موقعیت حجازی فر

نکته اول در خصوص فیلم، اپیزودیک بودن روایت فیلم است. اولین مسئله‌ای که برای مخاطب ایجاد می شود این است که آیا قرار است با تکه های ناهمگونی از یک روایت مواجه باشند و انسجام موضوعی اتفاق نیوفتد. اما خوشبختانه شاهدیم که در تمام اپیزودها روح حاکم بر فیلم شخصیت شهید باکری است. حتی در اپیزود "من مهدی باکری نیستم" که خود شهید باکری حضور ندارد، شاهدیم که روایت درست و دراماتیک صحیح یک مهدی باکری را برای مخاطب میسازد.

اضافه کردن چاشنی احساسات در روابط خانوادگی با همسر و برادر و ابراز مشکلات خانوادگی باعث شده تا علاوه بر شخصیت سازی کامل، مخاطب بتواند با مهدی باکری به عنوان یک انسان زمینی ونه یک موجود ذهنی و شعاری ارتباط برقرار کند چیزی که در بسیاری از ساخته های جنگی دیده نمی شود.

از جمله نکاتی که میتوان به آن اشاره نمود حفظ حریم شهدا در صحنه های جنگی و خصوصا لحظه شهادت است. در اکثر فیلم های جنگی برای نشان دادن عمق فاجعه جنگ و مظلومیت شهدا، میبینیم که کارگردان پای خود را فراتر می گذارد و به جای پرداخت به اندازه و حفظ حرمت شهدا و حتی مخاطبین، اقدام به نشان دادن نماهای تلخ و خون آلود می کند، که مارا بیشتر به یاد فیلم های هالیوودی می‌اندازد. در این فیلم هم در لحظه شهادت حمید باکری و همرزمانش و هم در لحظه شهادت شهید مهدی باکری می بینیم که با پرداختی اندازه و صحیح هم اثرگذاری روی مخاطب بالا بود و هم از لحاظ جنگی سکانس حق خود را ادا کرد.

فیلمنامه خوب و درست یعنی: چیدمان درست شخصیت اصلی با نشان دادن مهربانی با خانواده و همبازی فرزند یتیم برادر خود، اقتدار در صحنه جنگ و عدم عقب نشینی در لحظات سخت، عدم تبعیض در بازگرداندن جنازه ها حتی برای برادر خود، چالش های رفتاری با همسر و خانواده‌اش باعث شده یک شخصیت درست و از همه مهمتر زمینی و غیرشعاری را از مهدی باکری ببینیم.

پرداخت صحیح شخصیت نوجوان فیلم(خسرو) همراه با بازی خوب بازیگر، نوجوانان جنگ را برای ما به زیبایی به تصویر کشید و بخش زیادی از بار دراماتیک فیلم را به دوش کشید.

در مجموع باید گفت پرداخت محترمانه بر تمام ابعاد شخصیتی شهید باکری و پرهیز از شعارزدگی به همراه نماهای خوب جنگی و حتی عاشقانه و تدوین خوب، باعث شده تا موقعیت مهدی در کنار خاطره سازهای دفاع مقدس مانند دیده بان و مهاجر و روایت فتح قرار بگیرد.