سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر
اگر منظورتون از کتیبه ، نوشته جاتی از سخنان یا نام ائمه است، هیچ ایرادی نداره، نه تنها ایرادی نداره بلکه فضیلت هم محسوب میشه، چون هر چیزی که شیعه رو به یاد ائمه می ندازه، ثواب داره و حَسَنه محسوب می شه. به هیچ وجه نباید اهانت یا بی احترامی بشه. اهانت به این کتیبه ها چون منسوب به ائمه است اهانت به خود ائمه محسوب میشه.
اگر منظورتون از کتیبه تمثال یا تصاویری است که منسوب به حضرات معصومین علیهم السلام است، این تصاویر رو هر چند نمی توان به طور یقین به ائمه نسبت داد اما باز هم چون در عرف جامعه ما این تصاویر رو به عنوان تصاویر ائمه میشناسند و جا افتاده، لذا نباید باز به این تمثالها اهانت کرد.
اگر سوال رو متوجه نشدیم یا فکر می کنید نیاز به توضیح بیشتری هست در ادامه بفرمایید
موفق باشید
سلام مجدد خدمت شما
ضمن تشکر از همراهی مجدد شما
این طور به نظر میاد که اگر مطالبی که در گذشته گفته شد به دقت مرور بفرمایید به جواب خود خواهید، اما برای تاکید بیشتر و اینکه شاید واضح و روشن توضیح نداده باشم مجددا عرض می کنم.
1- فرمودید که چگونه پشیمان باشم. اگر یه لحظه تامل کنید و موقعیت خودتون رو در این نظام افرینش ببینید،اینکه چقدر عمر کوتاهی در قبال سفر آخرت دارید. ملاحظه اینکه چه قابلیتهایی که دارید و از اون غافل موندید، چیزی که می تونستید در این لحظه عمر به دست بیاورید و نیاوردید و اون پاکی که از دست دادید و باید در صدد جبرانش باشید، و اینکه ببینید معصیت چه وجود متعالی و بزرگی رو کردید که تمام زندگی شما و هر چه خوبی دارید از اوست و اینکه او (خدا) مربی شماست که چرخ و فلک رو در اختیار شما قرار داده که به قول شاعر
ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند
تا تو نانی به کف آریّ و به غفلت نخوری
همه از بهر تو سرگشته و فرمانبردار
شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری
همه این موارد رو اگر ملاحظه بفرمایید موقعیت یک دانش آموز رو خواهید داشت که در تکلیفی که معلم به او داده کوتاهی کرده، معلمی که این همه سرمایه گذاری کرده اما بر خلاف انتظار با کوتاهی شاگرد مواجه میشه و چه بسا این شاگرد از سر خودخواهی دهنکجی هم بکنه که من برای چه باید تکلیف تو رو انجام بدم و .... فهم و درک درست از مجموع این موقعیت ها طبعا پشیمانی در پی خواهد داشت
2-پشیمانی یک حالت قلبی است که شخص با درک و فهم از یک موقعیت، متوجه یک خسران و ضرری خواهد شد که ناشی از عملی است که می توانست انجام ندهد ولی انجام داده، مثلا پسری رو در نظر بگیرید که صرفا بر مبنای احساس و هیجان، دختری رو دوست داره و قصد ازدواج با او داره، اما با توصیه های مکرر و منطقی پدر مواجه میشه که به این ازدواج با دهها دلیل مخالفت هستش، اما در عین حال این پسر کار خودش رو انجام میده و متاثر از احساس و هیجان، گوشش بدهکار حرفهای پدر نیست و ازدواج می کند، بعد از یک سال کار ازدواجشون به طلاق منجر می شه (با همان علتهایی که پدر گفته بود)، چنین جوانی اگر منصف باشه و روحیه نقدپذیری رو در خودش زنده نگهداشته باشه از اصرار و کرده خود پشیمان خواهد شد، از عمری که تلف کرده و از مورد بهتری که می توانست آرامش روز افزونی به او بدهد و ..
