اثبات ولایت امام علی در کتب اهل سنت

 معصوم گناه نمی کند بلکه با تمام تلاش و کوشش و فداکاری و ایثار گری ها باز اعمال و کردار خود را لایق مقام ذات اقدس الهی نمی دانند و این را گناه می شمرده اند.

پرورش یافتن على(ع) در خانه پیامبر(ص)، بنابر اراده الهی و به خواست خود نبى اکرم(ص) بود. بر خلاف زید که غلام خدیجه(س) بود و با او به خانه پیامبر(ص) آمد و میزان تربیتى که هر یک از این دو شخصیت از پیامبر اکرم(ص) پذیرفته‌اند متفاوت بوده است.

امام علی به صراحت مقام و شأن رهبری و امامت خود را بیان فرمودند در خطبه های 3،4، 5 ،6 ،10، 15، 16 ،26 ، 34، 37 ،74 ، 75، 84 ، 87 ،92  ، 93 ، 108 ،126 ، 127 ،131، 136 ،137 ، 139 ،156و..

تمام مقدمات مباهله انجام شد، اما چون طرف مقابل از اعتماد به نفس پیامبر به وحشت افتاده و در حقیقت بدون مباهله تسلیم شدند، نیازی به مباهله نبود و در تاریخ اسلام به موردی که مباهله انجام شده باشد برنخوردیم.

پیامبر این کار را انجام دادند تا براى مردم اتمام حجّتى باشد و در آینده نگویند چرا ما و یا دیگرى را انتخاب ننمودى و چون افراد حاضر در جلسه - غیر از على(ع) - با اختیار خود دعوت پیامبر(ص) را اجابت نکردند، جاى هیچ‌گونه اعتراض باقى نماند.
 

امامت صغری هیچ ربطی به امامت کبری ندارد و هیچ فضیلتی را که در راستای خلافت و ولایت مورد استنباط قرار گیرد، ثابت و یا نفی نمی کند.

از علل همکاری امام علی (ع) با خلفای سه گانه عبارت بودند از: 1- جلوگیری از تضییع حقوق مردم:2-معرفی اسلام واقعی: 3- ایجاد وحدت در برابر تهدیدهای داخلی و خارجی...

امام علی(ع) در روزی که اعضای شورای انتخاب‌شده توسط عمر برای تعیین خلیفه‌ی بعدی گردهم آمده بودند، طی سخنانی به برخی از فضایل خود از جمله به ماجرای طیر مشوی اشاره نمود.

حضرت علی(ع) در چنین مواردی نه تنها بر اساس مصلحت اسلام و مسلمانان که بر اساس مصلحت و منافع همه‌ی جامعه‌ی بشری بویژه مستضعفان و مظلومان نظر خود را اعلام می‌فرمود.

امیرالمؤمنین بارها انتقاد خود را از خلفای سابق بیان داشتند که به عنوان نمونه می توان از خطبه شقشقیه موجود در نهج البلاغه نام برد.

امام علی و عده ای از اصحاب ایشان و بعضی از یاران پیامبر ابتداءً با خلفاء بیعت نکردند و زمانی هم که بیعت کردند فقط به خاطر حفظ اسلام و مصالح حکومت اسلامی بود.

اگر نامی از ایرانیان در میان فرمانداران امام علی نباشد، اما ایرانیان مسلمان در حکومت امام علی حضور فعالی داشتند، به گونه‌ای که برخی از افراد در مورد به امام اعتراض کردند.