انسان به حسب ویژگی‌های فطری، همواره برای رهایی از ستم و ظالم، با تکیه بر امید به منجی می‌کوشد به نتیجه برسد و طبق آموزه‌های اسلامی، در دوران ظهور و حکومت جهانی امام عصر علیه‌السلام، به این خواسته خود می‌رسد.
امید به رهایی توسط مردی آسمانی، از مسائلی است که از دیرباز مطرح بوده و پیشینه‌ای به وسعت تاریخ بشر دارد. در طول تاریخ، انسان‌ها همگی در نگاه به آینده و آمدن منجی اتفاق‌نظر دارند؛ اما در عین حال، اختلافاتی نیز در نوع نگرش و باورهایشان هست که باعث دیدگاه‌های متضاد درباره آینده بشر شده است: برخی نگاهی خوش‌بینانه دارند و عده‌ای نیز آینده تاریک و غبارآلود را برای بشر در نظر گرفته‌اند.
از قرائن و شواهد معلوم است که دنیا به‌سوی فاجعه پیش می‌رود و دیدگاه کسانی که آینده بشر را تاریک پیش‌بینی کرده‌اند با واقعیت مطابقت دارد؛ شواهدی مانند: ظلم و تباهی، قتل و غارت، افزایش فاصله طبقاتی فقیر و غنی، ظهور و بروز اختلافات دولت‌ها و ملت‌ها، بروز نابسامانی‌های اخلاقی و اجتماعی، گسست خانواده‌ها، پیدایش آیین‌های شیطانی (ازجمله شیطان‌پرستی و اندیشه‌های فراماسونی نابرابری).
از سوی دیگر، کسانی که آینده جهان را روشن ارزیابی می‌کنند، بر حسب آیات و روایات، انسان‌های خسته و ملول از فرهنگ‌ها و مکاتب پوچ‌گرایی را امیدی نو می‌بخشند.
ازآنجاکه انسان‌ها فطرتاً عدالت‌خواه و ظلم‌ستیزند و از ظلم متنفرند، همواره برای رهایی از ظلم و ستم، با تکیه بر امید به منجی می‌کوشند به نتیجه برسند و طبق آموزه‌های اسلامی، در دوران ظهور و حکومت جهانی امام عصر علیه‌السلام، به این خواسته فطری و گرایش درونی خود می‌رسند. ازاین‌رو همه انسان‌ها با انواع گرایش‌های دینی و غیردینی و حتی مکاتب مادی، به‌نوعی در انتظار ظهور آن موعود و منجی امیدبخش و رهایی‌بخش از ظلم و جور هستند.
پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله در این باره می‌فرماید: «لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ اَلدُّنْيَا إِلاَّ يَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اَللهُ ذَلِكَ اَلْيَوْمَ حَتَّى يَبْعَثَ فِيهِ رَجُلاً مِنْ وُلْدِي يُوَاطِئُ اِسْمُهُ اِسْمِي يَمْلَأُهَا قِسْطاً وَ عَدْلاً كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً»؛[1] «اگر از عمر دنيا جز يك روز باقى نمانده باشد، خداوند آن روز را دراز می‌گرداند تا مردى از نسل مرا برانگيزد كه همنام من است و دنيا را از عدل و داد پر می‌کند، همچنان كه از ستم و بيداد آكنده شده است».
پی‌نوشت:
[1]. بحارالانوار، ج۵۱، ص۸۲.