3- همانطور که عرض شد اگر خوشحالی به معنای لذت بردن از گناه هست که کسی منکر این نیست هر گناهی لذت خودش را دارد و الا آدمها را به تکلّف وانمیداشت، هر گناهی یک دو راهی است که آدم رو به چالش می کشونه که در این چالش به دنبال هوس بره یا به دنبال مصلحت بزرگتری که خدا در ترک گناه خواسته (سعادت و تعالی نفس)
اما خوشحالی گاهی به این معناست که من از کرده خودم (با تمام خصوصیاتی که در بند 1 گفته شد) پشیمان نیستم و بلکه باز هم در صدد ادامه دادنش هستم، این نوع خوشحالی آدم به هلاکت و قساوت و عاقبت به شری خواهد کشاند.
اما شما که قصد دارید تا آخر عمر این کار رو تکرار نکنید، در واقع از کرده خود پشیمان هستید که چنین قصدی کردید که تا آخر عمر پاک باشید.
موفق باشید
سلام خدمت شما کاربر محترم
ضمن تشکر از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر
موقعیت شما به عنوان یک مادر قابل درک هست، دلنگرانی شما همچون خیلی از مادرانی که فرزندانی در این سن دارن یک امر طبیعی و عادی است که آنچه مهم هست نحوه مواجهه شما با این چالش هست.
جهت بررسی این مساله به لینک زیر که مربوط به سوال یکی از مراجعین هست ملاحظه بفرمایید
http://btid.org/node/267888
موفق باشید
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر
بهتر بود سن و جنسیت و تحصیلات خودتون رو می فرمودید تا بهتر بتوان جوابگو بود.
شهوت در معنای لغوی به معنای دوست داشتن، اشتیاق، رغبت نفس و خواهش و دلبستگی به چیزی است که موافق میل اوست.
این معنای کلی شهوت است که مصادیقی مثل «شهوت مقام، شهوت ثروت، شهوت خودخواهی و تکبر، شهوت جنسی و...» دارد.
اما شهوت اگر بدون قید گفته شود آنچه به ذهن میاد همون شهوت جنسی است که بنا به حکمت الهی این کشش و نیرو در درون هر کسی گذاشته شده که از دووان بلوغ این نیرو خود را با ترشح هورمونهای جنسی نشون میدهد.
شهوت در واقع مربوط به قوای درونی و روحی انسان است که متناسب با خود عضوی رو به خودش اختصاص داده که همان اعضای تناسلی انسان هستش. همانطور که عضو اختصاصی قوه عقلانی انسان مغز هست و همانطور که عضو اختصاصی قوه عاطفه و احساس بشر ، قلب است و عضو متناسب به قوه بصرتی شخص چشم است. یعنی هر جنبه ای از روح انسان یک عضو متناسب با خود دارد. بعضی از اعضاء دیگر بدن هم می تونن این قوه درونی انسان رو تحریک کنند، مثل چشم و مثل لمس و...
در روایتی از امیرالمؤمنین علی(ع) یکی از روح‌هایی که در تمام اصناف بشر مشترک است، روح شهوت شمرده شده که کار آن کسب لذت طعام و نکاح است. حکما، شهوت و قوه شهوانی را در آثار خود بررسی کرده‌اند؛ چنان‌که افلاطون نفس را به سه بخش قوه عاقله، قوه غضبیه و قوه شهویه تقسیم می‌کند.
امام‌خمینی معتقد است قوه شهوت از قوای شریفی است که حق‌تعالی، در حیوان و انسان، برای حفظ و بقای شخص و نوع آنان به ودیعه نهاده‌است و در صورت نبود این قوه، اصل وجود انسان به واسطه حوادث خارجی و داخلی، رو به فنا و زوال می‌رود. به باور ایشان، شهوت، ذاتی بشر است و انسان نیز ناگزیر از به‌کاربستن آن است؛ ولی در چگونگی به‌کارگیری آن، نیازمند هدایت انبیاست.
