شعر توسل به امام جواد

شعر توسل به امام جواد | امام جواد (ع) نخستین امام شیعه است که در خردسالی به امامت رسیدند. این مسئله طعن و مخالفت دشمنان را برانگیخت تا آنجا که به حیرت و حتی سرگردانی برخی از شیعیان نیز انجامید اما با آشکار شدن جلوه های الهی امامت آن امام همام اندک اندک ابرهای تیره تردید کنار رفت. معتصم با دستیاری همسر امام، مقصود پلید خویش را با خوراندن سم به آن حضرت عملی ساخت و امام را با زهر به شهادت رساند. در اینجا گزیده ای از اشعار توسل به جوادالائمه از نظر می گذرد.

شعر توسل به امام جواد

قسم به جانِ سلطان
باز هم حرف کریم آمد وسط. احیا شدم
قطره بودم قطره ای که واصلِ دریا شدم

بی سرو سامانی ام را هیچ کس دیگر ندید
با نگاهی قدکشیدم سرورِ دنیا شدم.

نگرانی ها همه رفت از وجودم یک طرف
خورده بودم بر زمین با لطفِ آقا پا شدم

هیچ می دانی که مدیونِ جوادم از ازل
چونکه با الطافِ او آقاتر از آقا شدم

در هوای نفس گم بودم که با دستِ کرم
آخرش در شامگاهی مضطرب. پیدا شدم

من دلِ خود را سپردم محضرِ ابنُ الرضا
راست کردم قامت و چونِ شاخه طوبا شدم

جانِ سلطان را قسم دادم دو دستم را گرفت
با مددهای نهم خورشید با تقوا شدم

مزدِ کارم را عطا کرده خود بابُ المراد
من در اینجا مبتلای حضرت زهرا شدم

محسن راحت حق

شعر توسل به امام جواد

____________________________

شعر توسل به امام جواد

نهمین خورشیدِ تابان
بسته ام دل را به آقایی که خیلی آشناست
حامی اِبنُ السبیل و یاورِ هر بینواست

نهمین خورشیدِ تابان ست در عرشِ خدا
نهمین آئینه دارِ حضرت خیرالوراست

نامِ زیبایش محمّد، کینه اش باشد جواد
این پسر نورِ دو چشمانِ علی موسی الرضاست

مدحِ او گفتن لیاقت خواهد ای اهلِ هنر
هر چه در وصفش بگویم مطمئناً که رواست

من دخیلش می شوم بلکه گره را وا کند
حضرت بابُ الکرم در انتظارِ یک گداست

هرچه دارد می دهد بر سائلِ درمانده اش
بسکه این آقای خوبیها فقط مشگل گشاست

غیرتی بی انتها دارد به زهرا مادرش
قلبِ حسّاس اش مریدِ حضرت خیرالنساست

کوثرِ دوّم لقب دادند بر او اهلِ دل
بر امام هشتمین هم نور چشم و هم عصاست

بذل و بخشش می کند بر هر ز پا افتاده ای
سائل اینجا راحت ست از بس که او بی ادّعاست

هر چه می خواهی بخواه امّا بدان که حاجتِ
گریه کُن های حسینی یک براتِ کربلاست

 محسن راحت حق

شعر توسل به امام جواد

___________________________

شعر توسل به امام جواد

تو جان مایی
آن که «کم»ش را نیمه شب آورد، دادت
دارد زیادش می کند لطف زیادت

آقا منم آن رختْ پاره پا برهنه
آن شب، شب جمعه مرا که هست یادت!

