که به ظاهر پس از خیانت داوران از اقدامات خود پشیمان شده بودند، از امیرمؤمنان(ع) خواستند تا او هم از کار خود اظهار پشیمانی کند. حضرت به آنها فرمود: چه چیز باعث شورش شما شده است؟ گفتند: از خطایی که در صفین مرتکب شده ای، توبه کن و پس از آن آماده باش تا با هم به جنگ با معاویه برویم.امیرمؤمنان در پاسخ فرمود: من شما را در جنگ صفین از موضوع حکمیت نهی کردم، اما شما پافشاری کردید و انجام آن را خواستار شدید و اکنون که به اشتباه خود پی برده اید، آن را گناه می شمرید و خواستار توبه هستید؟[3]
اصل قضیه توقف جنگ و حکمیت، کاری خلاف عقل و حکمت بود که به اصرار خوارج بی بصیر انجام شد؛ بعد از آن نیز در انتخاب داور نیز اشتباه کرده و فرد ساده لوحی مانند ابوموسی اشعری را برگزیدند که علی رغم نصایح فراوان حضرت به او مبنی بر فریبکار بودن معاویه، در نتیجه فریب خورد.
نکته ای که می خواهم از این ماجرا استفاده کنم این است که متاسفانه ما نیز هنگام انتخابات، که در حقیقت، مدیریت و خزانه های عظیم کشور را می خواهیم به افرادی واگذار کنیم، به نصایح دلسوزان و معیارهای انتخاب و همچنین به شاخص های انتخاب اصلح توجه نمی کنیم؛ و بعد از آنکه فردی با رای خودمان سر کار می آید و مشکلاتمان را بر طرف نمی کند، به جای ملامت خویش و پشیمانی و اصلاح دیدگاه، شکست خود را به گردن دیگران می اندازیم و میپرسیم چرا رهبری کاری نمیکند بدین ترتیب است که مشکلات کشور حل نمی شود.
پس هنگام انتخابات و رای دادن باید تمام توان خود را صرف انتخاب اصلح کرده تا بد از انتخابات مجبور نشویم، تقصیر را گردن دیگران بیاندازیم.
[1] . ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۴، ص۱۹۷-۱۹۸.
[2] . ابن مزاحم، وقعة صفین، ص545
[3] . خوارج، ص99
اهل شام، عمرو بن عاص را برگزیدند. اشعث و تعدادی دیگر از کسانی که بعدا در گروه مارقین در آمدند، ابو موسی اشعری را پیشنهاد کردند. اما امام علی(ع) ابن عباس و یا مالک اشتر را پیشنهاد کرد؛ اشعث و یارانش قبول نکردند، به این بهانه که اشتر عقیده به جنگ دارد و ابن عباس نیز نباید باشد؛ زیرا عمرو بن عاص از قبیله مُضَریها است، پس طرف دیگر باید یمنی باشد.
[ ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۴، ص۱۹۷-۱۹۸.]دو حَکَم، پیش خودشان تصمیم گرفتند که عمرو عاص معاویه را و ابوموسی علی(ع) را عزل کند و انتخاب خلیفه را به شورا واگذار کنند. عمرو عاص ابوموسی را در اعلام نتیجه، بر خود مقدم کرد و ابتدا ابوموسی، علی(ع) را عزل کرد؛ ولی وقتی نوبت به عمرو بن عاص رسید، او به جای عزل معاویه، عزل علی(ع) به دست ابوموسی را تأیید و معاویه را به خلافت منصوب کرد. پس از آن درگیری بین دو نفر درگرفت و به هم ناسزا گفتند.