خصلت عالی

محمد بن ابی عمیر (مشهور به ابن ابی عمیر) از شاگردان خاص و مورد اطمینان امام موسی بن جعفر(ع) و امام رضا و امام جواد (علیهم السّلام) بود.
او مرد علم و فقه و عبادت و زهد بود، او به قدری علاقه به عبادت خدا داشت ، كه بعد از نماز صبح ، به سجده شكر می افتاد و تا هنگام ظهر سر از سجده بر نمی داشت.
او در نقل روایات به قدری مورد اطمینان بود كه فقهاء و محدّثین می گفتند: مراسیل او مثل مسانید او است (یعنی اگر او روایتی از شخصی نقل كند، گر چه راویان سند حدیث را ذكر نكند، در اطمینان ، مانند آن است كه راویان را ذكر نماید.)
او با اینكه از محدّثین بزرگ و فقهای عالیمقام بود، تجارت نیز می كرد، و از این راه ، معاش خود را تاءمین می نمود، از خصلتهای انسانی و اخلاقی او در این راستا، اینكه : شخصی ده هزار درهم بدهكارابن ابی عمیر شد، از قضای روزگار، این شخص ، اموالش را از دست داد و فقیر شد، و دیگر آهی در بساط نداشت تا بدهكاری خود را ادا كند،
خانه خود را به ده هزار درهم فروخت ، و آن مبلغ را برداشت و به سوی منزل ابن ابی عمیر رهسپار گشت ، وقتی به در خانه او رسید، كوبه در را كوبید، و ابن ابی عمیر از خانه بیرون آمد.
آن شخص ‍ گفت : بدهكاری خود را آورده ام ، این مبلغ را بگیر.
ابن ابی عمیر به او گفت : این پول را از كجا آورده ای ؟ آیا به تو ارث رسیده است ؟ گفت : نه . آیا كسی این پول را به تو بخشیده است؟
گفت : نه ، بلكه خانه ام را فروخته ام تا قرض خود را ادا كنم.
ابن ابی عمیر گفت : ذریح بن محاربی ، نقل كرد كه امام صادق (ع) فرمود: لا یخرج الرجل عن مسقط راءسه بالدّین ، ارفعها فلا حاجه لی فیها... انسان بخاطر پرداخت وامش ، از خانه اش ، بیرون نمی رود، این پول را بردار و ببر، نیازی به آن ندارم.
در حالی كه ابن ابی عمیر در آن وقت حتی به یكدرهم پول ، نیازمند بود، از آن پول چیزی قبول نكرد. این است خصلت عالی یك بازاری مسلمان و وارسته!
داستان دوستان / محمد محمدي اشتهاردي