تو کیستی؟ تو از کریمان بلادم
من کیستم؟ من از گدایان بلادت

من از در این خانه ات جایی نرفتم
پس رو مگردان از گدای خانه زادت

آن که مرا حالا مُرید تو نوشته
حتماً تو را هم می نویسد «یا مراد»ت

تو جان مایی، پس بگیر این حق خود را
نفرین بر آن که جان گرفتی جان ندادت

تو هر کجا پا می نهی هر صبح خورشید
عرض ارادت می کند بر بامدادت

بابای تو با دیدن تو گریه می کرد
با گریه لطف دیگری دارد عبادت

آباء و اجدادت همه یک یک جوادند
پس می نویسیمت جواد بن الجوادت

 علی اکبر لطیفیان

________________________

شعر توسل به امام جواد

تو جوادی و منم سائل
لطفِ یزدان به من و ایل و تبارم کم نیست
بهتر از تو به خدا در همه عالَم نیست

تو جوادی و منم سائل دربار شما
سفره انداخته باشی عددی حاتم نیست

همه هستیِ سلطانِ خراسان به خدا
هر که از عشقِ شما دم نزند آدم نیست

کاظمینی شدنم راه حسینی شدن است
ذرّه ای فرق میان تو و اربابم نیست

سنگ عشقت به روی سینه اگر می کوبم
روز محشر به خدا جز تو کسی پشتم نیست

بی قرار حرمت هستم و می دانم که
تا نخواهد پدرت حکم حرم محکم نیست

کربلا می روم از صحنِ تو انشاءالله
می زنم در حَرمت جار که دلدارم نیست

حسین ایمانی

_________________________

شعر توسل به امام جواد

چیزی ندارم جز سلام الله علیهم
روشن تر از روز است خیلی با مرامند
وقتی کریمان با گدایان هم کلامند

الحق که آقازاده ها یک یک امیرند
الحق که نوکرزاده ها یک یک غلامند

در فقرِ محضِ خود غنیِّ محض هستم
وقتی گدای این درم، مردم گدامند

عین عدم هستیم و با آنان وجودیم
پس ما همان هاییم که آن ها بنامند

سنّ زیاد و سنّ کم، فرقی ندارد
این خانواده از طفولیت امامند

چیزی ندارم جز «سلام الله علیهم»
فرزندهای فاطمه با احترامند

هر صبح خورشیدند و در هر شام ماهند
این چهارده تا روشنی صبح و شامند

این چهارده آیینه از بس که شبیه اند
وقتی ببینی شان نمی دانی کدامند

و الله این پروانگی ما می ارزد
هر چند خاکستر شدیم اما می ارزد

معشوق عالم می شود یک روز، عاشق
مجنون ما اندازه لیلا می ارزد

قلاده ما را همین گوشه ببندید
سگ هم کنار خانه این ها می ارزد

سر می نهم بر پای تو قیمت بگیرم
هر جا نمی ارزد سرم این جا می ارزد

یک جان ناقابل به پایت ذبح کردیم
حالا که شد مال تو از حالا می ارزد

این گریه ها را آیه تطهیر گفتند
یک قطرهٔ آن بیش از دریا می ارزد

با کاظمین تو بهشتی دارم این جا
پس زندگی در عالمِ دنیا می ارزد

پس ارزش گهواره ات کعبه است حتماً
وقتی عصای حضرت موسی می ارزد!

دستی بکش بینا کنی این چشم ها را
با معجزات تو چه نابینا می ارزد!

