اشک هدفمند بر مصیبت اباعبدالله علیه السلام

وقتی انسان از شور وحماسه و مظلمومیت شخصیتی والا مقام، معنوی، سیاستمدار، دانشمند، حماسی و دلیر و در یک کلام از امام معصوم سخن می گوید، از درون متاثر می شود. خروجی نوحه بر مظلومیت او، اشکی است که در انسان شور و شعوری برای ظلم ستیزی، ایثار و از جان گذشتن در راه خدا به وجود می آورد. در دفاع مقدس نمونه های عینی این تاثیرات دیده شد. زمانی که رزمندگان اسلام با یاد حسین بن علی و یاران باوفایش چطور درس ایثار و شهادت گرفتند و سخن راویان و وصیت نامه شهدا مملو از این مهم است.

اما گریه بدون شناخت از شخصیت سیدالشهدا و هدفِ ایشان، گریه ای بدون هدف متعالی است که در نتیجه تاثیرات کم تری می گذارد. هرچند صرف حضور در مجالس اشک نیز خالی از لطف نیست و حتی در روایات به آن سفارش شده است و فرموده اند: «نَفَس کشیدن فرد عزادار در آن مجلس تسبیح خداوند است»[1] و امید است که مقدمه ای برای هدفمند شدن آن شود. می توان استمرار روزانه  بر اشک داشت و موجب افسردگی و غمگینی هم نشود. وقتی امام زمان هر صبح و شام برای مصیبت جدشان خون گریه می کنند[2] و از اهداف ظهور خود انتقام خون سید الشهداء را می گیرد.[3] این سیره به ما درس می دهد که اشک بر سیدالشهداء به هدف به پا داشتن ظلم ستیزی به انسان نیروی بیشتری برای مقابله با اهل ظلم می دهد.

پی نوشت
[1]  امالی صدوق ، مجلس 17، ص68
[2] زیارت ناحیه مقدسه
[3] دعای ندبه