هر قوه ای نیاز به تامین دارد، در مورد نیروی شهوت، اسلام نه آن را مثل مسیحیان بایکوت و ممنوع میشمارد و نه به طور کلی رها و آزاد، هر دوی این ها به فساد و تباهی و امراض جسمی و روانی منجر خواهد شد. بهترین راه تامین و ارضای این نیرو، این است که این قوه باید در خدمت دین در بیاد تا هم مطابق با حکمت آفرینش باشد و هم سلامت روح و جسم رو در پی داشته باشد، و آن هم ازدواج هست و قبل از ازدواج عفت پیشگی و رعایت تقوا تا رسیدن شرایط ازدواج.
اگر این قوه شهوانی از راهی غیر از این راه تامین شود گناه کبیره محسوب می شود که مصادیقی مثل استمنا یا خود ارضایی و روابط نامشروع رو دارد که باعث عذاب آخرت و خفت و خواری دنیوی خواهد شد (علاوه بر بیماری های جسمی و روانی و آسیبهای فردی و اجتماعی).
اما کسی که از راه دین (ازدواج) این نیرو رو تامین و ارضاء کند هم باعث نشاط درونی و روانی، احساس شخصیت اجتماعی و هم با شرایط دیگر باعث کسب جوائز بهشتی (که هم شامل جوائز مادی و هم جوائز معنوی) خواهد شد.
موفق باشید
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر
چالشی که باهاش مواجه هستید رو متوجه شدم. امیدوارم بتونم در حل این مشکل شما رو یاری کنم.
سوال فرمودید که گاهی ناخواسته فکر گناه به ذهنتون میاد و گاهی حتی افکار منفی و بد نسبت به اهل بیت که منبع و نمونه پاکی و طهارت هستند به ذهنتون میاد.
از این که فرمودید که نسبت به این افکار احساس بدی دارید، این احساس بد، برگرفته از درک و احساس نفس مطمئنه ای (فطرت پاک) است که این افکار رو به عنوان یک امور ممنوعه تلقی می کنه و چون این افکار رو بر خلاف ماهیت پاکش، زشت و تاریک می بینه در نتیجه چنین حس بدی به شما دست میده. و این یک امتیاز هست که شما دارید که فطرت شما از سلامتی برخودار است که نسبت به این افکار واکنش نشون میده بر خلاف بعضی افراد که فطرت خودشون رو دستخوش آلودگی مفرط نسبت به گناه قرار دادند و دچار قساوت قلب شده اند، نه تنها از این افکار اذیت نمی شن بلکه این افکار رو در وادی عمل هم پیاده می کنند و نعوذبالله به این وجودات پاک و مقدس اهانت عملی و زبانی می کنند، وجودات مقدسی که هیچ ضرری به این گونه افراد نرسانده بلکه جرمشان فقط و فقط پاک بودنی است که نفوس پلید و زشت پاکی آنها رو نمی تونن تحمل کنند، پاکی برای این گونه افراد ضد ارزش شده و پلشتی و ناپاکی ارزش، بخاطر همین از نور و پاکی بدشون میاد همانطور که خفاش از نور و روشنایی بدش میاد.
پس آنچه شما باید در این نزاع تاریکی و نوری که احیاناً در درون خود حس می کنید مغلوب این شرارت نفسانی نشید و این افکار رو به عمل تبدیل نکنید، بلکه برای مواجهه با این افکار مقابله به ضد کنید، یعنی وقتی افکار منفی و بد نسبت به اهل بیت به ذهنتون میاد شما با عمل خوب مثل صلوات فرستادن، مثل صدقه دادن به نیابت از اهل بیت، خدمت به زوار و هیأتی ها و ... می تونید حس خوبی رو به خودتون تزریق کنید، هر چند باز شرور نفسانی شما رو ترغیب کنه که از انجام چنین کارهایی کراهت داشته باشید. درسته که سخته، هر نزاع وجنگی، سختی داره و این جنگی است که در درون شما بین جنود شر و جنود عقل اتفاق خواهد افتاد، اما مطمئن باشید که روز به روز از این حالت خارج خواهید شد و نور و روشنایی بر قلب شما حکمرانی خواهد کرد. تا جایی که شیفتگی خاصی نسبت به اهل بیت پیدا خواهید کرد.
