انسان یک موجود اجتماعیست و نیاز به دوست داره. و اینکه انسان هیچ دوستی نداشته باشه؛ مورد تایید دین نیست. امام علی(ع) فرموده اند: «أَعْجَزُ النّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ اکْتِسَابِ الْإِخْوانِ، وَأَعْجَزُ مِنْهُ مَنْ ضَیَّعَ مَنْ ظَفِرَ بِهِ مِنْهُمْ؛ ناتوان‌ترین مردم کسی است که در دوست‌یابی ناتوان است، و از او ناتوان‌تر آنست که دوستان خود را از دست بدهد».(نهج البلاغه ؛ حکمت 12)
ولی همه ما می دانیم که دوست نقش مهمی در زندگی انسان داره، در اخلاق و رفتار و اعمال انسان تاثیر گذاره. پیامبر خدا (ص) فرموده اند:المَرءُ عَلی دینِ خَلیلِهِ فَلیَنظُرْ أحَدُکُم مَن یُخالِلُ؛ آدمى بر آیین دوست خود است؛ پس هر یک از شما مراقب باشد که با چه کسى دوستى مى‌کند.(بحارالأنوار: ۷۴ / ۱۹۲)
و گاهی جهت این دوستی به گونه ای پیش می رود که مورد مذمت قرار می گیره. کما اینکه در قرآن داریم که انسان روز قیامت به خود می گوید: "يا وَيْلَتى لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَلِيلًا؛ اى واى بر من! كاش فلانى را دوست خود نمى‌گرفتم". (فرقان، 28)
بنابراین تنهایی؛ بهتر از دوست بد داشتن است.
تا توانى مى گريز از يار بد
يار بد بدتر بود از مار بد
مار بد تنها تو را بر جان زند
يار بد بر جان و بر ايمان زند
و اما در پاسخ شما دوست عزیز سوالاتی مطرح هست.
علت علاقه و وابستگی شما به دوستتون چی هست؟ آیا از طرز حرف زدن و عقایدش خوشتون میاد؟ آیا از تیپ و به قولاً پرستیژش خوشتون میاد؟ آیا اخلاقش رو دوست دارید؟ آیا از چهره و اندامش خوشتون میاد؟ دلیل علاقه تون اینه که هم فکر و هم نظرید؟ یا مثلا چون تجربه مشترکی دارید و هم درد هستید و در واقع هم درک هستید؛ به ایشون وابسته شدید؟ آیا فکر می کنید رابطه تون به اصطلاح به تله پاتی هم کشیده؟! آیا به همه دوستانتون وابسته میشید؟ چه مدته که وابسته شدید؟ رابطه تون با خانواده تون چطوره؟ آیا با اعضای خانواده خود صمیمی هستید و در خانواده احساس درک شدن می کنید؟ آیا خدا ناکرده علاقه جنسی به دوستتون دارید که ان شاء الله اینجور نیست و از سؤال شما هم چنین چیزی برداشت نمیشه؟(البته رابطه دوستی عمیق با وابستگی عاطفی فرق داره).
جواب این سؤالات میتونه به شما کمک کنه که آیا این علاقه ؛ از نوع علاقه خطرناک هست یا نه؟! و آیا نیاز به مشاوره رفتن دارید یا نه؟!
ولی در کل تا زمانیکه دوستی باعث نشه که کارهای شما تحت الشعاع دوستیتون قرار بگیره و اخلالی در زندگی روزمره تون ایجاد نکنه؛ خطرناک نیست. مثلا اگه موقع درس خواندن؛ تمرکز ندارید و همش به دوستتون فکر می کنید؛ این علامت خوبی نیست.
اگر دختر هستید و مثلا موقع آشپزی به ایشون فکر می کنید و باعث میشه که حواستون پرت بشه و غذا یا دستتون بسوزه ؛ این علامت خوبی نیست.
اگر این دوستی باعث شده در جمع دوستان گوشه گیر باشی و نتونی با دوستان دیگری ارتباط بگیری و در هیچ جمعی بدون ایشون، بهتون خوش نمی گذره؛ این علامت خوبی نیست.
