عطش سیری‌ناپذیر سلبریتی‌گری گویا به مراحل پایانی خود رسیده و واپسین قطعات پازل خودفروشی برای شهرت با پرداخت هزینه سنگین و بی‌سابقه‌ای همانند توهین به مقدس‌ترین وجود ایرانیان در حال تکمیل است؛ غافل از اینکه این گستاخی یک انتحار بزرگ بوده و دستاوردی جز رسوایی نخواهد داشت.
گزینش یک بازیگر با سابقه مشخص برای نقش‌آفرینی در یک فیلم سفارشی، فراتر از یک انتخاب طبیعی بوده و بیشتر از اینکه انتخاب باشد یک گزینش هدفمند با طراحی پیچیده برای رونمایی از مرحله تازه هتک و بازی با مقدسات است.
زهرا امیرابراهیمی بازیگری که به خاطر افشا شدن روابط جنسی، در میان شوک مردم و اهالی سینما، چندگاهی خانه‌نشینی را انتخاب می‌کند؛ تا آنجا که حاضر نمی‌شود در جلسه محاکمه فرد افشاکننده شرکت کند و فرصت دفاع از خود، و کاستن از نگاه منفی ایرانیان را از دست می‌دهد؛ اما مسئله‌ای که در آن روز جای شگفتی داشت این بود که چرا بدون درخواست وی، مسئولین قضایی در صدد برخورد با متهم این پرونده هستند؟
شاید همین انفعال و ترک هرگونه دادرسی از سوی این بازیگر در آن هنگام، باید ما را متوجه این نکته می‌کرد که گویا وی به جای کوشش برای تبرئه خود، فکرهای دیگری در سر دارد.
امروز و گذشت زمان مشخص کرد که زهرا امیرابراهیمی در نظر داشت از فضاحت پیش‌آمده درس عبرت نگرفته، بلکه در اندیشه تبدیل آن به فرصت بود؛ فرصتی برای غلتیدن در کارتل سینمای غرب که در آن فحشا نه تنها مخالف اصول بازیگری نیست، بلکه گاهی هنر و هرزگی در آن به یک نقطه مشترک می‌رسند و وام‌دار هم می‌شوند.
به این شکل وی توانست از بدترین اتفاق ممکن برای یک زن در جامعه ایرانی، نمونه بدتر را خلق کند و اکنون سقوطی آزاد به دامن سینمای مکانیزه غرب را تجربه کند که در آن فرد آلوده به فحشا، به الهه هنر مبدل می‌شود.
آری مسیر پیموده شده بدست این بازیگر نشان داد که خاصیت و ویژگی بنیادین سینمای غرب همین است که زن در آن با وجود ناپاکی شخصیت، به چهره‌ای متعالی تبدیل می‌شود؛ آنچنان که گویا ولنگاری در ارتباط جنسی نه تنها مانع نیست، بلکه سکوی پرشی برای دیده شدن و مورد پذیرش قرار گرفتن است.
امروز دستگاه تولید الهه سینمایی در هالیوود، ورژن جدیدی از محصول ضدایرانی خود را عرضه کرده است که با توهین به قلب مقدسات ایرانیان، دیو درون آن آشکار شده و نه‌تنها جماعت هالوی هالیوودی برای ضربه زدن به خصلت دین‌مداری ایرانیان سودی نخواهند کرد، بلکه در این اشتباه و گاف بزرگ، ماهیت ناتوی فرهنگی غرب آشکار خواهد شد و مجاهدت فرهنگی افسران جنگ نرم ایران برای افشاکردن اهداف واقعی سینمای غرب به ثمر خواهد نشست.
لازم است این روزها یادی کنیم از بزرگ مردانی همچون فرج‌الله سلحشور، محمدحسین فرج نژاد و مرحوم نادر طالب‌زاده که عمری برای رسوا نمودن لژیون سینمایی غرب تلاش کردند و شاید افتادن پرده از صورت کریه سینمای غرب، پاداش مظلومیت و زیست غریبانه آنان در سینمای ایران بود. یادشان گرامی باد!