در خصوص اهل بیت ع، چیزی که شما رو زودتر می تونه به نتیجه برسونه، شناخت و معرفتی است که می تونید نسبت به اهل بیت ع پیدا کنید، کرامات و معجزات و اخلاق نیکویی که در بستر زندگی خود داشتند به شدت می تونه این ذهنیت ناخواسته رو به سمت قداست و نورانیت بکشونه.
اما منشاء این افکار ناخواسته می تونه تقویت و حجیم شدن قوای درونی شما مثل قوه شهوانی شما و نفس اماره شما باشه، خدای ناکرده گناهان شهوانی، دیدن تصاویر مستهجن به طور مکرر می تونه این نیروها رو در شما حجیم و تقویت کنه، وقتی این قوا حجیم و شعله ور شد، عقل فطری شما رو متاثر خواهد کرد و باعث میشه که این قوای درونی (شهوت و حتی غضب)، به ذهن شما ملات و مواد ناخواسته ای آماده کنه و باعث بشه ناخواسته به افکار بد فکر کنید. در این بین شیطان هم فرصت رو غنیمت می شمره و این افکار رو زینت می ده
اما در مورد احکام افکار و خطورات ذهنی:
یه موقع هست که این خطورات بدون اینکه ارادی و اختیاری باشه به ذهن شما میاد که اصل این خطورات ذهنی، گناه نیست اما لازم هست زمینه های اختیاری به وجود اومدن این افکار رو از بین ببرید. شما باید ذهنتون رو اختیاراً به امور مثبت منصرف کنید. هر تصویر مثبت و دلنشینی که به سادگی قابل دسترس باشه. مثلا شما می تونید در اون لحظه خاطرات زیبای کودکی خودتون رو تصور کنید، و وارد اون فضا بشید، می تونید گل، سیمای فرضی امام زمان عج، زیبایی خلقت یک گل یا گلی مثل خود وجود شما یا هر چیز دیگر.
اما یه موقع هست که خطورات ذهنی نیست بلکه فکر کردن ارادی است. یا حتی ممکنه اول خطورات باشه اما بعدا به فکر ارادی تبدیل بشه، که در این جا لازم هست که:
*در وهله اول از روی اراده از این افکار پرهیز کنید.
*هر کار ارادی (مثل فکر) در مرحله پیشینش، انگیزه ، میل و شوق به این کار وجود داره، که شما باید این "میل" یا "شوق" رو جایگزین کنید. تا به مرحله فعل اختیاری "فکر" نرسه. مثلا میل به بهشتی شدن و در محضر پیامبر و امامان علیهم السلام واقع شدن، میل به پیشرفتهای شغلی و موفقیتهای دنیایی و...
نکته: میل شهوانی قابل حذف شدن نیست اما قابل تعدیل شدن هست و شما می تونید تا حدودی این میل رو تا موقع خودش مدیریت کنید.
*از تنهایی بپرهیزید و به یک نحوی خودتون رو به مطالعه یا ساده ترین راه افکار مفید مشغول کنید. یا کتابهایی رو مطالعه کنید که زمینه سوژه یابی برای تفکر رو برای شما فراهم بیاره مثل کتاب توحید مُفَضَّل. که بسیار کتاب جذاب است و دقت آدم رو نسبت به پدیده های پیرامونی بالا میبره.
* به طور کلی اگر ذهن خودتون رو مثل یه ظرف فرض کنید، این ظرف هم محتوی و هم گنجایش محدودی داره، اگر خود شما بتونید برای این ظرف محتوی تهیه کنید، این خطورات شهوانی مجال و جایگاهی در ذهن شما نخواهند داشت. چون ظرفی که پر شد جایی برای محتوای جدید نخواهد داشت. که مواردی که عرض شد همگی در این راستاست. اما شما مطمئن باشید که با فکر نکردن به امور گناه و شهوانی، هیچ چیزی رو از دست نخواهید داد. بلکه با فکر کردن به این امور، جلوی پیشرفت روحی و تربیت نفسانی خودتون رو خواهید گرفت.
