انسان با دانش‌افزایی و علم‌آموزی باعث پیشرفت خودش در خیلی از کارها میشه.
چی بالاتر از اینکه آدم با خوب درس خوندن، دل اونهایی که عاشقانه دوستش دارن رو شاد کنه؟
اگه ما بدونیم که با انجام کاری، اعضاء خانواده‌مون خوشحال میشن، معطّل نمی‌کنیم و سعی می‌کنیم خیلی زود این شادی رو به پدر و مادرمون ببخشیم، چون می‌دونیم که اون‌ها برای موفقیّت ما از چیزی کم نمی‌ذارن.
امام‌های ما نسبت به ما از پدر و مادر مهربون‌تر هستن. تلاش و سختی که توی تمام سال‌های زندگی‌شون انجام دادن تا مسیر درست رو به ما نشون بدن، این رو به ما می‌فهمونه.
اون‌ها دوست دارن ما توی همه چیز پیشرفت کنیم و بهترین آدم دنیا باشیم؛ برای همین، همیشه توی لحظات مختلف زندگی، کلاس درس و علم‌آموزی داشتن و به ما سفارش کردن که خوب درس بخونیم و دانش بیاموزیم.
امام صادق علیه‌السلام یه وصیت برای همه ما دارن: «لَستُ اُحِبُّ أن أرَی الشّابَّ مِنکُم إلاّ غادِیاً فی حالَینِ: إمّا عالِماً أو مُتَعَلِّماً؛ دوست ندارم جوانی از شما را جز بر دو گونه ببینم: دانشمند یا دانش‌آموز.» (امالی طوسی ص۳۰۳)