اگر کل روز رو در حال چت کردن و سپری کردن زمانتون با ایشون هستید و باعث شده ارتباطتون با خانواده کمرنگ بشه؛ این علامت خوبی نیست.
اگر وقتی با ایشون نیستید افسرده و کلافه اید و آرام و قرار ندارید و حالتون خوب نیست؛ این علامت خوبی نیست.
خلاصه اگر تمام فکر و ذکرتون دوستتون شده، این اصلا جالب نیست و باید برای ادامه این روند فکر حساب شده ای بکنید؛ و اگر خودتون تواناییش رو ندارید از یک مشاور کمک بگیرید.
شاید بهتر باشه یک مدت در جمع دوستان دیگرتون حاضر بشید. و یا اگر ارتباطتتون مجازی هست، در گروه دیگر دوستانتون حاضر بشید. یا اینکه اگر در همه جمعها؛ ایشون هست؛ با ایشون مثل بقیه دوستانتون رفتار کنید و از اون حالت گرم و صمیمی خارج بشید تا رابطتتون اصلاح بشه. حتی شاید لازم باشه یک مدت اصلا ایشون رو نبینید. و به این ضرب المثل عمل کنید که "از دل برود هر آنکه از دیده برفت". و مثلا پیامهاشو دیر سین کنید و دیر جواب بدید. پی وی اصلا نرید و مثل بقیه در گروه فقط با ایشون ارتباط بگیرید.
اگر هم ایشون زیاد به ذهنتون خطور میکنه؛ جایگزین فکری براش پیدا کنید. مثلا به هر کاری فکری که علاقه دارید؛ بپردازید. مثل جدول سودوکو یا خواندن کتاب و ... .
یک مدت سعی کنید به تقویت رابطه تون با خانواده بپردازید. و در جمع خانواده حضور فعال داشته باشید.
اگر علایق مذهبی دارید، این علاقه را جهت و سمت و سوی مذهبی بدید. مثلا سعی کنید با خدا یا امام زمان (عج) یا با هر معصومی که رابطه بهتری دارید؛ ارتباط بگیرید. به شکل دلنوشته یا راز و نیاز. (پیشنهاد میکنم عالمش رو تجربه کنید. به هیچ وجه خالی از لطف نیست).
شاید هم اگر بیشتر به رابطه تون فکر کنید متوجه بشید اختلافات عقیده و سلیقه و تفاوت فرهنگی و خانوادگی بسیاری با هم دارید و اون سنخیتی که فکر می کردید اصلا بینتون نیست و لازمه هرچه زودتر این رابطه رو تمام کنید.
ان شاء الله که در دایره هستی، بهترین ها براتون رقم بخوره.
که بی تابم ز شوقِ روی تو، دریاب
بی تابم و سرشار از شرابِ جامِ تو، دریاب
دلتنگم، ز سوز سینه ات ، دریاب
دلتنگم، ز اشک دیده ات ، دریاب
مرا دریاب، زینب ، با وفا دریاب!
به حق کودکانِ تشنه مولا، مرا دریاب!
به آن شش ماهه سرباز اخایت، آن علی اصغر
به آن قاسم، به عباسِ دلاور مردِ نام آور
به حق شیرمردانِ رشیدت، آن جوانانِ بنی هاشم که شد پرپر
به عبدالله و عون و جعفر، آن رعنا علی اکبر
به آن مسلم، به آن هانی، حبیب بن مظاهر، مردِ جنگاور
به حقِ توبه آزاده مردِ کربلا، حرِ امید آور
به حقِ سوز و آه و ناله زهرا، سُکَینه دختِ پیغمبر
به حق ام کلثوم و رُقَیه، تازیانه بر سر خواهر
به آن اُم البنین ، اُم شهید پرور
مرا دریاب، زینب ، با وفا دریاب!
ضمیرم گرچه تاریک است!
زبانم گرچه قاصر از عطایت هست!
به دوشم گرچه بار معصیت سنگین تر از این است!
