نامزدی که سال ها در پست های کلیدی کشور فعالیت داشته و رازها و پرونده های زیادی را مطالعه کرده نباید برای جذب آراء بیشتر، آنها را هنگام انتخابات بازگو کند؛ در صورت انجام چنین عملی، چگونه می توان به وی اعتماد کرده و کشور را به او سپرد؟
انسانی قابل اعتماد است که در صورت بازگویی یک راز و یا یک مسئله امنیتی در نزد او، از عدم انتشار و سوء استفاده نکردن از آن، اطمینان داشته باشیم. این مهم در برخی از روایات مورد تاکید قرار گرفته است.
در حدیثی که پیامبر(صلیّ اللّه علیه وآله و سلّم) در مواعظ خویش به ابوذر چنین فرمودند: «یا أباذر المجالس بالأمانة، و اِفشاء سرّ أخیک خیانة، فاجتنب ذلک»؛ جلسات خصوصی امانت است، و اِفشاء سرّ برادر مؤمن خیانت می باشد، از آن بپرهیز.(الكافي (ط - الإسلامية)، ج2، ص 660) در حدیثی دیگری از امیرمؤمنان علی(علیه السّلام) می خوانیم: «من أفشی سرّاً استودعه فقد خان»؛ هر کس سرّی را که به او سپرده شده فاش کند خیانت کرده است.(غرر الحكم و درر الكلم، ص 608)
نامزدی که سال ها در پست های کلیدی کشور فعالیت داشته و رازها و پرونده های زیادی را مطالعه کرده نباید برای جذب آراء بیشتر، آنها را هنگام انتخابات بازگو کند؛ در صورت انجام چنین عملی، چگونه می توان به وی اعتماد کرده و کشور را به او سپرد؟ در صورت افشای چنین پرونده هایی او خیانت کار و غیر قابل اعتماد است.
در مقابل، نامزدی که اطلاعات زیادی از پرونده های رقبای خود دارد و حاضر نیست که آنها را برای کسب آراء بیشتر و حذف رقیب از صحنه انتخابات، افشا کند، می تواند انسان قابل اعتمادی باشد.