* تصویر سازی مثبت و وارسته ای از خودتون داشته باشید. برای این کار سیره شهدا و داستانهای شهداء رو بخونید و بر خودتون تطبیق بدید. این مورد هم سوژه دیگری است برای مدیریت ذهن شما. و سعی کنید فاصله این دو تصویر (تصویر خود و شهدا) رو کم کنید.
* سعی کنید در کنار موارد فوق خودتون رو در یک رشته ورزشی مشغول کنید.
نکته مهم و آخر: این توصیه برای یک روز و دو روز نیست و باید به طور مکرر، بخشی از روال زندگی تون باشه و پیروزی نهایی شما و رسیدن به یک درجه مطلوب که با به چالش کشیدن "نفس" میسر میشه فقط با تکرار و مداومت حاصل میشه. بعد از مدتی خواهید دید که بُنیه روحی شما قوی شده و به راحتی می تونید این قضیه رو مدیریت و کنترل کنید.
بهترین ها رو برای شما آرزومندم
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر
کسی از جنس سوالش در مورد کنترل و اصلاح یک ناهنجاری دینی و حتی بهداشتی است معلوم است که چنین شخصی برای خود و زندگی خود و حتی سرنوشت خود اهمیت قائل است و حتی در صدد این است که دنیای دیگر خودش رو همراه با سلامت و خوشبختی رقم بزند، پس از این بابت قدر خودتون رو بدونید که امیدوارم به همکاری شما این مهم اتفاق بیفته.
از دو مساله سوال فرمودید، 1- خود کنترلی و نحوه مواجهه با قوه شهوانی 2- کنترل ذهن از افکار شهوانی
1- در مورد مساله اول، بخاطر تشابه سوال شما با سوال مراجعین لطفا به لینک زیر مراجعه بفرمایید
http://btid.org/node/191488
2- در زمینه کنترل خیالات و ترک افکار شهوانی هم لطفا به لینک زیر مراجعه بفرمایید.
http://btid.org/node/249083
در ادامه اگر باز هم سوال یا ابهام یا توضیح بیشتری خواستید بفرمایید
بهترین ها رو برای شما آرزومندم
سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
ضمن تشکر از حسن اعتماد و ارتباط شما با مجموعه، امیدواریم بتونیم عوض این اعتماد ، شما رو کمک کار باشیم.
قبل از هر چیز یه بارک الله به شما بگم که تا این اندازه برای خودتون اهمیت قائل هستید که این قدر مواظب ورودی های ذهنی و فکری خودتون هستید. کسی که تا اینقدر اهتمام داشته باشه، طبعا مواظب ورودیهای بصری و سمعی و اعضاء و جوارحی خودش هم هست. پس قدر خودتون رو بدونید که در مقایسه با همسالان خودتون یک فرد ممتاز و درجه یکی هستید، و خواهید بود ان شاء الله.
اما چند نکته:
1- گناه، لذیذ است و هر فردی در وهله اول از گناه خوشش میاد، مگر برای کسانی که در مدارجی از کمالات و تهذیب نفس باشن و نفس اماره خودشون رو ذوب و ذلیل کرده باشن و به حقیقت امر گناه پی برده باشن که در این صورت گناه از زهر هم تلختر و از لجن پلشت تر است. پس خوشامدن از گناه در وهله اول مسیر تربیت مشکلی نداره، و همون عرفاء و مهذبین در اخلاق هم در اوائل از گناه لذت می بردند. اما آنچه مهم هست اینه که بهاءی به این لذت نمی دادند و این لذت رو مدیریت می کردند. و نیاز شهوانی رو از طریقی که خدا گفته تامین می کردند و این اوج بندگی است. نه سرکوب کردن شهوت و نه بهای بدون قید و بند به شهوت، هیچکدوم مطابق موازین اسلامی نیست که هر کدوم آسیبهایی رو به دنبال خواهد داشت؛ بلکه راه اعتدال تامین این نیاز از کانالهای شرعی و دینی است که اتفاقا موجبات سلامت روح و روان خواهد بود. چون این بار خدا متولی این امر خواهد بود و نه شیطان که آدمی رو به فقر و فحشاء و اضرار به دین و بدن و ایمان دعوت می کنه.
