مطالب دوستان ghalijawadi

سلام. ممنون از سوال شما. چند نکته را متذکر می‌شوم: الف- ناامیدی از گناهان کبیره است و یکی از اهداف شیطان پلید همین است که انسان را از رحمت خداوند ناامید کرده و در نهایت به وادی کفر و الحاد بکشاند. در واقع ناامید شدن شما باعث خوشحالی شیطان می‌شود. پس سعی کنید در زمین شیطان بازی نکنید. درهای بسته در زندگی می‌تواند عوامل متعددی داشته باشد. همه این عوامل را باید یکجا و در کنار هم دید. ب- دعا کردن یکی از راه های ارتباط انسان با خداوند است. درست است که خداوند در قرآن به صراحت فرموده مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم[1]، اما این به معنای اجابت هر دعایی نیست. استاد قرائتی مثال خوبی در این زمینه بیان کردند. اجابت دعا مثل پرواز یک هواپیما است. هواپیما نمی‌تواند هر وقت و هر طور که خواست پرواز کند. ابتدا باید سوخت مناسب داشته باشد. اگر بنزین مناسب در هواپیما نباشد نمیتواند حرکت کند چه رسد که پرواز کند. گاهی انسان از طریق حرام، کسب مال می‌کند و انتظار دارد که دعایش اجابت شود. هواپیما برای پرواز نیاز به اجازه از برج مراقبت دارد و بدون آن نمیتواند مسیرش را پیدا کند. انسان نیز گاهی دعا می‌کند اما متاسفانه برای دعا اجازه ندارد یعنی مثلا دعا میکند که به فلان سفر برود یا فلان ازدواج را انجام دهد، اما والدین او با توجه به شرایط و مصالحی که فرزندشان دارد، او را از ازدواج یا سفر منع میکنند. گاهی هواپیما تمام شرایط را دارد اما آب و هوا برای پرواز مساعد نیست. انسان گاهی دست به دعا برمیدارد اما در وقت مناسب دعا نمیکند. بهترین اوقات برای دعا، شبهای جمعه یا شبهای اول ماه قمری است. بهترین مکانها برای دعا مسجد یا حرم اهل بیت (علیهم السلام) است. گاهی هواپیما می‌خواهد پرواز کند اما بال پروازش آسیب دیده. انسان دعا می‌کند اما از انجام واجبات و ترک محرمات غافل شده است. بنابراین باید به تمام جوانب اجابت دعا توجه کرد. البته چنین نیست که خدا هیچ دعایی را برآورده نمیکند بلکه از آن طرف, بسیاری از دعاها را برآورده کرده است. ج- شیطان همواره انسان را وسوسه می‌کند. یکی از وسوسه‌های شیطان این است که به ذهن انسان القاء می‌کند که اگر فلان کار انجام نمی‌شود، دیگران مقصر هستند. انسان کاری را شروع می‌کند اما چون به مقصد نمی‌رسد به دنبال هر مقصری می‌گردد اما به آنچه خود کرده، توجه نمی‌کند. البته گاهی پدر خانواده رفتارهایی انجام داده و می‌دهد و مانع رسیدن فرزندان به موفقیت می‌شود که در این صورت می‌توان پدر را مقصر دانست اما گاهی پدر در مورد زندگی فرزندانش مستقیما دخالت نمی‌کند و در اصطلاح سرش به کار خودش است، در این صورت فرزندان نباید او را مقصر بدانند بلکه ممکن است نرسیدن به مقصد دلائل دیگری داشته باشد. شاید نداشتن یک برنامه ریزی موفق در کار، سبب نرسیدن به مقصد باشد. شاید رفتارهای نسنجیده و ناپسند سبب دور شدن موفقیت از انسان شود. د- شناخت دنیا و مشکلات آن در فهم موضوعات خیلی مهم است. کسی که بیمار میشود باید بداند سلامتی و بیماری یکی از حوادث حتمی در این دنیاست. کسی نیست که بیمار نشود. البته اگر انسان تمام جوانب بهداشتی و غذایی را رعایت کند میتواند از بسیاری از بیماری های لاعلاج پیشگیری کند. خیلی از انسانها هستند که در طول عمرشان حتی یک بار به دکتر نرفته اند. پس اگر شما خود را یک انسان متدین و خدا دوست می‌دانید، باید بر هر آنچه که خدا برای شما مقدر کرده، راضی باشید. کشته شدن با شمشیر قطعا دردناکتر از مرگ با بیماری است و ما از کودکی سرسفره سیدالشهداء (علیه السلام) بزرگ شدیم. سید الشهداء با این همه مصیبت باز هم در لحظه آخر فرمود خدایا من به رضایت تو راضی هستم و هیچ شکایتی ندارم. ان شاءالله که بتوانیم از پیروان راستین اهل بیت (علیهم السلام) باشیم.

