امان از دل آدم مريض، با اين لحن صحبت كردن ما!

گاهي نوع پوشش، مدل مو، موقعيّت اجتماعي، خنده، لبخند، اخم و گريه طرف مقابل، براي ما معنا دار است و حتّي گاهي ساعت‌ها مي‌توان راجع به آن، گفت و نوشت؛ بنابراين همواره همه مطالبات، احساسات، ارتباطات و شناخت انسان‌ها، به محتواي سخن آن‌ها (يعني لُبّ مطلبي كه مي‌گويند) ختم نمي‌شود.

حتّي يك محتوا را مي‌توان به گونه‌هاي مختلف بيان كرد، به نحوي كه شنونده، معاني متفاوت در ذهنش ايجاد شود؛ مثلاً جمله ساده (بچه كجايي؟) را مي‌توان با لحن‌هاي متفاوت گفت و شنونده، معاني؛ تهديد، كنجكاوي، حسادت، ثبت اطلاعات، ترس، تعجّب، يا حتّي عشق و علاقه را برداشت كند.

بنابراين حركات و سكنات انسان‌ها، گاهي زبان دار است. حالا آيا ما اجازه داريم به هر لحني كه دلخواهمان بود، حرف بزنيم؟ حتّي اگر موجب منحرف كردن طرف مقابل باشد؟ اسلام چنين اجازه‌اي به ما داده است يا خير؟

خدا در سوره احزاب، آيه 32 تكليف را به صراحت كامل مشخص كرده و مي‌فرمايد: إِنِ اتَّقَيْتُنَّ فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَ‌ضٌ؛ اگر تقوا پیشه کنید؛ پس به گونه‌ای هوس‌انگیز سخن نگویید که بیماردلان در شما طمع کنند.

سياق قرآن كريم اينگونه نيست كه در همه مسائل، اينگونه صريح سخن بگويد، امّا اينجا در نهايت صراحت و بلاغت، مي‌فرمايد مراقب لحن صحبت خودتان باشيد تا اين حفظ حيا و عفّت شما، مريض دلان (كساني كه شهوت خود را كنترل نكرده‌اند) را به طمع نياندازد.

اين يكي از اصول اساسي حفظ حيا در جامعه است، گاهي زن‌ها و دخترها، به محض ورود به يك فضاي متفاوت، لحن صحبتشان تغيير مي‌كند؛ سعي مي‌كنند به نوعي صدايشان را جذّابتر كنند، قطعاً آنچه مدّنظر خدا و قرآن است، اين نيست، بايد حواسمان باشد.