اما همونطور که خدا رو شکر کردید، و حتما جای شکر هم داره شما در مواجهه با این لذت سربلند بیرون اومدید. و تونستید خوب مدیریت کنید و بر خلاف بعضی نوجوانها و جوانها مغلوب شیطان نشدید و این به نوبه خودش جهادی است که طبعا خدا هم جواب این جهاد و مبارزه به نفس رو خواهد داد. شاید خود شما هم در جایی از زندگی این شیرینی مبارزه رو لمس کرده باشید، حالا چه در عبادت چه در خدمت به هم نوع یا خدمت با والدین. این شیرینی، در کنار عوامل دیگه (مثل عقل و وجدان دینی و فطرت و...) خودش به حسب خود تقویت کننده این است که بر این روال پایبند باشید.
2- از طرف دیگر خطورات غیر اختیاری ذهنی هم هیچ ایرادی نداره و هیچ گناهی پای شما نوشته نمیشه. اما لازم هست که خودتون رو از این افکار حفظ کنید تا وارد مراحل بعدی نشید. چون فکر و خطور ذهنی به تدریج آدمی رو به سمت مراحل بعدی خواهد کشاند که راهکارهایی به شما عرضه میشه.
یه موقع هست که این خطورات بدون اینکه ارادی و اختیاری باشه به ذهن شما میاد که عرض شد اصل این خطورات ذهنی، گناه نیست. اما شما باید ذهنتون رو اختیاراً به امور مثبت منصرف کنید. هر تصویر مثبت و دلنشینی که به سادگی قابل دسترس باشه. مثلا شما می تونید در اون لحظه خاطرات زیبای کودکی خودتون رو تصور کنید، و وارد اون فضا بشید، می تونید گل، سیمای فرضی امام زمان عج، زیبایی خلقت یک گل یا گلی مثل خود وجود شما یا هر چیز دیگر.
اما یه موقع هست که خطورات ذهنی نیست بلکه فکر کردن ارادی است. یا حتی ممکنه اول خطورات باشه اما بعدا به فکر ارادی تبدیل بشه، که در این جا لازم هست که:
*در وهله اول از روی اراده از این افکار پرهیز کنید.
*هر کار ارادی (مثل فکر) در مرحله پیشینش، انگیزه ، میل و شوق به این کار وجود داره، که شما باید این "میل" یا "شوق" رو جایگزین کنید. تا به مرحله فعل اختیاری "فکر" نرسه. مثلا میل به بهشتی شدن و در محضر پیامبر و امامان علیهم السلام واقع شدن، میل به پیشرفتهای شغلی و موفقیتهای دنیایی و...
نکته: میل شهوانی قابل حذف شدن نیست اما قابل تعدیل شدن هست و شما می تونید تا حدودی این میل رو تا موقع خودش مدیریت کنید.
* افکار و بعضا خطورات ذهنی گاهی ناشی از تصاویری است که در طول روز می بینید. بخاطر همین شما میبایست زمینه دیدن این تصاویر ناجور رو در طول روز حذف کنید. برای اینکار لازم هست حتی المقدور از گوشی ساده استفاده کنید و این کار به همت و اراده شما بستگی داره. از تنهایی بپرهیزید و به یک نحوی خودتون رو به مطالعه یا ساده ترین راه افکار مفید مشغول کنید. یا کتابهایی رو مطالعه کنید که زمینه سوژه یابی برای تفکر رو برای شما فراهم بیاره مثل کتاب توحید مُفَضَّل. که بسیار کتاب جذاب است و دقت آدم رو نسبت به پدیده های پیرامونی بالا میبره.
