امیرالمومنین علیه‌السلام دارای فضایل بی‌شماری است که عقل آدمی از درک کُنه آنها لنگ است. آن حضرت نزد خداوند دارای چنان جایگاهی هستند که برای نگاه به چهره نورانی ایشان، ثوابی شگرف قرار داده شده است.
اعمال عبادی با یکدیگر متفاوتند؛ آنها هم در کیفیت عمل و هم در فواید، اثربخشی و حتی میزان ثوابشان متمایز از یکدیگرند. بعضی از اعمال بر دیگر اعمال عبادی برترند. یکی از راه‌های پی بردن به برتری آنها، میزان ثوابی است که خداوند متعال برایشان قرار داده است .
با بررسی روایات اسلامی، پی می‌بریم که پروردگار عالم برای بعضی از اعمال عبادی که ظاهری ساده دارند، ثوابی بسیار قرار داده که این نشان از عظمت آن عمل دارد. یکی از این اعمال که برای آن ثوابی شگرف بیان شده است، نگاه کردن به چهره نورانی امیرالمومنین علیه‌السلام می‌باشد .
امام صادق علیه‌السلام نقل می‌کنند که شخصی نزد رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله آمد و عرض داشت: شخصی برای تجارت به چین سفر کرده و از این راه مال زیادی به دست آورده بود؛ از این‌رو مورد حسادت دوستان و خویشاوندان واقع شد.
رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: هرچه مال دنیا زیادتر باشد، زحمت صاحبش نیز بیشتر می شود، غبطه به حال چنین شخصی نخورید مگر کسی که مالش را در راه خدا بذل و بخشش کند.
سپس خورشید عالم‌تاب هستی فرمودند: آیا می خواهید به شما خبر دهم از کسی که مال او کم، ولی غنیمت او از همه بیشتر است و آنچه او مهیا کرده از خیرات، در خانه‌ی عرش رحمان محفوظ است؟ اصحاب پاسخ دادند: بلی یا رسول الله.
حضرت فرمودند: پس نظر کنید به مردی که هم اکنون می آید. اصحاب چون نظاره کردند، مشاهده کردند مردی از انصار در حالی که لباسی کهنه به تن داشت آمد.
پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: در این روز آن مقدار طاعات و خیرات از این مرد بالا رفته است که اگر بر همه‌ی اهل آسمان‌ها تقسیم شود نه تنها همه از آن نصیبی می‌برند؛ بلکه نصیب آن که از همه کمتر می‌برد، آن است که جمیع گناهان او آمرزیده شود و بهشت برای او واجب شود.
اصحاب عرض کردند: او به واسطه‌ی چه عملی به این همه درجات و ثواب‌ها نایل گشته است؟ پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: از خود او سؤال کنید.
پس اصحاب جملگی رو به او کرده و سخن رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله را به او خبر داده و از عمل او پرسیدند؟ وی در پاسخ گفت: امروز از خانه خود بیرون آمدم و چون دیر شده بود با خود گفتم، امروز در پی کار خود نمی‌روم و در عوض آن به صورت و چهره آقا و مولایم حضرت امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیه‌السلام نظر می کنم. از این‌رو به دنبال حضرت روانه شدم تا اینکه امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیه‌السلام را پیدا کرده و به چهره نورانی او نگریستم.
این کار من بدان جهت بود که از حبیب خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله شنیده بودم که فرمود: «النَّظَرُ عَلی وَجهِ عَلی ٍعِبادَة و أیُّ عِبادَة؛ نظر کردن به روی امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیه السلام عبادت است و چه عبادتی است.»
در این هنگام پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله به آن مرد انصاری فرمودند: ای مرد، به جهت تهیه‌ی غذای عیال خود اقدام کردی و چون مقدور نیامد و میسر نگشت، آن را تبدیل کردی به نظر کردن به صورت و چهره امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیه‌السلام در حالتی که محبت و دوستی وی را در دل داشتی و به فضل او معتقد بودی.
در ادامه پیامبر خدا فرمودند: این نظر کردن به چهره امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیه‌السلام برای تو بهتر است از این که به اندازه دنیا زر و طلای سرخ داشته باشی و همه آن را در راه خدا انفاق کرده باشی و بدان ای مرد انصاری، به عدد هر نفسی که در رفتن به سوی امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیه‌السلام کشیده‌ای شفاعت هزار نفر را در قیامت خواهی کرد، پس به شفاعت تو پروردگار چندین هزار هزار نفر را از آتش جهنم آزاد خواهد کرد.[1]
پی‌نوشت
[1] غاية المرام علامه بحرانی، باب 91، حدیث اول.