امام در این مسیر تمام خاندان رسول را همراه کرد تا حجتی بر کسی باقی نماند و اثبات نماید، احیای حق فریضه‌ای است که رواست هر انسان حق‌محوری تمام هستی‌اش را از جان و مال و عرض و خانواده‌اش، در مسیر زنده‌سازی آن فدا کند.
عاشورا فریادی است که توأمان بر سر مردم و حکومت بلند می‌شود. علیه مردم بی تفاوت و بی طرف در جنگ های حق و باطل سراسر تاریخ و علیه حکومت، به خاطر بی‌تفاوتی‌شان نسبت به سه مسئله مهم «حقیقت»، «عدالت» و «فضیلت» و حمایتشان از باطل و فساد، به عنوان بزرگترین منکرات اجتماعی.
از این رو نهضت عاشورا هجرتی دفاعی، عبادی و تبلیغی به منظور انجام وظیفه‌ای دشوار، بزرگ، جهانی و جهادی است. اباعبدالله نشان داد، تنها راه اصلاح جامعه، مقابله با رفاه زدگی به عنوان مشکل اصلی جامعه -که پس از رحلت رسول الله صلی‌الله علیه وآله به مثابه بلایی ویران کننده به سراغ جامعه اسلامی آمد و از همان ابتدا فریاد دخت نبی را به آسمان کشاند[1]- هنوز جامعه را به ورطه سقوط و نابودی می‌کشانَد.
از تبعات همین رفاه طلبی، گرفتارآمدن به بیم و امید شیطانی بود که مسلمانان را از انجام معروف و نهی از منکر می‌ترساند و آنان را به اتخاذ رفتارهای بی‌طرفانه که ظاهراً هزینه‌ای برایشان مترتب نشود، ترغیب می‌نمود.
ترس جامعه از قطع شدن مزایای دریافتی از حکومت و محدود شدن کسب و کار و القصه، به فقر افتادن و کشته نشدن، آنان را بر این می‌داشت تا از ابراز کلام حق اِبا داشته و گوش به خطوات شیطان بسپارند[2] و ذلت پذیری را پیشه خویش قرار دهند. اما پسر ابی‌طالب، راهی را ترسیم کرد، که سرانجام آن چیزی جز عزت برای آحاد بشر نبود.
شعار سیدالشهدا برای خواندن امت به این مسیر نجات، همان شعار توحید است؛ ترکیبی از نفی و اثبات، یعنی «لا اله الا الله». ترکیبی از "نه" و "آری"؛ "نه" به شرک و نفاق و کفر و تساهل و تسامح در اموری که سستی در آن‌ها، جامعه را به تباهی می‌کشاند و"لبیک" به ولایت الله، امامتِ امام عادل، به حق و تسلیم شدن در برابر حقوق دیگران.
عصارۀ عاشورا یعنی "معروف گرایی" و "منکر ستیزی" و پرهیز از رفاه‌طلبی و سردرلاک خود فرو بردن برای تحمل نکردنِ ابتلا در مسیر احیای حق.
لذا امام در این مسیر تمام خاندان رسول را همراه کرد تا حجتی بر کسی باقی نماند و اثبات نماید، احیای حق فریضه‌ای است که رواست هر انسان حق محوری تمام هستی‌اش را از جان و مال و عرض و خانوده‌اش را در مسیر زنده‌سازی آن فدا کند.
پی‌نوشت:
1. «أَلا وَ قَدْ أَری أَنْ قَدْ أَخْلَدْتُمْ إِلَی الْخَفْضِ»؛ همانا می‌بينم كه شما در راحت طلبی و خوشگذرانی فرو رفته‌ايد. خطبه فدکیه (السقیفة و فدک، أحمد بن عبدالعزیز جوهری، ص 98)
2. الشَّیْطَانُ یَعِدُکُمُ الْفَقْرَ (بقره / ۲۶۸)