خلقت انسان در قرآن

خداوند در سوره روم، آیه ۲۰ خلقت انسان‌ها را از خاک و در آیه ۲۶ سوره حجر از گِلى سياه و بدبو، در آیاتی دیگر خلقت انسان را از آب، نطفه و خون بسته شده عنوان کرده است. این عبارات گوناگون به برخی اجازه گستاخی را داده و آنها با کلامی در نهایت بی‌ادبی، عنوان داشتند که خداوند هم نمی‌دانسته انسان از چه چیزی خلق شده!!! کلامی که بوی بی‌ادبانه آن بسیار انزجار برانگیز است. در پاسخ ابتدا باید گفت که اهل تحقیق هیچگاه به خود اجازه بی‌ادبی یا تمسخر را نمی‌دهد و با ذهنی باز به دنبال حقیقتند؛ به خلاف شبهه‌افکنان که نه به دنبال جواب، بلکه به دنبال فتنه‌گری هستند.
ولی توجه به همین عنوان‌ها می‌توان علت ذکر چند مورد را دریافت. خلقتی که به واسطه حضرت آدم، به خاک و گِلی بدبو برگشته و منی و اسپرمی که جان گرفته از مواد معدنی خاکی‌اند؛ پس ربط خلقت به خاک برای همه انسان‌ها، کاملاً صحیح است. در ضمن تجدید نسل از طریق منی یا مایعی است که اطلاق آب به آن بی‌غلط بوده و سپس منی تبدیل به نطفه‌ای لقاح یافته و بعد از آن، خونی بسته شده می‌شود. سیری که در برخی آیات جداگانه و البته در برخی آیات به هم پیوسته آمده است و شبهه افکنان هیچگاه از مجموعه آنها در یک آیه، سخنی به میان نمی‌آورند. مثل آیه‌ای که خداوند در آن فرموده: «هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ يُخْرِجُكُمْ طِفْلًا[غافر/۶۷] او همان كسى است كه شما را از خاكى آفريد سپس از نطفه‏ اى آنگاه از علقه‏ اى و بعد شما را [به صورت] كودكى برمى ‏آورد.»