مخاطب در مواجهه با این برنامه و گوش جان فرا دادن به این مصاحبه‌ها به این مطلب می‌رسد که حجاب از نشانه‌های مؤمنان است
ویژه برنامه ماه مبارک رمضان، تهیه شده در اداره کل تأمین و رسانه بین الملل سیمای ملی، که از شبکه‌های مختلف سیما از جمله شبکه قرآن پخش شده است.
جهانگرد مجموعه مصاحبه‌هایی با زنان تازه مسلمان غربی است که اغلب از مسیحیت به اسلام مشرّف شده‌اند.
سرگذشت این افراد و سیر تحول اعتقادی آن‌ها از وجوه مشترکی برخوردار است. تمامی این مسلمانان رسیدن به اعتقاد و ایمان را نتیجه یک سفر درونی می‌دانند. سفری که مبدأش فطرتی پاک و خدانهاد در وجودشان بوده و مقصدش وادی نورانی هدایت به دین و آرامش است.
گرچه مسافر این راه از مسیری هموار به مقصد نمی‌رسد، بلکه تردید و نگرانی از آینده و طرد شدن توسط جامعه، خانواده و گروه دوستان از جمله موانع و ناهمواری‌ها برای آن‌ها است.
یکی از این ناهمواری‌ها، مواجهه با مسئله حجاب است. با توجه به جهان زیست این زنان در غرب و نگاه اسلام هراسانه‌ای که رسانه‌های غربی در میان مردمان رواج داده‌اند و سعی شده نماد و مشخصه‌های مسلمانی، مانند حجاب را علامتی بر تروریست بودن جلوه دهند، نگاه مؤمنانه این زنان مسلمان در چنین فضای مسمومی بسیار ارزشمند است.
این زنان مسلمان اذعان دارند که رعایت حجاب برای خدا و به خواست اوست. در بیانی که یکی از آن‌ها دارد: «وقتی این خواست از ناحیه شخصی است که دوست‌ترین نسبت به ما است، نظر بقیه مردم هیچ اهمیتی ندارد».
درک این محبت و عشق از ناحیه خداوند متعال و ارتباط قلبی که برقرار شده، ثمره‌ای جز ایمان نمی‌تواند داشته باشد.
مخاطب در مواجهه با این برنامه و گوش جان فرا دادن به این مصاحبه‌ها به این مطلب می‌رسد که حجاب از نشانه‌های مؤمنان است و بروز و ظهور ایمان در لباس و پوشش زنان مؤمن، به حجاب آن‌هاست. همان‌طور که به جا آوردن فرائضی مانند نماز و روزه و حج و... بروز و ظهور ایمان است.
اگر قلبی با هدایت الهی به روی ایمان گشوده شد و به نور هدایتش منوّر گردید، صاحب این قلب تا پای جانش بر سر حفظ ظهورات و لوازم چنین ایمانی می‌ماند.
سبک و سیاق این برنامه در عین سادگی به گونه‌ای است که برای مخاطبانش حامل پیامی ارزشمند است. عمدتاً مخاطبی که از ابتدا چشم به دنیایی گشوده که اعتقاد و مسلمانی، سکه‌ای رایج است و برای یافتن و رسیدن به این نقد، نیازی به سفر درونی و پشت سر گذاشتن ناهمواری‌ها ندارد. چنین شخصی که ممکن است برای داشته‌های خود ارزش خاصی قائل نباشد، تنها از دید و زاویه نگاه مسافری گذر کرده از بیابان می‌تواند قدردان آبادی باشد.
البته شاید در مواردی، افتادن به قحطی و بیابان بی‌ایمانی و بی‌وجودی، تنها راه قدر عافیت، سلامت، آرامش و نور هدایت را دانستن است؛ همانند جستجوی ماهی در پی آب در دل اقیانوس که او را به کویر اندازد.
در رابطه با کیفیت فنی و تصویری برنامه با توجه به اینکه مصاحبه‌ها در خارج از ایران انجام شده و در مواردی تیم سازنده حرفه‌ای نبوده یا ابزار مناسب نداشته، تصویر در حد ابتدایی است.
در نهایت تهیه چنین برنامه‌ای با تمام ضعف‌های فنی و آشنا کردن مخاطبان با زاویه نگاهی جدید که از دریچه‌ای دیگر می‌نگرد، در هدایت و روشنی مسیر حیات اعتقادی و دینی آن‌ها بسیار تأثیرگذار است.