- یکی از نعمت های خداوند هدایت انسان از گمراهی به سوی ایمان به خدا است و این نعمت در هر محیطی و مکانی قابل استفاده و اثرگزار است و مانعی برای بهره بردن از مبلغان دین در اماکن عمومی برای هدایت مردم، وجود ندارد.
روزمرگی ها و زندگی دنیایی، گاهی ما را از اهمیت هدایت مردم از گمراهی و دعوت به سوی خداوند غافل می‌‌کند تا جایی که گاهی از تبلیغ دین خسته شده و به دیگران هم اشکال می‌کنیم و یا می‌گوییم تبلیغ و منبر برای مسجد است و پارک و ورزشگاه و ... جای حضور مبلغان نیست. با این مقدمه باید به آیه ای در قرآن اشاره کنیم که خداوند می فرماید: «أَوَ مَنْ كانَ مَيْتاً فَأَحْيَيْناهُ وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً يَمْشي بِهِ فِي النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُماتِ لَيْسَ بِخارِجٍ مِنْها [انعام/122] و آيا كسى كه مرده (جهل و ضلالت) بود ما او را زنده كرديم و به او روشنى (علم و ديانت) داديم تا به آن روشنى ميان مردم (سرافراز) رود، مثل او مانند كسى است كه در تاريكىها (ى جهل) فرو رفته و از آن به در نتواند گشت.»
علامه طباطبایی(ره) در ذیل آیه فرمودند: «انسان قبل از آنكه هدايت الهى دستگيريش كند شبيه ميتى است كه از نعمت حيات محروم است و حس و حركتى ندارد، و پس از آنكه موفق به ايمان شد و ايمانش مورد رضايت پروردگارش هم قرار گرفت مانند كسى است كه خداوند او را زنده كرده و نورى به او داده كه با آن نور مىتواند هر جا كه بخواهد برود.»(طباطبایی، المیزان، ج7، ص464) پس ارزش هدایت یک انسان به منزله زنده کردن اوست، ما باید از حضور مبلغان دین در هر فضایی خوشحال باشیم و از هدایت گمراهان توسط علمای دین، خداوند را شکر گزار باشیم.
پی نوشت:
محمد حسین، طباطبایی، ترجمه المیزان، ناشر: جامعه مدرسين حوزه علميه قم، دفتر انتشارات اسلامى، مكان چاپ: ايران- قم