مسیح‌انگاری نسبت به امام حسین علیه‌السلام، تناسبی با هدف قیام ایشان (اصلاح امت رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌و‌آله و امر‌به‌معروف و نهی‌از‌منکر) ندارد؛ چراکه امام حسین علیه‌السلام برای دین خدا فدا شد؛ نه اینکه فقط فدای گنهکاران امت شود.
مسیح‌انگاری نسبت به امام حسین | یکی از دغدغه‌های بشر، مسئله نجات و رستگاری او در سرای پس از مرگ بوده و این مسئله در تمام ادیان الهی مطرح است؛ اما در آیین مسیحیت، انحرافی صورت گرفته و مسئله نجات، از تفسیر حقیقی خود خارج شده و با کج‌فهمی، سبب شده خلقت حضرت مسیح به شکلی غلط تبیین شود.
فدای مسیحی و فدای شیعی
بنا بر آموزه "فدا"، حضرت مسیح علینبیناوآلهوعلیهالسلام خود را فدا کرد تا بندگان خدا از هرگونه گناه، معصوم و پاک شوند و در آزادی کامل به سر برند. ازاین‌رو آنان صرف ایمان به این آموزه را سبب نجات و رستگاری پیروان این دین می‌دانند.[1]
برخی نیز در تحلیل قیام سیدالشهدا علیه‌السلام و شهادت ایشان چنین نظری ارائه داده‌اند. آنان بر این باورند که امام حسین علیه‌السلام نیز همانند حضرت مسیح علینبیناوآلهوعلیهالسلام شهید شد تا فدیه و کفاره گناهان امت باشد. این برداشت ناصواب از این مسئله، سبب پدید آمدن باورهای غلطی شد؛ ازجمله اینکه نجات از آتش به‌صرف محبت به امام حسین علیه‌السلام (بدون انجام اعمال و دستورات دینی و حتی با انجام گناهان) ممکن است.
در بررسی این شباهتی که تصویر شده باید ضمن چند نکته چنین گفت:
1. سنت الهی بر ارسال پیامبران و امامان الهی برای تعلیم حکمت، هدایت و رفع جهل و ضلالت از مردم برقرار بوده است.[2] ازاین‌رو رسالت تمام فرستادگان الهی، هدایت بشر به‌سوی کمال و نجات آنان از گمراهی با عمل به دستورات الهی می‌باشد. بنابراین هدف قیام امام حسین علیه‌السلام، اصلاح امت پیامبر[3] و نجات بشر از گمراهی و هدایت است؛[4] نه صرفاً فدا شدن برای نجات بشر و حتی بشر گنهکار.
در روایتی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله تعبیر نجات را برای سیدالشهدا علیه‌السلام چنین به‌کاربرده‌اند: «اِنَّ الْحُسینَ مِصباحُ الْهُدی وَ سَفینَهُ الْنِّجاة»؛[5] «به‌درستی که حسین علیه‌السلام مصباح هدایت و کشتى نجات است». این تعبیر بر نجات‌بخشی امام علیه‌السلام دلالت دارد؛ اما این سفینةالنجاه بودن مشروط به شرایطی است؛ همان‌گونه که حتی موضوع شفاعت امام حسین علیه‌السلام، که امری تردیدناپذیر است، برای هرکسی نیست و برای کسانی است که شرایط شفاعت را دارند.
2. «کتاب مقدس»[6] تصویری نادرست از حضرت عیسی علیه‌السلام ارائه می‌دهد؛ تا حدی که الوهیت را نیز به ایشان نسبت داده است؛ اما بنا بر گزارش «قرآن کریم»، حضرت عیسی علینبیناوآلهوعلیهالسلام از انبیای بزرگ الهی، دارای مقام عصمت هستند. قرآن کریم ادعای به صلیب کشیده شدن[7] و الوهیت حضرت مسیح را بی‌پایه دانسته[8] و رسالت حضرت مسیح علینبیناوآلهوعلیهالسلام را مورد تأکید قرار داده است؛[9] اما اين موقعيت تناسبى با الوهيت و نیز آموزه فدا ندارد.
3. در معارف شیعی، امید به شفاعت امام حسین علیه‌السلام، به‌جای جرئت دادن به شخص برای انجام گناه، او را در جهت بندگی و اطاعت بهتر قرار می‌دهد؛ چراکه سیدالشهدا علیه‌السلام همانند دیگر ائمه علیهم‌السلام، در مسیر الهی قدم برداشته و پیروان خود را نیز بدین مسیر فراخوانده‌اند.
درنتیجه مطالب بالا (مسیح‌انگاری نسبت به امام حسین علیه‌السلام) با هدف قیام آن حضرت، که همان اصلاح امت رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌و‌آله و امر‌به‌معروف و نهی‌از‌منکر است، تناسبی ندارد.
پی‌نوشت:
[1]. مایکل پترسون و دیگران، عقل و اعتقاد دینی، ص۴۶۹.
[2]. جمعه، 2.
[3]. شیخ عباس قمی، نفس المهموم، ص۶۹.
[4]. فرازی از زیارت اربعین.
[5]. محمدتقی سپهر، ناسخ التواريخ، ج۴، ص۲۸۶.
[6]. کتاب مقدس به انگلیسی The Bible اشاره به مجموعه کتاب‌های مقدس مسیحیان، یهودیان، سامریان و چندی دیگر از ادیان دارد. (ویکی پدیا، کتاب مقدس: https://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8_%D9%85%D9%82%D8%A...)
[7]. نساء، 157.
[8]. مائده، 73.
[9]. نساء، 171.