دوبال پرستار تخصص و محبت

پرستاران را می توان در کنار کمک و یاری به بیماران برای درمان، همدرد و همراز بیماران نیز دانست. آنچه که در کنار کار تخصصی یک پرستار بیشتر به‌چشم می آید، همدردی با بیمار و محبت کردن به آنها است. اگر پرستار فقط به شغل حرفه ای خود عمل کند و به محبت و همدردی کردن با بیمار نپردازد بیمارستان مامن و محل امن برای بیمار بحساب نمی‌آید، لذا پرستاران باید در کنار کار تخصصی خود فضای بیمارستان را مانند منزل بیمار، فضایی آکنده از مهر و محبت کنند.
امام خمینی(ره) در مورد شغل پرستاری می فرمایند:
«شغل شما شغل بسيار شريفى است و از آن طرف مسئوليتش هم زياد است. مسئوليتش را خود شما مى‏‌توانيد جبران بكنيد، به محبت كردن به مرضى‏. اينها احتياج دارند به محبت، بيش از آنكه احتياج‏ به‏ دوا دارند. يك مريضى كه از خانه‏‌اش آمده است در بيمارستان، اين مريض خودش را مثل اينكه يك غريب مى‏‌داند. اگر اين پرستارها با او با ملايمت، با رفتار انسانى، با محبت، مثل برادر و خواهر با او رفتار كنند، اين حس غربت از او منفصل مى‏‌شود و آرامش برايش حاصل مى‏‌شود، و اين آرامش روحى در بهبودى او كمك مى‏‌كند؛ كمك طبيب است، كمك پرستار است.» [1]
پیامبر بزرگوار اسلام(صلی الله علیه و آله) در مورد اجر و پاداش زحمات یک پرستار می فرمایند:
«کسی که برای رفع نیازهای بیماری تلاش کند، خواه آن نیازبرآورده شود یا نشود، همانند روزی که از مادرمتولد شده است از گناهان پاک می گردد.» [2]

پی‌نوشت:
1). امام خمينى، صحيفه امام، مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خمينى، تهران، ج12، ص286.
2). «مَنْ‏ سَعَى‏ لِمَرِيضٍ‏ فِي‏ حَاجَةٍ قَضَاهَا أَوْ لَمْ يَقْضِهَا خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ كَيَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّه»، ابن بابويه، من لا يحضره الفقيه، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ دوم، 1413 ق، ج4، ص16.