وجودم گرچه غرق، در مادیات پست دنیا است!
و لیکن خوب می دانم
که آن " یا لَیتَنی کُنتُ معک " گفتن
که آن فوز عظیمِ درگهت جستن
نه غیر از بارگاهت جایگاهی هست!
نه غیر از این مرا هم راهیابی هست!
اَلا مردم دنیا، چه شد که حق علی ضایع شد؟
چه شد که بنی امیه حق علی را غاصب شد؟
در عشیره الاقربین پیامبر، خلیفه که بود؟
مگر دست پیامبر به دست علی نبود؟
در روایت "وصیی و خلیفَتی" خلیفه که بود؟
یا در غصب خلافت، بنی هاشمی بین بنی امیه نبود؟
اَلا مردم دنیا، چه شد که حق علی ضایع شد؟
مگر پیامِ آیه ی ولایت، علی نبود؟
اشاره کننده به خاتم در رکوع که بود؟
مُصلّیان! زکات دهنده در رکوع، علی نبود؟
یا که تکبیر یاران و حمد خدا شاهدی بر آن نبود؟
اَلا مردم دنیا، چه شد که حق علی ضایع شد؟
آیا حدیث غدیر در شأن علی نبود؟
یا که در حجه الوداع همره پیمبر نبود؟
نزول آیه "فما بَلَّغتَ رسالَته" پس چه بود؟
قرائت خطبه و توقف حاجیان دلیل چه بود؟
سه روز جشن و بیعت کنار غدیر بیهوده بود؟
یا ندای "مَن کُنتُ مولاه" را شاهدی نبود؟
یا که شاهدان غدیر را نیازی به مولا نبود؟
"الیوم أکملتُ لَکم دینَکم" بهانه بود؟
یا که اشعار حسان بن ثابت فِسانه بود؟
اَلا مردم دنیا، چه شد که حق علی ضایع شد؟
آیا علی لایقِ خلافت نبود؟
یا که در لیله المبیت به جای پیمبر نبود؟
یا که فاتح خیبر و یَلِ بدر و خندق نبود؟
یا کنار تنور پیرزن و یتیمان نبود؟
یا ندای "فزتُ و ربِ الکعبه" از او نبود؟
یا که فهم و درایت مردم، قدر چاه کوفه نبود؟
صبا رسید در او بوی یار نیست چه سود؟
نسیم سنبل آن گلعذار نیست چه سود؟
هزار گونه گل اندر بهار گرچه شکفت
چو بوی از گل من در بهار نیست چه سود؟
درون بوته مهرش دلم بسوخت ولی
متاع قلب مرا چون عیار نیست چه سود؟
نوروزی دیگر از راه رسید و دیگر بار خورشید « راست » ایستاد، اعتدال آغاز شد و بهار این اتفاق سبز از راه رسید. دیروز هایی که گذشت هرکدام می توانست پل پیوستن به آسمان باشد.
فرا رسید سال نو و طلیعه بهار بر همگان مبارک باد.
امام صادق علیه السلام( به معلی بن خنیس که در روز نوروز خدمت ایشان رسید):
و ما مِن یَومِ نَیروزٍ الّا و نَحنُ نَتَوَقَّعُ فیهِ الفَرَجَ لِانَّهُ مِن ایامِنا و ایامِ شیعَتِنا
هیچ نوروزی نیست مگر آنکه در آن روز ما منتظر فرج هستیم؛ زیرا نوروز از روزهای ما و شیعیان ماست. (میزان الحکمه ج 9،ح 14609).
امام صادق علیه السلام :
إذا کانَ یومُ النَّیرُوز فاغتَسِل وَ البَس أنظَفَ ثَیابِک وَ تَطَیب بِأطیبِ طیبِک وَ تَکونُ ذلِک الیومَ صَائماًی
چون روز عید نوروز فرا رسید, غسل کن, پاکیزه ترین جامه ی خود را بپوش, با بهترین عطر, خود را خوشبو کن و آن روز را روزه بداری. (وسائل الشیعه:ج8, ص172, ح10338)
ساده است اگر بهار
جنگلی سترگ را
برگ و بر دهد
یا پرنده را
ز شاخه ای به شاخه ای دگر سفر دهد
من در انتظار آن بهار گرم و بیقرار آفتابی ام،
می رسد،
مرا عبور می دهد ز روزهای سرد سخت
خاک را پرنده می کند
سنگ را درخت ...
