رگ گردنی که فدای ناموس شد

رهروان ولایت ـ پنج الی شش نفر بودند که می‌خواستند دو دختر را به زور سوار ماشین کنند، من به همراه چند بچه که کلاس سوم راهنمایی بودند رسیدیم، به آن‌ها تذکر دادم ولی آن‌ها گلاویز شدند، در حالی که دوستان همراه من به شدت کتک خورده بودند من را هم با چاقویی که تا شاهرگم رسید بود راهی بیمارستان کردند. که متاسفانه بعدا از انصراف 19 بیمارستان از پذیرش در بیمارستان بیستم زیر تیغ جراجی رفته و به لطف خداوند چند صباح دیگری به عمرم  افزوده شد.

شهید علی خلیلی می‌گوید: اسم این کارم را دفاع از ناموس می‌گذارم، در این مواقع هیچ کس پشت آدم نیست، به عشق لبخند "حضرت آقا" جلو رفتم ...[1]

جوان‌مردانی چون طلبه شهید علی خلیلی و حجت الاسلام سید محمود مصطفوی منتظری که در اثر ضربه‌ یکی از اراذل چشم چپش را از دست داده است و به جانباز امر به معروف شهرت یافته است، با اقتدا به مولایشان امام حسین علیه‌السلام در مقابل ظلم و  منکرات ایستادند و با تمام وجودشان به قران عمل کردند؛ همان آیه که از لزوم امر به معروف و نهی از منکر در جامعه خبر داده و می‌فرماید:
« وَ لْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَى الْخَیْرِ وَ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ [سوره آل عمران آیه 104]  باید از میان شما، جمعى دعوت به نیكى، و امر به معروف و نهى از منكر كنند! و آن‌ها همان رستگارانند»

طلبه شهید علی خلیلی وقتی متوجه می‌شود چند انسان گرگ صفت به دو دختر حمله‌ور شده‌اند و می‌خواهند به زور آن‌ها را سوار ماشین کنند تمام وجودش را فدا می‌کند و جلوی این ظالمین می‌ایستد تا شرمنده درگاه الهی نباشد چرا که خداوند در قران می‌فرماید:
« وَ ما لَكُمْ لا تُقاتِلُونَ فِى سَبِیلِ اللَّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْ هذِهِ الْقَرْیة الظَّالِمِ أَهْلُها وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ وَلِیًّا وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ نَصِیراً [سوره نساء آیه 75] چرا در راه خدا و در راه مردان و زنان و كودكانى كه (به دست ستمگران) تضعیف شده‌اند، پیكار نمى‌كنید همان افراد (ستمدیده‌اى) كه مى‌گویند: خدایا! ما را از این شهر كه اهل آن، ستمگرند، بیرون ببر و براى ما از طرف خود، سرپرست قرار ده و براى ما از طرف خود، یار و یاورى تعیین فرما!»

طلبه شهید علی خلیلی می‌توانست بی تفاوت از کنار این ماجرا عبور کند و مدتی را در دنیا سرگرم زندگی خودش باشد، اما او تمام وجودش را فدا کرد تا در مقابل منکری بایستد و با این عملش توانست مهم‌ترین واجب الهی را عمل کند همان گونه که امام باقر علیه‌السلام می‌فرماید:
«امر به معروف و نهی از منکر واجب عظیم و بزرگی است که پابر جایی سایر واجبات به آن بستگی دارد»[2]

این شهید والا مقام با خونی که از رگ‌های گردنش جاده را فرش کرده بود در مقابل منکر ایستاد چرا که می‌دانست اگر سکوت کند این گونه منکرات روز به روز رشد خواهد کرد و افراد شرور جامعه را به فساد خواهند کشاند، همان گونه که حضرت علی علیه‌السلام دراین خصوص می‌فرماید:
«امر به معروف و نهی از منكر را رها نكنید در غیر این صورت بدترین شما بر شما حاكم می‌شوند.» [3]

قطعا کسانی که به مولایشان امام حسین علیه‌السلام اقتدا کرده و جانشان را فدای احیای دین خدا و دفاع از مظلوم و ناموس می‌کنند از مقام بزرگی برخوردار هستند و عرش الهی سایه آن‌ها است، همان گونه که حضرت موسی علیه‌السلام به درگاه الهی عرضه داشت:
«پروردگارا! كسان تو كیانند كه در روزى كه جز سایه تو سایه‌اى نیست، آن‌ها رادر سایه عرش خود پناه مى‏‌دهى؟ خداوند به او وحى فرستاد و فرمود: كسانى كه هرگاه حرام‌هاى من حلال شمرده شوند، مانند پلنگ زخم خورده خشمگین گردند» [4]

 افرادی چون طلبه شهید علی خلیلی با نوشیدن شربت شهادت و حجت الاسلام سید محمود مصطفوی منتظری با تقدیم چشم چپش برای همه ما و علی‌الخصوص مسئولین این پیام را دادند که: امروز جامعه اسلامی نیاز به غیور مردانی دارد که بیش از این که به فکر جایگاه و مقام خود باشند، به فکر مظلومین و امنیت اجتماعی باشند و برای احیای امر به معروف و نهی از منکر نه از شغل و موقعیت بلکه از جانشان مایه بگذارند و آن را تقدیم کنند...

----------------------------------------

پی نوشت ها:

[1].  مشرق نیوز
[2]. .«ان الامر بالمعروف و النهی عن المنكر فریضه عظیم بها تقام الفرائض ...» [وسائل الشیعه، ج11،ص395]
[3]. «لاتتركوا الامر باالمعروف و النهی عن المنكر فیول علیكم شراركم» [ نهج البلاغه، نامه 47]
[4]. «یَا رَبِّ مَنْ أَهْلُكَ الَّذِینَ تُظِلُّهُمْ فِی ظِلِّ عَرْشِكَ یَوْمَ لا ظِلَّ إِلا ظِلُّكَ فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَیْهِ الطَّاهِرَةُ قُلُوبُهُمْ وَ الْبَرِیئَةُ أَیْدِیهِمُ الَّذِینَ یَذْكُرُونَ جَلالِی ذِكْرَ آبَائِهِمْ إِلَی أَنْ قَالَ وَ الَّذِینَ یَغْضَبُونَ لِمَحَارِمِی إِذَا اسْتُحِلَّتْ مِثْلَ النَّمِرِ إِذَا جُرِحَ»[وسائل‏ الشیعة، ج 16، ص 147.]