محبت به سیدالشهدا؛ عنایت ویژه‌ی پروردگار

محبت به سیدالشهدا علیه‌السلام، نعمتی است که خداوند به هرکسی عنایت نکرده است. لطف ویژه‌ی خداست که دست از دامان حسین علیه‌السلام نکشیده‌ایم. دشمنان هرساله با روش‌های گوناگون درصدد کم‌رنگ نمودن ارادت مردم به سیدالشهدا علیه‌السلام هستند، اما چراغی که ایزد بیفروزد تا ابد روشن است.

به‌راستی راز فوران هرساله این اشتیاق و شکوه محبت به سیدالشهدا علیه‌السلام چیست؟ پاسخ را از خود امام پی‌جویی می‌کنیم و چه زیبا سیدالشهدا علیه‌السلام راز این محبت و پیوند ناگسستنی را در دعای عرفه بیان می‌فرمایند: «أنْتَ الَّذي أشْرَقْتَ الأَنْوارَ في قُلوبِ أوْلِيائِكَ، حَتّی عَرَفوكَ ووَحَّدوكَ، وأزَلْتَ الأغْيارَ عَن قُلوبِ أحِبّائِكَ، حَتّی لَمْ يُحِبّوا سِواكَ، ولَمْ يَلْجَؤُوا إلی غَيْرِكَ؛[1] تویی كه در دل‌های دوستانت نورها تاباندی تا تو را شناختند و يكتا دانستند و تويی كه بيگانگان را از دل‌های شيفتگانت زدودی تا جز تو، كسی را دوست نداشته باشند و به ديگری پناه نبرند».

این محبت را خداوند ایجاد کرده است. محبت به حسین علیه‌السلام، محبت به خدا را به ارمغان می‌آورد، حسینی که هدفش احیای دین خدا بود. حسین علیه‌السلام خون خداست. نور این محبت و عشق را خداوند در دل‌های محبان تابانده است و این محبت حسینی، سبب خداشناسی و توحید بندگان شده است.

براساس همین فراز از دعای عرفه، این‌که ما دشمن بدکاران و ستمگران هستیم، بازهم از عنایت خداست. خداست که محبت غیر حسین علیه‌السلام را از دل ما برده تا خالصانه، محبت بنده‌ی خویش را در دل بپرورانیم.

آری؛ محبت به سیدالشهدا علیه‌السلام، اگر هزاران سال است که در دل‌ها زبانه می‌کشد، ازآن‌روست که این محبت الهی، سبب ایجادش پروردگار عالم است که تا او هست، این محبت نیز هست.

پی‌نوشت
[1] دعای عرفه؛ بحارالانوار، ج95، ص226.