خاک تیره را فروردین روشن می کند اما جان تیره را جز " دین " هیچ روشنی نیست . جان تیره را دین روشن می کند اما روزگار تیره را جز " امام مبین" هیچ روشنگری نیست. روزگار تیره را امام مبین روشن می کند اما تیره بختی هجران زدگانش را جز امید وصال هیچ پایانی نیست.
شاید امسال آخرین سالی باشد که زمین بهاری می شود و زمان نمی شود
شاید آخرین سالی باشد که از دور به او سلام می کنیم و می گوییم :
سلام بر شما کاربر ارجمند
انسان یک موجود اجتماعیست و نیاز به دوست داره. و اینکه انسان هیچ دوستی نداشته باشه؛ مورد تایید دین نیست. امام علی(ع) فرموده اند: «أَعْجَزُ النّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ اکْتِسَابِ الْإِخْوانِ، وَأَعْجَزُ مِنْهُ مَنْ ضَیَّعَ مَنْ ظَفِرَ بِهِ مِنْهُمْ؛ ناتوان‌ترین مردم کسی است که در دوست‌یابی ناتوان است، و از او ناتوان‌تر آنست که دوستان خود را از دست بدهد».(نهج البلاغه ؛ حکمت 12)
ولی همه ما می دانیم که دوست نقش مهمی در زندگی انسان داره، در اخلاق و رفتار و اعمال انسان تاثیر گذاره. پیامبر خدا (ص) فرموده اند:المَرءُ عَلی دینِ خَلیلِهِ فَلیَنظُرْ أحَدُکُم مَن یُخالِلُ؛ آدمى بر آیین دوست خود است؛ پس هر یک از شما مراقب باشد که با چه کسى دوستى مى‌کند.(بحارالأنوار: ۷۴ / ۱۹۲)
و گاهی جهت این دوستی به گونه ای پیش می رود که مورد مذمت قرار می گیره. کما اینکه در قرآن داریم که انسان روز قیامت به خود می گوید: "يا وَيْلَتى لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَلِيلًا؛ اى واى بر من! كاش فلانى را دوست خود نمى‌گرفتم". (فرقان، 28)
بنابراین تنهایی؛ بهتر از دوست بد داشتن است.
تا توانى مى گريز از يار بد
يار بد بدتر بود از مار بد
مار بد تنها تو را بر جان زند
يار بد بر جان و بر ايمان زند
و اما در پاسخ شما دوست عزیز سوالاتی مطرح هست.
علت علاقه و وابستگی شما به دوستتون چی هست؟ آیا از طرز حرف زدن و عقایدش خوشتون میاد؟ آیا از تیپ و به قولاً پرستیژش خوشتون میاد؟ آیا اخلاقش رو دوست دارید؟ آیا از چهره و اندامش خوشتون میاد؟ دلیل علاقه تون اینه که هم فکر و هم نظرید؟ یا مثلا چون تجربه مشترکی دارید و هم درد هستید و در واقع هم درک هستید؛ به ایشون وابسته شدید؟ آیا فکر می کنید رابطه تون به اصطلاح به تله پاتی هم کشیده؟! آیا به همه دوستانتون وابسته میشید؟ چه مدته که وابسته شدید؟ رابطه تون با خانواده تون چطوره؟ آیا با اعضای خانواده خود صمیمی هستید و در خانواده احساس درک شدن می کنید؟ آیا خدا ناکرده علاقه جنسی به دوستتون دارید که ان شاء الله اینجور نیست و از سؤال شما هم چنین چیزی برداشت نمیشه؟(البته رابطه دوستی عمیق با وابستگی عاطفی فرق داره).