* به طور کلی اگر ذهن خودتون رو مثل یه ظرف فرض کنید، این ظرف هم محتوی و هم گنجایش محدودی داره، اگر خود شما بتونید برای این ظرف محتوی تهیه کنید، این خطورات شهوانی مجال و جایگاهی در ذهن شما نخواهند داشت. چون ظرفی که پر شد جایی برای محتوای جدید نخواهد داشت. که مواردی که عرض شد همگی در این راستاست. اما شما مطمئن باشید که با فکر نکردن به امور گناه و شهوانی، هیچ چیزی رو از دست نخواهید داد. بلکه با فکر کردن به این امور، جلوی پیشرفت روحی و تربیت نفسانی خودتون رو خواهید گرفت.
* تصویر سازی مثبت و وارسته ای از خودتون داشته باشید. برای این کار سیره شهدا و داستانهای شهداء رو بخونید و بر خودتون تطبیق بدید. این مورد هم سوژه دیگری است برای مدیریت ذهن شما. و سعی کنید فاصله این دو تصویر (تصویر خود و شهدا) رو کم کنید.
* سعی کنید در کنار موارد فوق خودتون رو در یک رشته ورزشی مشغول کنید.
نکته مهم و آخر: این توصیه برای یک روز و دو روز نیست و باید به طور مکرر، بخشی از روال زندگی تون باشه و پیروزی نهایی شما و رسیدن به یک درجه مطلوب که با به چالش کشیدن "نفس" میسر میشه فقط با تکرار و مداومت حاصل میشه. بعد از مدتی خواهید دید که بُنیه روحی شما قوی شده و به راحتی می تونید این قضیه رو مدیریت و کنترل کنید.
بهترین ها رو برای شما آرزومندم
سلام خدمت شما کاربر محترم
ضمن سپاس از همراهی شما
در سن شیرخوارگی نباید از هیچ محبتی دریغ داشت، کودک از محبت و حتی به آغوش رفتن نباید محروم بشه، کودک با این محبت و با آغوش رفتن مادر و حتی شما، احساس امنیت می کنه. در این سن باید احتیاجات ضروری کودک تامین بشه و به بهانه اینکه کودک من لوس میشه نباید از هر خدمتی به کودک دریغ داشت.و الا دچار بعضی آسیبها مثل پرخاشگری و عدم امنیت خواهد شد.
آنچه نوه شما با شما تعامل می کند در واقع بازی کردن هست، و بازی کردن باز یکی از ضروریات و نیازهای ابتدایی کودک هست که خیلی از مسائل رو در خلال همین بازی کردن یاد می گیره، پس جلوی خوشی کودکتون رو نگیرید، با ورجه وورجه کردن و دست زدن به اشیاء در خلال بازی، کودک شما در حال کسب تجربه است، تجربه شناخت پیرامون خود. و در خلال همین تجربه ها رشد شناختی کودک اتفاق می افتد.
لوس شدن وقتی اتفاق می افتد که شما هر خواسته ای از کودکتون رو و لو غیر منطقی باشه و لو حاکی از زیاده خواهی کودک باشه (که معمولا حدود سن 3 سالگی اتفاق می افته) براورده کنید، یعنی کاری کنید که کودک شما هیچ گاه با جواب «نه» مواجه نشه، کودک وقتی اینطور تربیت شد، این گونه شرطی میشه که در قبال هر خواسته باید دیگران برای او کار انجام دهند، و در صورت مخالفت کردن، سرکشته می شه و دست به قشقرق و فریاد میزنه. چنین افرادی در بزرگی تحمل شکست در زندگی رو نخواهند داشت.
اما قضیه کودک شما فرق می کند. ببهانه لوس نشدن، حق بازی و کنجکاوی و کشف و تجربه رو از کودکتون منع نکنید.
