وقتی «انگلیس» عملکرد «ملت ایران» را تایید می‌کند

رهروان ولایت ـ سابقه‌ی شرارت‌ و خباثت‌های انگلستان در کشور ما به بیش از 200سال قبل برمی‌گردد. چه آن دورانی که ایران را به چشم یک مستعمره‌ نگاه می‌کردند و عملاً آن را اشغال کرده بودند، چه آن زمانی که با خوی استکباری، شاهی را کنار می‌زدند و شاه دیگری را بر سرنوشت این ملت، مسلط می‌کردند و چه در دوران انقلاب اسلامی که به‌طور مدام و همیشگی درصدد دسیسه و توطئه علیه کشور عزیزمان بوده‌اند، همه و همه موجب به‌وجود آمدن کارنامه‌ای سیاه و مملو از دشمنی‌های آشکار و واضح، برای دولت خبیث انگلیس شده است. سوابق و مندرجات این کارنامه برای مردم ما به اندازه‌ای روشن است که لقب «روباه پیر» را به‌عنوان لقبی تاریخی برای دولت انگلستان، ثبت کرده است.

در چند روز اخیر هم اتفاقاتی افتاد که بر عملکرد ملت ایران، مهر تاییدی چندباره زد. سخنرانی نخست‌وزیر حقیر و ناکارآمد انگلیس در نشست سالانه‌ی سازمان ملل متحد که حاوی عبارات زشت و زننده‌ای علیه کشورمان بود یک‌بار دیگر، عمق کینه و دشمنی انگلیس نسبت به انقلاب اسلامی را آشکار ساخت.[1] «دیوید کامرون» در این سخنرانی، هرچه که لایق خودش بود را به ملت ایران نسبت داد. نکته‌ی قابل توجه اینجاست که این اظهارات، فقط چندساعت پس از دیدار با رییس‌جمهور کشورمان بیان شد. انگار «کامرون» بخاطر دیداری که با رییس‌جمهور ایران داشت از سوی دوستان خود، در مقام «تهمت آشتی» با ایران، قرار گرفته بود و به‌همین دلیل، به‌فاصله‌ی کوتاهی پس از این دیدار، به ابراز برائت از ایران(!) و اثبات دشمنی دیرینه‌ی خود پرداخت! البته بگذریم که مسئولان ما به این «ابراز برائت» لایق‌تر و محتاج‌تر بودند.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، این اولین بار بود که سران ایران و انگلیس باهم دیدار می‌کنند و واقعاً باید گفت عجب دستاورد و نتیجه‌ی سریع و مفیدی داشت! البته نگارنده معتقد است که «دیوید کامرون» بیشتر از آنکه لایق نفرین باشد مستحق تشکر است؛ چون به صراحت و بدون هیچ خجالتی، اثبات کرد که دشمنی مردم ایران با انگلیس، کاری درست و خردمندانه بوده و حتماً لازم است ادامه یابد و حتی تشدید شود.

اما برای چندمین بار باید از رویکرد دولت یازدهم با دشمنان دین خدا، ابراز گلایه کرد. چنین دیداری که برای ایران، نوعی عقب‌نشینی از دشمنی با انگلیس، محسوب می‌شود چه ضرورتی داشت و اکنون چه دستاوردی حاصل شده است؟ آقای روحانی -که منتقدان داخلی را «به جهنم» حواله می‌دهند-[2] چرا حتی زحمت پاسخگویی به‌موقع به یاوه‌‌های «دیوید کامرون» را به خود نداد و فقط به اظهاراتی دیرهنگام و منفعلانه، بسنده کرد؟ چرا مرزبندی صریح و شفاف با دشمنان خدا و مردم، در دستور کار دولت محترم نیست؟ قرآن کریم، راه برخورد با دشمنان خدا را «غلظت»[3] و «شدت عمل»[4] می‌‌داند؛ که متاسفانه در عملکرد و رویکرد دولت یازدهم دیده نمی‌شود.

----------------------------------------

پاورقی:

1-  ذاتی که هیچگاه عوض نمی شود

2- از «اوبامای‌مودب» تا «منتقدین‌ بزدل»! چه‌کسی لایق‌جهنم است؟

3- «يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ جَاهِدِ الْكُفَّارَ وَالْمُنَافِقِينَ وَاغْلُظْ عَلَيْهِمْ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ .»(تحریم/9) «ای پيامبر ، با کفار و منافقان جهاد کن و بر آنها سخت بگير، جايگاهشان جهنم است که بد سرانجامی است.»

4- «مَحَمَّدٌ رَسُولُ اللّهِ وَ الَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ، رُحَمَاءُ بَیْنَهُمْ...»(فتح/29) «محمدّ(صلى‌الله‌علیه‌وآله) فرستاده‌ی خداست و كسانى كه با او هستند در برابر كفّار سخت و شدید و در میان خود مهربانند.»