- ثمرهی امید بستن به نقطههای خیالی را امروز بیش از هر زمان دیگری میتوان لمس کرد!
«هر چه اميد داريد، به خداى سبحان داشته باشيد و به كسى جز او اميد مبنديد؛ زيرا هیچکس، به غير خداوند متعال اميد نبست مگر آنکه نوميد بازگشت.»[1] از این توصیهها در آموزههای دینی، کم نداریم اما متأسفانه بعضی توجه لازم را ندارند! البته امید بستن به خداوند، هرگز به معنای انزوا نیست؛ بلکه معنایش حرکت درراهی است که خودِ او ترسیم کرده و برای موفقیت آن تضمین هم داده است.
داستان غمانگیز برجام را باید تابلویی از عاقبت امید بستن به نقطههای خیالی دانست. در طول چند دههی گذشته، مسئولان مختلف کشورمان از کمترین ارتباط با مسئولان آمریکایی هم پرهیز میکردند؛ اما از سال ۹۲ به بعد، دولت با چرخشی آشکار، این اصول را بر هم زد! از «گفتگوی تلفنی حسن روحانی با باراک اوباما» و «دست دادن ظریف با اوباما» گرفته تا دیدارهای مکرر وزرای خارجهی ۲ کشور که همگی حاکی از یک راهبرد پرخطر و البته ناکام بود.
خب حالا سؤال از آقایان روحانی و ظریف این است که ثمرهی اینهمه کوتاه آمدن و همراهی با آمریکا چه شد؟ آمریکا سفیر پیشنهادی ما در سازمان ملل را نپذیرفت؛ شما بهجای مقاومت، امرشان را اطاعت و فرد دیگری را معرفی کردید! و یا اینکه آمریکا به خاطر ارسال کشتی کمک به یمن، به شما تشر زد شما هم دستور به بازگشت کشتی دادید! مثال دیگر اینکه آمریکا اصرار کرد که باید حتماً در قلب راکتور اراک، سیمان ریخته شود تا از بیخاصیت شدن آن مطمئن شود شما هم اجرا کردید! خب نتیجه چه شد؟ تحریمها برطرف شد؟ از دشمنی آمریکا کم شد؟ شرایط اقتصادی و معیشتی بهبود یافت؟ ارزش پول ملی تقویت شد؟ متأسفانه پاسخ تمام این سؤالات، خیر است!
در پایان، بخشی از حدیث مذکور در ابتدای این نوشتار را یادآوری میکنیم: هیچکس، به غير خداوند متعال اميد نبست مگر آنکه نوميد بازگشت.
پینوشت:
[۱] امیرالمؤمنین (علیه السلام): «اِجعَلُوا كُلَّ رجائكُم لِلّه سبحانَهُ ولا تَرجُوا أحَداً سِواهُ، فإنّهُ ما رَجا أحَدٌ غَيرَ اللّهِ تعالى إلّا خابَ»؛ غررالحکم، حدیث ۲۵۱۱