کافی ست ما را این که بابای تو خندید
لبخند بابای تو یک دنیا می ارزد

آن که «کم»ش را نیمه شب آورد، دادت
دارد زیادش می کند لطف زیادت

آن شب –شب جمعه- مرا که هست یادت!
تو کیستی؟ تو از کریمان بلادم

من کیستم؟ من از گدایان بلادت
من از در این خانه ات جایی نرفتم

پس رو مگردان از گدای خانه زادت
آن که مرا حالا مُرید تو نوشته

حتماً تو را هم می نویسد «یا مراد»ت
تو جان مایی، پس بگیر این حق خود را

نفرین بر آن که جان گرفتی جان ندادت
تو هر کجا پا می نهی هر صبح خورشید

عرض ارادت می کند بر بامدادت
بابای تو با دیدن تو گریه می کرد

با گریه لطف دیگری دارد عبادت
آباء و اجدادت همه یک یک جوادند

پس می نویسیمت جواد بن الجوادت
بر روی پایت می گذارد کعبه سر هم

جبریل حتی می گذارد بال و پر هم
به خاک پایت احتیاجی نیست اصلاً

وقتی دوا می سازم از این خاک در هم
تو کعبه ای! آن کعبه ای که در طوافت

بال و پر ما سوخته حتی جگر هم
با آبروی تو تهجّد آبرو یافت

فیض از مناجات تو می گیرد سحر هم
با این جمالی که تو را دادند، باید

بین خریداران تو باشد پدر هم
نام مرا هم بین این عشاق بنویس

بگذار تا جا خوش کند این یک نفر هم
ای جان به قربان تو و دورِ شلوغت

یوسف شدن بازار دارد، دردسر هم
در کوچه جانِ ما نقابت را بیانداز!

این گونه چشمت می زنند این ها، نظر هم
هستند یک یک شیرها دنبال دامت

چشمان آهوی خراسانِ پدر هم
فهم من از لطف جوادی تو این است:

که آن چه را گفتیم دادی، بیشتر هم
ما را ببر تا کاظمین این بار با هم

ما را بخر در کاظمین این بار درهم
جز عجز، سائل چاره ای دیگر ندارد

وقتی کریمیِ خدا آخر ندارد
ما را برای در زدن معطل نکردند

اصلاً بیوت این کریمان در ندارد
این خانواده کودکش ذاتاً بزرگ است

علی اکبر لطیفیان

________________________

شعر توسل به امام جواد

زائر بارانی صحن و سرایت
با دلی پر غم سیه پوش عزایت می شوم
آستان بوس حریم با صفایت می شوم

از دعای حضرت زهرا(س) و لطف بی حَدش
باز هم مهمان بَزم روضه هایت می شوم

تا که حرف از کاظمین و مرقد تو می شود
جان تو بَدجور دلتنگ هوایت می شوم

چشم را می بَندم و همراه کفترهای طوس
زائر بارانی صحن و سرایت می شوم

پشت سر باب الجَواد و روبرو باب المُراد
هر طرف رو میکنم غرق عطایت می شوم

پَر شکسته می کِشم خود را به سمت و سوی تو
مُعتکف در گوشه ایوان طلایت می شوم

با دعایت رزق ما قطعا شهادت می شود
عاقبت یک روز مشمول دعایت می شوم

نوید طاهری

___________________________

شعر توسل به امام جواد

قبله دل ها
ای به همه ماسوی سید و مولا جواد
نام خوشت بر لب اهل تولا جواد

هر که شود سائلت پادشه عالم است
هر چه بگویم من از جود و عطایت کم است

ذره ی نا قابلم مهر شما در دلم
از دو جهان یا جواد عشق تو شد حاصلم

ای به رضا نور عین وی به سخا زیب و زین
قبله ی دل ها بود قبر تو در کاظمین

بحر عطا و کرم معدن جود و سخا
ای پسر فاطمه کن نگهی سوی ما

دست تو وقت کرم کار خدا می کند
ذکر شریف جواد درد دوا می کند

زد به دل ما شرر سوز غمت یا جواد
جان بفدای تو و عمر کمت یا جواد

با همه ی آنکه دید از تو عطا و وفا
همسر نامهربان کشت تو را از جفا

دست مرا هم بگیر از کرمت یا جواد
بر آور حاجات همه از کرمت یا جواد

دست گره گشای تو یا حضرت جواد
ای انس و جان گدای تو یا حضرت جواد
 شرمنده عطای تو یا حضرت جواد

