در سیره عملی هیچ‌یک از معصومین(علیهم‌السلام) و توصیه‌های تربیتی آن‌ها، زدن کودکان دیده نشده است.
شبهه: شیعیان بر مبنای روایات خود، معتقدند باید بچه‌ها را کتک زد تا نماز بخوانند.
پاسخ: اگر به کتب روایی شیعه دقت کنیم، روایتی که می‌گوید بچه‌ها را باید کتک زد، تنها 3 روایت است، یکی در کتاب دعائم الاسلام [1] دومی در کتاب نوادر راوندی[2] بقیه نیز از این دو کتاب نقل کرده‌اند. این روایات نیز در این دو کتاب هیچ کدام سند ندارند و به اصطلاح مرسل هستند، لذا نه در کتاب معتبر شیعه نقل شده‌اند و نه سند درستی دارند، پس از اعتبار ساقطند. یک روایت نیز در کتاب «من لا یحضره الفقیه» نقل شده است[3] که در سند این روایت محمد بن سنان وجود دارد که آدم ضعیفی است.[4] بنابراین کلا در منابع شیعه 3 روایت در مورد کتک زدن بچه برای نماز وجود دارد که دو مورد آن بدون سند است و یک مورد دیگر که سند دارد، ضعیف است، لذا هیچ عالمی از علمای شیعه توصیه نکرده است بچه‌های خود را بزنید تا نماز بخوانند.
نکته دوم: روایات بسیاری با سند صحیح در منابع شیعه وجود دارد که در آن‌ها به کتک زدن اشاره نشده و تنها فرموده‌اند فرزندان پسر را در 10 سالگی به نماز توصیه کنید، یعنی فقط در حد یک توصیه، نه اجبار و کتک؛ مانند این‌که امام صادق(علیه‌السلام) فرمودند: پیامبر(ص) فرموده است: «مُرُوا صِبْيَانَكُمْ بِالصَّلَاةِ إِذَا كَانُوا أَبْنَاءَ عَشْرِ سِنِينَ».[5] همچنین در سیره عملی هیچ‌یک از معصومین(علیهم‌السلام) و توصیه‌های تربیتی آن‌ها، زدن کودکان دیده نشده و حتّی از این اقدام نهی نموده‌اند، به عنوان نمونه مردى حضور امام کاظم(علیه‌السلام) از فرزند خود شکایت کرد، حضرت فرمود: «لَا تَضْرِبْهُ وَ اهْجُرْهُ وَ لَا تُطِلْ: فرزندت را نزن، و براى ادب کردنش، از او قهر کن، ولى مواظب باش، قهرت طول نکشد»[6]
_________________________________________________
[1]. ابن حيون، نعمان بن محمد مغربى، دعائم الإسلام، مؤسسة آل البيت، قم، چاپ دوم، 1385ق.، ج1، ص 194.
[2]. راوندى كاشانى، فضل الله بن على، النوادر، دار الكتاب، قم، چاپ اول، بى تا، ص 156.
[3]. ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، جامعه مدرسين، قم، چاپ دوم، 1413 ق، ج1، ص 281.
[4]. همان، پاروقی.
[5]. ابن اشعث، محمد بن محمد، الجعفريات (الأشعثيات)، مكتبة النينوى الحديثة، تهران، چاپ اول، بى تا، ص 51.
[6]. ابن فهد حلى، احمد بن محمد، عدة الداعی و نجاح الساعی، دار الكتب الإسلامی، چاپ اول، 1407 ق، ص 89.