جواب این سؤالات میتونه به شما کمک کنه که آیا این علاقه ؛ از نوع علاقه خطرناک هست یا نه؟! و آیا نیاز به مشاوره رفتن دارید یا نه؟!
ولی در کل تا زمانیکه دوستی باعث نشه که کارهای شما تحت الشعاع دوستیتون قرار بگیره و اخلالی در زندگی روزمره تون ایجاد نکنه؛ خطرناک نیست. مثلا اگه موقع درس خواندن؛ تمرکز ندارید و همش به دوستتون فکر می کنید؛ این علامت خوبی نیست.
اگر دختر هستید و مثلا موقع آشپزی به ایشون فکر می کنید و باعث میشه که حواستون پرت بشه و غذا یا دستتون بسوزه ؛ این علامت خوبی نیست.
اگر این دوستی باعث شده در جمع دوستان گوشه گیر باشی و نتونی با دوستان دیگری ارتباط بگیری و در هیچ جمعی بدون ایشون، بهتون خوش نمی گذره؛ این علامت خوبی نیست.
اگر کل روز رو در حال چت کردن و سپری کردن زمانتون با ایشون هستید و باعث شده ارتباطتون با خانواده کمرنگ بشه؛ این علامت خوبی نیست.
اگر وقتی با ایشون نیستید افسرده و کلافه اید و آرام و قرار ندارید و حالتون خوب نیست؛ این علامت خوبی نیست.
خلاصه اگر تمام فکر و ذکرتون دوستتون شده، این اصلا جالب نیست و باید برای ادامه این روند فکر حساب شده ای بکنید؛ و اگر خودتون تواناییش رو ندارید از یک مشاور کمک بگیرید.
شاید بهتر باشه یک مدت در جمع دوستان دیگرتون حاضر بشید. و یا اگر ارتباطتتون مجازی هست، در گروه دیگر دوستانتون حاضر بشید. یا اینکه اگر در همه جمعها؛ ایشون هست؛ با ایشون مثل بقیه دوستانتون رفتار کنید و از اون حالت گرم و صمیمی خارج بشید تا رابطتتون اصلاح بشه. حتی شاید لازم باشه یک مدت اصلا ایشون رو نبینید. و به این ضرب المثل عمل کنید که "از دل برود هر آنکه از دیده برفت". و مثلا پیامهاشو دیر سین کنید و دیر جواب بدید. پی وی اصلا نرید و مثل بقیه در گروه فقط با ایشون ارتباط بگیرید.
اگر هم ایشون زیاد به ذهنتون خطور میکنه؛ جایگزین فکری براش پیدا کنید. مثلا به هر کاری فکری که علاقه دارید؛ بپردازید. مثل جدول سودوکو یا خواندن کتاب و ... .
یک مدت سعی کنید به تقویت رابطه تون با خانواده بپردازید. و در جمع خانواده حضور فعال داشته باشید.
اگر علایق مذهبی دارید، این علاقه را جهت و سمت و سوی مذهبی بدید. مثلا سعی کنید با خدا یا امام زمان (عج) یا با هر معصومی که رابطه بهتری دارید؛ ارتباط بگیرید. به شکل دلنوشته یا راز و نیاز. (پیشنهاد میکنم عالمش رو تجربه کنید. به هیچ وجه خالی از لطف نیست).
شاید هم اگر بیشتر به رابطه تون فکر کنید متوجه بشید اختلافات عقیده و سلیقه و تفاوت فرهنگی و خانوادگی بسیاری با هم دارید و اون سنخیتی که فکر می کردید اصلا بینتون نیست و لازمه هرچه زودتر این رابطه رو تمام کنید.
ان شاء الله که در دایره هستی، بهترین ها براتون رقم بخوره.
سرت سبز و تنت سالم، لبت خندان، دلت خرم! آمین
یاعلی
مرا دریاب، زینب ، با وفا دریاب!
که بی تابم ز شوقِ روی تو، دریاب
بی تابم و سرشار از شرابِ جامِ تو، دریاب
دلتنگم، ز سوز سینه ات ، دریاب
دلتنگم، ز اشک دیده ات ، دریاب
مرا دریاب، زینب ، با وفا دریاب!
