بسم الله الرحمن الرحیم
تا حالا وقتی برای دیدار مؤمنین میرفتی میدونستی چه ثوابهایی داره؟ میدونستی در عالم غیب چه تأثیری میذاری؟ البته شرطش اینه که فقط برای خشنودی و رضای خدا باشه. امام موسی بن جعفر علیهما السلام میفرماید: مَنْ زَارَ أَخَاهُ الْمُؤْمِنَ لِلَّهِ لَا لِغَیْرِهِ یَطْلُبُ بِهِ ثَوَابَ اللَّهِ وَ تَنَجُّزَ مَا وَعَدَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَكَّلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ سَبْعِینَ أَلْفَ مَلَكٍ مِنْ حِینِ یَخْرُجُ مِنْ مَنْزِلِهِ حَتَّى یَعُودَ إِلَیْهِ یُنَادُونَهُ أَلَا طِبْتَ وَ طَابَتْ لَكَ الْجَنَّةُ تَبَوَّأْتَ مِنَ الْجَنَّةِ مَنْزِلا «1» کسی که برادر مؤمنش را برای [رضای] خدا نه غیر آن زیارت کند در حالیکه ثواب خداوند و انجام وعده های او را میخواهد؛ خداوند هفتاد هزار فرشته را بر او میگمارد از موقعی که از خانه اش خارج میشود او را ندا میدهند که خوش باش و خوش باشد برایت بهشت که چه منزل و جایگاه خوبی در بهشت داری.
در روایت دیگری هست که پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود که: جبرئیل به من گفت: خدای عز و جل فرشته ای را به زمین فرستاد و آن فرشته میرفت تا گذرش به خانه ای افتاد. مردی بر در آن خانه ایستاده بود و از صاحبخانه اجازه ی ورود میخواست فرشته به او گفت: از صاحبخانه چه میخواهی؟ گفت: برادر دینى من است و میخواهم در راه خدا تبارك و تعالى از او دیدن كنم، آن فرشته به وى گفت: تو تنها براى همین آمدى؟ گفت: جز براى این كار نیامدم، فرشته به او گفت: من پیك خدا هستم به سوى تو؛ و او به تو سلام مى رساند و مى فرماید: بهشت را براى تو واجب کردم. آن فرشته گفت: خدای عز و جل مى فرماید: هر مسلمانى از مسلمانى دیدن كند، او را دیدن نكرده پس مرا دیدن كرده و ثواب او بر من بهشت است. «2»
همونطور که عرض شد؛ این روایات، اهمیت دیدار مؤمنین از یکدیگر را میرسونه که فقط برای خدا باشه و نکته ی دیگر اینکه دیدار از مسلمانان مانند دیدار از خداست. البته این دیدارهای خالص برای خدا، فایده های دیگری هم داره از جمله: برطرف شدن غم و اندوه یکدیگر و یاد خدا و تبادل علوم دینی و رفع مشکلات دنیوی و اخروی.
---------------------------------------
پی نوشت ها:
1- اصول كافی، ج2، ص178 و 179
2- حَدَّثَنِی جَبْرَئِیلُ ع أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَهْبَطَ إِلَى الْأَرْضِ مَلَكاً فَأَقْبَلَ ذَلِكَ الْمَلَكُ یَمْشِی حَتَّى وَقَعَ إِلَى بَابٍ عَلَیْهِ رَجُلٌ یَسْتَأْذِنُ عَلَى رَبِّ الدَّارِ فَقَالَ لَهُ الْمَلَكُ مَا حَاجَتُكَ إِلَى رَبِّ هَذِهِ الدَّارِ قَالَ أَخٌ لِی مُسْلِمٌ زُرْتُهُ فِی اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى قَالَ لَهُ الْمَلَكُ مَا جَاءَ بِكَ إِلَّا ذَاكَ فَقَالَ مَا جَاءَ بِی إِلَّا ذَاكَ فَقَالَ إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْكَ وَ هُوَ یُقْرِئُكَ السَّلَامَ وَ یَقُولُ وَجَبَتْ لَكَ الْجَنَّةُ وَ قَالَ الْمَلَكُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ أَیُّمَا مُسْلِمٍ زَارَ مُسْلِماً فَلَیْسَ إِیَّاهُ زَارَ إِیَّایَ زَارَ وَ ثَوَابُهُ عَلَیَّ الْجَنَّة « اصول كافی، ج2، ص176 »