حدیث ثواب گریه بر امام حسین

امام على (ع) مى‏ گوید: «رسول خدا (ص) براى دیدار به منزل ما آمدند، و فرمودند:حبیبم جبرییل بر من نازل شد و مرا از کشته شدن حسین آگاه نمود که قتلگاه شما پراکنده خواهد بود. این خبر مرا بسیار اندوهگین ساخت...

 گروهى از بنى هاشم به سوى حضرت مى‏ آمدند؛ چون چشم پیامبر (ص) به آنان افتاد، چشمان مبارکشان غرق در اشک شد فرمود: اهل بیتم پس از ما بلاها خواهند دید و از بلاد خویش طرد خواهند شد.

 به این جهت که امام زمان علیه السلام در پى خوانخواهى بر مى آید به وى گفته اند "منتقم" که در دعاى ندبه آمده است: " این الطالب بدم المقتول بکربلا؛ آن که منتقم خون مقتول کربلا است، کجا است؟ ".

امام حسین ع قبل از روز هشتم ذی الحجه از مکه خارج شد تا حرمت حرم امن الهى، با ریخته شدن خون او در آن شکسته نشود؛ گرچه در این میان گناه بزرگ از آن قاتلان و جنایتکاران اموى باشد

امام سجاد ع فرمود: یعقوب سالیان طولانى در فراق یوسف گریست تا بینایى خود را از دست داد؛ در صورتى که فرزندش حیات داشت اما من با چشمان خودم دیدم پدرم و 17 تن از اهل بیت ‏پیامبر(ص) را شهید کردند

آن حضرت در مرگ بسیارى از افراد گریسته‏ و سفارش به برگزارى مجالس عزا فرموده‏ اند؛ مثلا اقامه عزاى شهیدان احد و گریه ایشان نسبت به وقایعى که در آینده براى فرزندشان امام حسین (ع) پیش خواهد آمد

رسول خدا (ص) در شهادت حمزه به شدت گریست به گونه‏اى که مانند آن را از آن حضرت ندیده بودیم. جنازه او را در قبله نهاد، آنگاه ایستاد و با صداى بلند گریه سر داد تا این که بیهوش شد....

پیامبر فرمود: هم اکنون جبرییل مرا از سرزمینى آگاه نمود، که در کنار شط فرات قرار دارد و نامش کربلا است حسین فرزند فاطمه (ع) در آن سرزمین به شهادت مى‏رسد

اصبغ بن نباته گوید: «همراه على (ع) از کربلا گذر کردیم. محل سوار شدن، پیاده شدن و محل ریختن خونهاى شهدا را به من نشان داد و فرمود: بر این محل  آسمانها و زمین بر آنها گریه خواهند کرد

الف) ابو هریره مى‏ گوید: عمر زنان را از گریه باز مى ‏داشت و آنان را دور مى‏ کرد. پیامبر (ص) فرمود: اى عمر! بگذار تا گریه کنند چشم اشک مى‏ریزد و دل مى‏سوزد زیرا مصیبت دیده است و این مصیبت تازه است.

 ابو هریره مى‏ گوید: پیامبر (ص) روزى به زیارت مادر رفته و در کنار قبر مادرشان آمنه چنان گریه مى‏ کنند که همراهان ایشان نیز در گریه با ایشان هم صدا مى‏ شوند.

 روایاتى که درباره عزادارى و گریه به آنها استدلال شد، همگى بیانگر غیر اختیارى بودن گریه پیامبر (ص) یا صحابه آن حضرت در برابر مصایب است و ربطى به برگزارى مجالس عزادارى ندارد.