سلام. ممنون از سوال شما. بر اساس رهنمودهای اهل بیت (علیهم السلام) در بهشت تولید نسل وجود ندارد. امام زمان (عجل الله فرجه) در پاسخ به این سوال که آیا تناسل و تولید نسل در بهشت وجود دارد یا نه؟ پاسخ فرمودند: به درستى كه در بهشت نه حاملگی براى زنان است و نه زايمان و تولّدى نه حيض و نه نفاس و مشقّت طفوليّت، و همچنان كه خداوند سبحان فرموده:«فيها ما تَشْتَهيهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْيُنُ،[1] و در آن بهشت هر چه دلها خواهش و آرزو كند و چشمها از ديدن آن لذّت برد، وجود دارد»، پس هرگاه فرد مؤمنى آرزوى فرزندى كند خداوند آن را بدون حمل و زايمان و ولادت بر همان شكلى كه می‏خواهد برايش می‌آفریند همچنان كه حضرت آدم را آفريد.[2] پی نوشت [1]. زخرف/71. [2]. الإحتجاج على أهل اللجاج (مرحوم طبرسي)، ج‏2، ص: 488.

سلام. ممنون از سوال شما. مرحوم شیخ صدوق روایتی را از خاتم الانبیاء (صلی الله علیه و آله) نقل کرده است که فرمود:«سَأَلْتُ رَبِّي تَبَارَكَ وَ تَعَالَى ثَلَاثَ خِصَالٍ فَأَعْطَانِي اثْنَتَيْنِ وَ مَنَعَنِي وَاحِدَةً قُلْتُ يَا رَبِّ لَا تُهْلِكْ أُمَّتِي جُوعاً قَالَ لَكَ هَذِهِ قُلْتُ يَا رَبِّ لَا تُسَلِّطْ عَلَيْهِمْ عَدُوّاً مِنْ غَيْرِهِمْ يَعْنِي مِنَ الْمُشْرِكِينَ فَيَجْتَاحُوهُمْ قَالَ لَكَ ذَلِكَ قُلْتُ يَا رَبِّ لَا تَجْعَلْ بَأْسَهُمْ بَيْنَهُمْ فَمَنَعَنِي هَذِهِ،[1] از پروردگارم سه خصلت و ویژگی خواستم، پس دو تا را برآورده ساخت ولی يكى را نه. از خداوند خواستم: پروردگارا، امت مرا با گرسنگى هلاک نكن، فرمود: اين را به تو دادم، گفتم: پروردگارا، برای امت من دشمنی از میان مشركان را مسلط مكن كه آنها را نابود سازد، فرمود: اين را به تو دادم، گفتم: پروردگارا، ميان امت من جنگ با يكديگر را قرار مده. پس خدا اين حاجت را برآورده نكرد.» پیامبر معظم اسلام با توجه به سرگذشت اقوام و ملت‌های پیشین از خداوند سه درخواست مهم را بیان می‌دارد. دعا فرمود که امت اسلام هیچگاه دچار گرسنگی نشوند. در قرآن کریم خداوند داستان مردم مصر را نقل کرده که ایشان دچار قحطی و گرسنگی شدند که با تدبیر و مدیریت حضرت یوسف از این مهلکه نجات پیدا کردند. همچنین در قرآن داستان بنی اسرائیل و تسلط فرعون بر آنها و آزار و اذیتهای گوناگون او نقل شده که به فرمان خداوند و توسط حضرت موسی و هارون شر او دفع شد و پیغمبر اکرم نیز دعا فرمود که هیچ مشرکی بر مسلمانان مسلط نشود تا امت اسلامی به نابودی کشیده نشود. اما اختلاف و چند دستگی میان امتهای پیشین وجود داشته است. خاتم الانبیاء (صلی الله علیه و‌آله) در حدیثی فرمودند: امت موسی به 71 فرقه تقسیم شدند و فقط یک فرقه از آنها اهل نجات شدند و امت مسیح به 72 فرقه تقسیم شد که فقط یک فرقه اهل نجات بود. اما امت اسلام به 73 فرقه تقسیم می‌شوند که 72 فرقه از آنها در جهنم خواهند رفت و فقط یک فرقه نجات پیدا می‌کند و بهشت می‌رود.»