هواداری هم برای خودش میدانی است

ورزش هیچ وقت از سیاست جدا نبوده و نیست و نخواهد بود، همان گونه که هر امر دیگری هم همین گونه است. کسانی که این جدایی را تبلیغ و تشویق می‌کنند، دانسته و ندانسته سرباز سیاستمدارانی هستند که ورزش را در خدمت سیاست غیرانسانی خود می‌پسندند؛ البته با شعار زیبای انسانیت و...؛ ورزشی را می‌پسندند که در آن کسی نماینده ظالم یا مظلوم نباشد؛ ورزشی که صداهای حق‌جو را بخواباند، و خواب مانده‌ها را بیدار نکند.

اما فطرت انسانی کار خودش را می‌کند. برای همین است که برای مردمی که جایی به جز مستطیل سبز برای شکست نظام استعمارگر انگلیس نمی‌یابند، دست مارادونا معروف می‌شود به «دست خدا» و ضربه سر حمید استیلی گل قرن را می‌سازد. واقعیت این است که تهانی القحطانی که بدون حجاب وارد نبرد با ورزشکار اسرائیلی می‌شود، به تبع رژیم حاکم بر کشورش، رژیم غاصب اسرائیل را به رسمیت شناخته و فتحی نورین الجزایری که محرومیت و تعلیق ورزشی را به جان می‌خرد، دارد هزینه مبارزه با صهیونیسم را می‌پردازد. رسم مسلمانی که هیچ؛ رسم آزادگی و جوانمردی همین است که پای عزت و شرف و انسانیت بایستی و هزینه‌اش را هم بدهی؛ هرچه بادا باد!
سوت و کف زدن‌های بعضی برای آن ورزشکار کشف حجاب کرده از ایران گریخته یا القحطانی که بازی را به نماینده صهیونیست‌ها باخت، دستکم نگیریم! تکلیف دشمن که روشن است ولی مدعیان مسلمانی اگر برای ورزشکار الجزایری کف نزدند و سعودی را نکوهش نکردند، بدانند و بدانیم که آبشان از سرچشمه گل آلود است.

مسلمان و آزاده را پای میدان باید شناخت؛ یکی از جانش می‌گذرد و دیگری به تبع شهدا از مدالش؛ ولی از شرفش نمی‌گذرد. میدان هواداری هم برای خودش میدانی است.