فیلم "تارا" به کارگردانی «کاوه قهرمان» در سال 1400 ساخته شده است. این فیلم محصول کشور ایران و در ژانر درام و خانوادگی می‌باشد. در این مطلب به بررسی این اثر می‌پردازیم.
فیلم "تارا" به کارگردانی «کاوه قهرمان» در سال 1400 ساخته شده است. این فیلم محصول کشور ایران و در ژانر درام و خانوادگی می‌باشد. در این فیلم «رعنا آزادی ور»، «مهدی پاکدل»، «سروش صحت»، «نازنین فراهانی»، «مجید نوروزی»، «معصومه بیگی»، «مهدی بزرگ زاده»، «مهلا عرب»، «محمد صفوی» و« سعیده آجرلی» به هنرمندی پرداخته‌اند.
شروع فیلم با این جمله است:
"ما هرگز نمی توانیم بدانیم چه می خواهیم...زیرا تنها یکبار زندگی می کنیم، نه می توانیم آن را با زندگی قبلی مقایسه کنیم، نه اینکه با زندگی پیش رو کامل کنیم" شروعی با جمله روشنفکرانه که نوید یک فیلم پوچ‌گرایانه را به مخاطب می‌دهد.
تارا (رعنا آزادی‌ور) بازیگر سینماست و در نظر دارد که از شوهرش بهرام (مهدی پاکدل) که عکاسی صاحب شهرت است، جدا شود. با وجود اینکه رابطه عاشقانه این دو هنرمند به سردی و بن‌بست رسیده است اما تارا هنوز این مسئله را با بهرام در میان نمی‌گذارد.
به شکل موازی داستان تارا و بهرام، رابطه سروش صحت و نازنین فراهانی را نیز به تماشا می‌کنیم، سروش عکاس است و فرهانی نیز بازیگر است و این تلقی را به مخاطب می‌دهد که این زوج آینده‌ی این دو هستند. به موازات این دو رابطه، ماجرای آشنایی عکاسی جوان(با بازی مجید نوروزی) و بازیگری جوان (با بازی معصومه بیگی) را می‌بینیم که همان گذشته‌ی این رابطه‌اند.
مشکل اساسی و اصلی فیلم تارا در فیلم نامه اثر است که در واکاوی چرایی از هم پاشیدن این رابطه، مسکوت است و ما نمی‌فهمیم علت این از همگسستگی را، وقتی این نکته مهم در فیلم وجود نداشته باشد مخاطب ارتباط حسی با اثر برقرار نمی‌کند. همچنین بسیار فیلم پر حرفی را شاهد هستیم و فیلمساز روشنفکر تا توانسته است دیالوگهای گنده گنده استفاده کرده، گاهی نیز به دلیل ناتوانی از تصویری کردن، با یک دیالوگ، سر و ته قصه را هم آورده است.
از دل دوستان این طبقه که مسئله‌ی درست و درمانی ندارند، فیلمساز و فیلم در نمی‌آید. در واقع باید تصحیح کنم که مشکل اساسی اثر قبل ازفیلم نامه، بی‌مسئله بودن فیلمساز است. همین بی مسئله بودن باعث شده که مسحور ایده‌ی تک خطی خودش شود و از واکاوی و قصه گویی عاجز بماند. ما عملاً فقط یک ایده در فیلم می‌بینیم و رنگ و نور سرد نیز کمکی به حس سازی نمی‌کند. چرا که فیلم به عمق لازم برای جذب مخاطب نمی‌رسد و ما با پرحرفی‌هایی ملال آور طرف هستیم.
در نگاه کلی تارا فیلمی عقب مانده و در ادامه بسیاری از فیلم‌های روشنفکری است، بی‌دغدغه و بی‌مسئله!