به حق کودکانِ تشنه مولا، مرا دریاب!
به آن شش ماهه سرباز اخایت، آن علی اصغر
به آن قاسم، به عباسِ دلاور مردِ نام آور
به حق شیرمردانِ رشیدت، آن جوانانِ بنی هاشم که شد پرپر
به عبدالله و عون و جعفر، آن رعنا علی اکبر
به آن مسلم، به آن هانی، حبیب بن مظاهر، مردِ جنگاور
به حقِ توبه آزاده مردِ کربلا، حرِ امید آور
به حقِ سوز و آه و ناله زهرا، سُکَینه دختِ پیغمبر
به حق ام کلثوم و رُقَیه، تازیانه بر سر خواهر
به آن اُم البنین ، اُم شهید پرور
مرا دریاب، زینب ، با وفا دریاب!
ضمیرم گرچه تاریک است!
زبانم گرچه قاصر از عطایت هست!
به دوشم گرچه بار معصیت سنگین تر از این است!
وجودم گرچه غرق، در مادیات پست دنیا است!
و لیکن خوب می دانم
که آن " یا لَیتَنی کُنتُ معک " گفتن
که آن فوز عظیمِ درگهت جستن
نه غیر از بارگاهت جایگاهی هست!
نه غیر از این مرا هم راهیابی هست!
2 اردیبهشت 1381 . ساعت 10 شب
التماس دعا
یاعلی
اَلا مردم دنیا، چه شد که حق علی ضایع شد؟
چه شد که بنی امیه حق علی را غاصب شد؟
در عشیره الاقربین پیامبر، خلیفه که بود؟
مگر دست پیامبر به دست علی نبود؟
در روایت "وصیی و خلیفَتی" خلیفه که بود؟
یا در غصب خلافت، بنی هاشمی بین بنی امیه نبود؟
اَلا مردم دنیا، چه شد که حق علی ضایع شد؟
مگر پیامِ آیه ی ولایت، علی نبود؟
اشاره کننده به خاتم در رکوع که بود؟
مُصلّیان! زکات دهنده در رکوع، علی نبود؟
یا که تکبیر یاران و حمد خدا شاهدی بر آن نبود؟
اَلا مردم دنیا، چه شد که حق علی ضایع شد؟
آیا حدیث غدیر در شأن علی نبود؟
یا که در حجه الوداع همره پیمبر نبود؟
نزول آیه "فما بَلَّغتَ رسالَته" پس چه بود؟
قرائت خطبه و توقف حاجیان دلیل چه بود؟
سه روز جشن و بیعت کنار غدیر بیهوده بود؟
یا ندای "مَن کُنتُ مولاه" را شاهدی نبود؟
یا که شاهدان غدیر را نیازی به مولا نبود؟
"الیوم أکملتُ لَکم دینَکم" بهانه بود؟
یا که اشعار حسان بن ثابت فِسانه بود؟
اَلا مردم دنیا، چه شد که حق علی ضایع شد؟
آیا علی لایقِ خلافت نبود؟
یا که در لیله المبیت به جای پیمبر نبود؟
یا که فاتح خیبر و یَلِ بدر و خندق نبود؟
یا کنار تنور پیرزن و یتیمان نبود؟
یا ندای "فزتُ و ربِ الکعبه" از او نبود؟
یا که فهم و درایت مردم، قدر چاه کوفه نبود؟
اَلا مردم دنیا، چه شد که حق علی ضایع شد؟
11 دی ماه 1389
علوی باشید و علوی مانید. آمین.
