چرا FATF چشم‌انداز روشنی برای ایران ندارد؟

با وجود عدم تصویب FATF در ایران، دولت روحانی آن را در 39 بند (از 41 بند موجود) اجرا کرد که متأسفانه یکی از مصادیق عملکرد غیرقانونی دولت نیز به حساب می‌آید. با این وجود، شاهد هیچ گشایش و تغییر مثبتی در حوزه‌ی ارتباط‌های بانکی نبودیم. ممکن است برخی بگویند برای حل این مشکل، باید به تمام بندهای آن عمل کرد! پاسخ این است که هیچ تضمینی برای آن وجود ندارد چون کره‌شمالی که مدتی قبل، به تمام بندهای مورد نظر کارگروه اقدام مالی موسوم به FATF عمل کرد و کنوانسیون پالرمو وCFT را پذیرفت، از لیست سیاه خارج نشد و بهانه‌ی جدیدی به نام موشک‌های این کشور را مطرح کردند! [1] به این عدم تضمین، حتی محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه، نیز اعتراف کرد و به صراحت گفت: «نه من و نه رئیس‌جمهور تضمین نمی‌دهیم که با تصویب لوایح مرتبط با FATF  مشکلات حل شود». وی همچنین در پاسخ به یکی از نمایندگان مجلس که پرسیده بود «اگر جمهوری اسلامی ایران، همه تعهدات را بپذیرد آیا تضمینی هست که از لیست سیاه FATF خارج شود؟» گفته بود: «خیر! هیچ تضمین و تعهدی وجود ندارد.» [2]
از سوی دیگر، «مایک پمپئو»  وزیر خارجه‌ی آمریکا در بهمن ۹۸ در توئیتی نوشت: «مدت‌ها است که ایران باید به تعهداتش عمل کرده و بر اساس قواعد جهانی برای مبارزه با پولشویی و تأمین مالی تروریسم، اقدام نماید. ایران باید همین حالا کنوانسیون پالرمو و کنوانسیون تأمین مالی تروریسم(CFT) – دو لایحه مرتبط با FATF- را تصویب کند». [3]
سوال این است که چنین تأکید شدید و فوری از سوی عنصر خبیث و معلوم‌الحالی مثل پمپئو که می‌گوید ایران «همین حالا» باید به FATF بپیوندد، به خاطر چه بود؟ آیا پمپئو هم نگران مشکل ایران در برقراری ارتباط بانکی با دنیا بود؟ و این‌که خواست مشترک حامیان FATF در ایران و افرادی مثل پمپئو، چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟!

پی‌نوشت:
[1] کره شمالی با وجود پیوستن به CFT و پالرمو از لیست سیاه FATF خارج نشد
[2] اظهارت ظریف
[3] پمپئو از ایران خواست به سرعت پالرمو و CFT را تصویب کند