 دائم ز کار خلق گره باز می کند
 دست گره گشای تو یا حضرت جواد

 زیباترین دعای سماواتیان بود
 مدح تو و ثنای تو یا حضرت جواد

 پیش از شب ولادتم ای آشنای دل
 دل بود آشنای تو یا حضرت جواد

 چون آیه های نور، پدر بوسه می زند
 بر روی دلربای تو یا حضرت جواد

 زوار پا نهند به بال ملایکه
 در صحن با صفای تو یا حضرت جواد

 پر می زند کبوتر دل ها ز هر طرف
 پیوسته در هوای تو یا حضرت جواد

 جود از تو جود گشت و کرامت نهاده است
 رخ بر در سرای تو یا حضرت جواد

 تو کیستی؟ همیشه جواد الائمه ای
 من کیستم؟ گدای تو یا حضرت جواد

 باید هزار زاده اکثم به وقت بحث
 صورت نهد به پای تو یا حضرت جواد

 مامون در آتش حسدش آب می شود
 چون بشنود صدای تو یا حضرت جواد

 بخشی به قاتل پدرت حرز مادرت
 ای جان ما فدای تو یا حضرت جواد

 بگشای لب که لحظه به لحظه اجابت است
 دلداده  دعای تو یا حضرت جواد

 هر کس زده است دست توسل به دامنی
 ما را بود ولای تو یا حضرت جواد

 قبر مطهر تو در آغوش کاظمین
 دل های ماست جای تو یا حضرت جواد

 بالله قسم هر آنچه بگوییم نارسات
 بر قامت رسای تو یا حضرت جواد

 هرگز رضا ز کس نشود حضرت رضا
 یک لحظه بی رضای تو یا حضرت جواد

 این غم کجا برم که بسی بر تو شد ستم
 از یار بی وفای تو یا حضرت جواد

 با تو هر آنچه شد ستم و ظلم بی حساب
 داند فقط خدای تو یا حضرت جواد

 تو در میان حجره زدی ناله و گریست
 قاتل هم از برای تو یا حضرت جواد

 آتش گرفت حجره دربسته چون دلت
 از اشک بی صدای تو یا حضرت جواد

 قلب تو پاره پاره شد و شهر کاظمین
 گردید کربلای تو یا حضرت جواد

 بالله قسم رواست که مرغان آسمان
 گریند در عزای تو یا حضرت جواد

 با آن همه وفا و محبت که داشتی
 شد زهر کین سزای تو یا حضرت جواد

 «میثم» به ناله های دلت بود آشنا
 شد مرثیه سرای تو یا حضرت جواد

حاج غلامرضا سازگار

________________________

شعر توسل به امام جواد

مراست وصل تو منظور یا امام جواد
الا کرم ز تو مشهور یا امام جواد
کلام توست همه نور یا امام جواد

ائمه اند جواد و توئی جواد همه
که گشته جود تو مشهور یا امام جواد

اگر چه نزد شما آبروی نیست، مرا
مکن ز درگه خود دور یا امام جواد

گدایی ام به درت جز بهانه ای نبوَد
مراست وصل تو منظور یا امام جواد

به روی زائر تو بوسه می زند جبریل
به ذکر «سعیک مشکور» یا امام جواد

به کاظمینِ تو روی نیاز برده کلیم
سلام می دهد از طور یا امام جواد

جحیم اگر تو نگاهش کنی حدیقه گل
بهشت بی تو کم از گور یا امام جواد

اگر چه ران ملخ هم ندارم ای مولا
مرا بخوان به درت مور یا امام جواد

قضا به حکم تو محکوم، ای ولیِ خدا
قدر به امر تو مأمور یا امام جواد

لباس نور مرا بر تن از ولادت توست
گناه، وصله ناجور یا امام جواد

خدا ثنای تو را گفته و چگونه مرا
بوَد ثنای تو مقدور یا امام جواد

لب تو داشت تبسّم، ولی دلت را بود
هزارها غم مستور یا امام جواد

ندید دختر مأمون جلال و قدر تو را
چو بود چشم دلش کور یا امام جواد

هزار مرتبه نفرین به دختر مأمون
که شد به قتل تو مسرور یا امام جواد

فراز بام به گرد تن تو بگرفتند
پرندگان هوا شور یا امام جواد

شهادت تو در آن حجره با لب تشنه
بوَد تجسّم عاشور یا امام جواد

عنایتی که شود روز حشر «میثم» هم
به دوستی تو محشور یا امام جواد

حاج غلامرضا سازگار