التماس دعا
یاعلی
تقدیم به او که :
از دل نشین ترین واژه در واژه نامه هاست
با عطوفت ترین آفریده در آفریده هاست
جن و انس و مَلِک به ستایش اوست
انبیاء و اوصیاء همگی به سفارش اوست
همو که در نهایت جود و سخاوت است
اسطوره ی مهر و صفا و محبت است
پر سفارش ترین بنده از بندگان خداست
با عظیمت ترین فرد، در حقِ ماست
معراج مردان از بَر و دامان اوست
وعده ی جنت به زیر پای اوست
همو که نسل بشر به نیکی او وصایت است
نظر با محبت به چهره ی او ، عبادت است
کریمانه سخن گفتن و نیازردن او وظیفه ماست
طلب بخشش و محبت به او سیره ی اولیاست
همو که حمل وَلَد بر او مشقت است
رضایتش پی حمل و پس از رضاعت است
به پیری سایه و در وقت صِغَر حامی ماست
نگاه پر مهر و محبتش پی شادی ماست
همو که امر تشکر از او پس از شکر خداست
هم اوست مادری که دلش عرش خداست.
خرداد 1387
التماس دعا
یاعلی
السَّلَامُ عَلَى رَبِيعِ الْأَنَامِ وَ نَضْرَةِ الْأَيَّام
سلام و درود بر بهار انسانها و شكوفایى دورانها
یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ یَا مُدَبِّرَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ یَا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوَالِ حَوِّلْ حَالَنَا إِلَی أَحْسَنِ الْحَالِ
صبا رسید در او بوی یار نیست چه سود؟
نسیم سنبل آن گلعذار نیست چه سود؟
هزار گونه گل اندر بهار گرچه شکفت
چو بوی از گل من در بهار نیست چه سود؟
درون بوته مهرش دلم بسوخت ولی
متاع قلب مرا چون عیار نیست چه سود؟
نوروزی دیگر از راه رسید و دیگر بار خورشید « راست » ایستاد، اعتدال آغاز شد و بهار این اتفاق سبز از راه رسید. دیروز هایی که گذشت هرکدام می توانست پل پیوستن به آسمان باشد.
فرا رسید سال نو و طلیعه بهار بر همگان مبارک باد.
امام صادق علیه السلام( به معلی بن خنیس که در روز نوروز خدمت ایشان رسید):
و ما مِن یَومِ نَیروزٍ الّا و نَحنُ نَتَوَقَّعُ فیهِ الفَرَجَ لِانَّهُ مِن ایامِنا و ایامِ شیعَتِنا
هیچ نوروزی نیست مگر آنکه در آن روز ما منتظر فرج هستیم؛ زیرا نوروز از روزهای ما و شیعیان ماست. (میزان الحکمه ج 9،ح 14609).
امام صادق علیه السلام :
إذا کانَ یومُ النَّیرُوز فاغتَسِل وَ البَس أنظَفَ ثَیابِک وَ تَطَیب بِأطیبِ طیبِک وَ تَکونُ ذلِک الیومَ صَائماًی
چون روز عید نوروز فرا رسید, غسل کن, پاکیزه ترین جامه ی خود را بپوش, با بهترین عطر, خود را خوشبو کن و آن روز را روزه بداری. (وسائل الشیعه:ج8, ص172, ح10338)
ساده است اگر بهار
جنگلی سترگ را
برگ و بر دهد
یا پرنده را
ز شاخه ای به شاخه ای دگر سفر دهد
من در انتظار آن بهار گرم و بیقرار آفتابی ام،
می رسد،
مرا عبور می دهد ز روزهای سرد سخت
خاک را پرنده می کند
سنگ را درخت ...
خاک تیره را فروردین روشن می کند اما جان تیره را جز " دین " هیچ روشنی نیست . جان تیره را دین روشن می کند اما روزگار تیره را جز " امام مبین" هیچ روشنگری نیست. روزگار تیره را امام مبین روشن می کند اما تیره بختی هجران زدگانش را جز امید وصال هیچ پایانی نیست.
شاید امسال آخرین سالی باشد که زمین بهاری می شود و زمان نمی شود
شاید آخرین سالی باشد که از دور به او سلام می کنیم و می گوییم :
السَّلَامُ عَلَى رَبِيعِ الْأَنَامِ وَ نَضْرَةِ الْأَيَّام
1 فروردین 1400
التماس دعای فرج
یاعلی
صفحه‌ها