گام اول: خودسازی
یک پدر خوب، ابتدا باید خود را بسازد؛ زیرا انسانی که از ساختن و پرورش خود عاجز است، نمی تواند دیگری را ساخته و تربیت کند.
ذات نایافته از هستی بخش
کی تواند که شود هستی بخش؟
گام دوم: انتخاب همسر
مردی که می خواهد نسلی پاک پرورش دهد، نمی تواند به پاکی و سلامت خود اکتفا کند؛ بلکه باید شریکی برگزیند که او را در این امر خطیر یاری نماید. اسلام، ازدواج با افراد فاسق، بداخلاق و... را منع کرده است؛ چرا که ازدواج با چنین افرادی تباه ساختن نسل است؛ بنابراین موفقیت پدر از زمان انتخاب همسر رقم می خورد؛ زیرا مادر از لحاظ وراثت تاثیرگذار است؛ چنانکه اسلام دستور می دهد: «از طایفه و عشیره پاک دامن، نیکوکار و خوش اخلاق همسر انتخاب کنید؛ به درستی که عرق(ژن) در فرزندان اثر خواهد گذاشت.»[1]
از لحاظ تربیتی نیز کودک پس از به دنیا آمدن، هم چنان ارتباط و وابستگی خود را با مادر حفظ می نماید و تاثیرپذیری بالایی از شخصیت او دارد.
گام سوم: انعقاد نطفه
لحظه انعقاد نطفه، از موقعیت های بسیار مهم و حساس است. این موقعیت حساس اساسا به آرامش، سلامت بدن و سلامت روان نیاز دارد. ما که خواستار فرزندی نیک هستیم و نمی خواهیم مسؤول نقص عضو و امراض روحی و جسمی فرزندانمان باشیم، باید به اصول اسلامی و بهداشتی انعقاد نطفه توجه کنیم.
گام چهارم: کارآمدی در ایفای نقش پدری
صفات و ویژگی های شخصیتی انسان از دو منبع وراثت و محیط تامین می شود و پدر در هر دو زمینه نقش مهمی دارد. همانطور که یک شاخه گل در شرایط مساعد غنچه می کند و گل می دهد، استعدادهای درونی بشر نیز در محیط و شرایط مساعد شکفته شده و نتایج سودمندش آشکار می شود. ما به عنوان پدر خوب می توانیم درباره نحوه رشد فرزندمان و نوع محیطی که او تجربه می کند، تصمیم بگیریم و در حقیقت سرنوشت او را تغییر دهیم.
منبع:
[1]. مکارم الاخلاق/باب8/فصل1/ص197