محدودیت یا آزاد گذاشتن کودک

درباره نظم آموزی کودکان، چند دیدگاه وجود دارد. برخی معتقدند باید با ترساندن کودک و اِعمال خشونت، او را محدود کرد تا با نظم شود.
برخی دیگر می گویند؛ نباید با نظم دهی دست و پای کودک را بست، بلکه باید او را به حال خود رها کرد تا هرکار که دلش می خواهد انجام دهد، خواسته هایش را برآورده و استعدادهایش را شکوفا کند.

اما کدام روش درست است؟
بررسی ها و مطالعه های دقیق نشان می دهند، کودکانی که براساس دیدگاه اول تربیت شده اند، چون همیشه در برابر بزرگ ترها تسلیم بوده اند، در بزرگ سالی هم هیچ ابتکاری از خود نشان نمی دهند و در زندگی شکست می خورند، اما روش دوم نیز سبب می شود که کودکان در آینده به قوانین پشت پا بزنند و افرادی بی قید و لاابالی بار بیایند.

پس چگونه باید با کودک رفتار کرد؟
براساس این تحقیقات روش سومی هم وجود دارد که معایب دو روش قبل را ندارد و به بهترین شکل، کودک را برای زندگی آینده آماده می کند.
در این روش، مربی به جای فرمان دادن و گفتن پی در پی «این کار را بکن» و «آن کار را نکن» با حفظ شخصیت کودک، به او می فهماند که با رعایت اصول انضباطی، زندگی بهتری خواهد داشت و با نظم بیش تر لذت و بهره کامل تری از زندگی خواهد برد.

منبع:
تربیت کودک از دیدگاه اسلام، مجید رشیدپور، ص25