[2] طبیعی است که خاتم الانبیاء تلاش کنند که این اختلاف از میان مسلمانان رفع شود لذا دعا کردند ولی مستجاب نشد. دلیل آن نیز واضح است. زیرا اختلاف وقتی پدید می آید که مردم نسبت به پیروی از رهبران واقعی اسلام بی توجهی کنند. تا وقتی پیامبر زنده بودند، مردم کمترین اختلاف را داشتند. پیامبر برای اینکه اختلافی ایجاد نشود، به دستور خداوند، امیرالمومنین را جانشین خود قرار داد اما مردم به این دستور بی توجهی کردند و افراد ناشایست را به عنوان خلیفه و حاکم قبول کردند. در این حالت بود که اختلاف‌ها در میان امت اسلامی هر روز بیشتر می‌شد که تا امروز ادامه دارد. پس دعای خاتم الانبیاء مستجاب نشد چون خداوند انسان را آفرید تا با عقل و اختیارش بتواند مسیر هدایت را انتخاب کند و قرار نیست هر کسی با اجبار و اکراه، دین‌دار شود. اگر دعای ایشان مستجاب می‌شد، یعنی هیچ اختلافی پس از پیامبر ایجاد نمی‌شد و همه انسان‌ها به زور و اجبار هدایت می‌شدند اما چنین چیزی با هدف آفرینش انسان سازگاری ندارد. این اختلاف در امت پیامبر سبب شد که انسان‌هایی با ایمان قوی و اراده‌های استوار باقی بمانند و اهل نجات باشند و بقیه افراد به دلیل انتخاب غلط خود، تنبیه شوند. پی نوشت [1]. الخصال، ج‏1، ص: 83. [2]. بحوث في الملل و النحل، ج‏1، ص: 23.

سلام. ممنون از سوال شما. اگر چه تمامی ائمه معصومین (علیهم السلام) امامان هادی و راهنمایان امت هستند، اما در میان ائمه معصومین، تجلی هدایتگری، اباعبدالله الحسین (علیه السلام) معرفی شده. در حدیثی نقل است که اُبَی بن کعب می‌گوید نزد رسول الله (صلی الله علیه و آله) بودم. امام حسین که ۳ یا ۴ ساله بودند، وارد شد و به پیامبر سلام کرد. رسول خدا فرمودند مرحباً بک یا اباعبدالله یا زَین السماوات و الارضین. یعنی سلام بر تو یا اباعبدالله ای زینت آسمانها و زمین‌ها. اُبَی تعجب کرد و گفت یا رسول الله! مگر ممکن است کسی غیر از شما زینت آسمانها و زمین باشد؟ حضرت فرمود اُبَی! مقامی که حسین نزد خدا در عرش رحمان دارد از مقامش در زمین اکبر و اعظم است. ایشان فرمود شبی که به معراج رفتم دیدم سمت راست عرش نوشته شده: انّ الحسینَ مِصْبَاحُ هُدًى وَ سَفِينَةُ نَجَاةٍ. امام حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است.[1] در لغت عرب، سراج و مصباح با هم متفاوت است. اگر تمام فضای اتاق تاریک باشد و فقط یک چراغ روشن باشد که محدوده‌ای را روشن کند، به او می‌گویند سراج، اما مصباح یعنی نوری که با وجودش هیچ ظلمتی نیست. بودن با اباعبدالله یعنی بودن در مسیر روشن هدایت‌گری و دوری از ظلمت و ضلالت و گمراهی. لذا اساس قیام سیدالشهداء چیزی جز این بود که در زیارت نامه ایشان نیز می‌خوانیم: بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِيكَ لِيَسْتَنْقِذَ عِبَادَكَ مِنَ الضَّلَالَةِ وَ الْجَهَالَةِ.[2] امام حسین جانش را فدای خدا و دین خدا کرد که بندگان خدا را از گمراهی و نادانی نجات دهد. امام حسین در طول مسیر و حتی در روز عاشوراء با نامه‌هایی که نوشت و گفت و گو و ملاقات‌هایی که انجام داده و خطبه‌هایی که خوانده، تمام سعی و تلاشش بر این بود که از مردم دستگیری کند و اینکه از مسیر جهالت و گمراهی در مسیر هدایت قرار گیرد. مساله ای که هدف بعثت انبیاء بود یعنی هدایت و رستگاری. پس لقب مصباح الهدی را خداوند به امام حسین نسبت داده‌اند. پی نوشت [1]. عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج‏1، ص: 59-60. [2]. كامل الزيارات، ص: 228.