گر نگاهی به ما کند ارباب

با توجه به فرارسیدن ماه حزن و اندوه اهل بیت و پرشور شدن مجالس روضه، جا دارد توجه و عنایت ویژه ای به حضور در این مجالس و اشک ریختن بر مصائب اما حسین (علیه السلام داشته باشیم
در احوالات امام خمینی (رحمه الله علیه) هنگامی که واعظ به «گریز» می رسید، یا روضه خوان شروع به خواندن روضه می کرد، حاج آقا روح الله خمینی نخستین کسی بود که دستمال سفید و تمیز خود را از جیب درمی آورد و به صورت می گرفت و گریه را سر می داد. اگر تکیه بر دیوار داده بودند، بدون حرکت و تکانی می گریستند، و چنانچه خم می شدند، می دیدی که چطور می لرزند و اشک می ریزند، و همین که دستمال از صورت برمی گرفتند، صورتی پراشک و چشمانی اشک ریخته را می دیدی که همان نیز دیگران را به گریستن و اشک ریختن در عزای شهیدان کربلا یا ائمه اطهار (علیهم السلام) ترغیب می کرد.[1]
بی جهت نیست که علما و بزرگان این قدر به گریه بر مصائب اهل بیت خصوصا امام حسین (علیه السلام) تاکید می کردند. در حدیثی نورانی از امام صادق (علیه السلام) داریم که حضرت فرمودند:«..نيز آن جناب به گريه‏ كننده‏ گانش نظر فرموده و براى آنها طلب آمرزش نموده و از پدر بزرگوارش درخواست استغفار براى ايشان مى‏ نمايد و خطاب به كسانى كه برايش گريه مى‏ كنند كرده و مى‏ فرمايد: اى كسى كه گريه مى ‏كنى اگر بدانى چه خدا برايت آماده نموده مسلّما سرور و شادى تو، بيشتر از حزن و اندوهت مى ‏گردد و اين حتمى است كه حق تعالى تمام گناهان و لغزشهاى تو را بواسطه اين اشگى كه ريخته‏ اى مى‏ آمرزد.»[2]
پس می بینیم که امام حسین (علیه السلام) چند کار خاص برای گریه کنانش انجام می دهد
1- نگاه از سمت راست عرش
قطعا مورد توجه امام قرار گرفتن و نگاه امام به گریه کنانش، ارزش کمی ندارد ودر این رواین شرط دیده شدن توسط امام را گریه معرفی کرده است.
2- طلب استغفار
امام حسین (علیه السلام) بعد از نگاه ویژه خود به گریه کنانش، از پدران خود طلب آمرزش برای گریه کنان خودش می کند. که این هم مقام و توفیق بالایی است که یک معصوم از معصوم دیگر برای ما طلب آمرزش کند و قطعا این درخواست مورد اجابت قرار می گیرد.
3- شاد شدن در اوج حزن
و بعد هم امام حسین (علیه السلام) می فرماید جایگاهی که بواسطه این اشک بدست می آوری به حدی است که اگر بدانی دست از این حزن و گریه بر می داری و شاد و مسرور می شوی. شاید این فرح و سرور اشاره به بخشیده شدن گناهان داشته باشد. چون مهمترین دغدغه انسان ورودی پاک به محضر خداوند است.
حجت الاسلام سید مهدی طباطبایی می گویند: «اشک بر امام حسین (علیه السلام) دل را شاد و گره را از کار باز می‌کند و در عین حال روحیه‌ها را بالا می‌برد. این‌‌ همان تفاوت گریه بر امام حسین (علیه السلام) و گریه بر اقوام و آشنایانی است که از دنیا رفته‌اند. چون گریه بر امام حسین (علیه السلام) باعث نشاط و فرح می‌شود و روح را سبک می‌کند. حتی بعد از شرکت در مراسم عزاداری آن حضرت مردم غذاهای نذری را با میل و اشتها می‌خورند، اما اگر بر یکی از امواتشان گریه کرده بودند نمی‌توانستند غذا بخورند.»[3]
-------------------
پی نوشت:
[1]. پرتابل جامع امام خمینی (رحمه الله علیه)
[2]. «...إِنَّهُ لَيَنْظُرُ إِلَى مَنْ يَبْكِيهِ فَيَسْتَغْفِرُ لَهُ وَ يَسْأَلُ أَبَاهُ الِاسْتِغْفَارَ لَهُ وَ يَقُولُ أَيُّهَا الْبَاكِي لَوْ عَلِمْتَ مَا أَعَدَّ اللَّهُ لَكَ لَفَرِحْتَ أَكْثَرَ مِمَّا حَزِنْتَ وَ إِنَّهُ لَيَسْتَغْفِرُ لَهُ مِنْ كُلِّ ذَنْبٍ وَ خَطِيئَةٍ.»
كامل الزيارات‏، ابن قولويه، جعفر بن محمد، تاريخ وفات مؤلف: 367 ق‏، محقق / مصحح: امينى، عبد الحسين‏، مترجم جواد ذهنی تهرانی، ناشر: دار المرتضوية، مكان چاپ: نجف اشرف‏، سال چاپ: 1356 ش‏، ص 103.
[3]. روضه نیوز