کودک شما از جلب توجه شما خرسند هستش و این یک رضایت درونی رو بهمراه خواهد داشت. و رضایت درونی، کودک رو به فعالیت بیشتر فراخواهند خواند. شاید مادر ایشون به این نکته توجه نداشتن و بخاطر همین حق بازی و تجربه و کشف هنگامی که پیش مادرش هست از کودک گرفته شده. بخاطر همین نزد مادر واکنشی غیر از واکنشی خواهد داشت که پیش شماست.
امیدوارم دغدغه ذهنی شما بر طرف شده باشه
موفق باشید
سلام مجدد خدمت شما
روح انسان با فطرت پاکی آفریده شده که گناه می تونه این پاکی رو مخدوش کنه از اون طرف نفس لوّامه ای که در درون هر آدمی قرار داده شده در وهله اول حس گناه و سرزنش به أدمی دست خواهد داد، مگر اینکه گناه تکراری شود به نحوی که این نفس سرزنشگر به قهقهرا برده شود و به قول معروف گناه برای شخص عادی بشه.
جسم انسان هم همینطور هست. به طور مثال انسان با ریه ای پاک به دنیا می آید، وقتی شخص به دخانیات رو می آورد ریه او واکنش نشون میده و سرفه می کنه مگر اینکه اونقدر عمل سیگار کشیدن یا قلیون کشیدن تکرار شود که برای سلولهای عصبی یک امر عادی تلقی شود.
پشیمانی از گناه، که یک کنش روانی است به مثابه همان سرفه بدنی و فیزیکی است که به عنوان یک عامل «برون ده" کار می کند. شخص از کرده خود پشیمان است چون اون پاکی ابتدایی را از دست داده است و باید در صدد جبران برآید.
در مورد لذت هم باید عرض کنم که استمناء با لذت همراه هست و بخاطر همین افراد رغبت پیدا می کنند به این کار که در بعضی موارد به اعتیاد هم کشیده می شود. هورمون دوپامین که در ایجاد حس لذت، نقش پررنگی را دارد، طی عمل استمنا ترشح میشود و مرکز لذت در مغز را فعال می‌کند. این هورمون در واقع ماده‌ای است که وجود آن در مواد مخدر احساس خوبی را به فرد مصرف‌کننده القا می‌کند.
اگر این لذت در حیطه دین (ازدواج) قرار بگیرد موجب سلامتی و طولانی شدن عمر، افسردگی زدایی، و ... خواهد شد که مورد تایید علم طب بوده، و اگر در حیطه خارج از دین (گناه) تحصیل شود موجب عوارض گوناگونی خواهد شد که متاسفانه در بین افراد دیده می شود و باز این عوارض مورد تایید دانشمندان قرار گرفته است.
حس گناه یکی از عوارض این عمل است که بسته به شرایط افراد متفاوت است، اما بهر حال لازمه توبه این است که شخص عزم بر ترگ این گناه را داشته باشد، چه الان این پشیمانی حاصل شود و چه بعداً فرقی ندارد. مهم عدم تکرار این عمل است.
موفق باشید
سلام و عرض ادب مجدد خدمت شما
خلاصه مطلبی که عرض شد این هست که شما با قرائنی که عرض شد در واقع پشیمان هستید هر چند در حال این گناه رو لذیذ بدانید، و این دو قابل جمع است مثل کسی که خدای ناکرده مرتکب دزدی شده و از کرده خود پشیمان هست اما در عین حال ذات پول رو دوست دارد.
همین که شما چنین تعهدی دادید که تا آخر عمر سمت این گناه نروید یعنی از اصل ارتکاب این گناه و از دست دادن پاکی درون تون پشیمان هستید. اگر هم الان پشیمان نباشید بعد از تطهیر قلب از کدورت گناه که در مراتب بعدی در توبه نصوح اصل می شود، این پشیمانی از گذشته برای شما حاصل خواهد شد، چون اینطور نیست که الزاما پشیمانی در ابتداء حاصل شود بعد مراحل بعدی. ضمن اینکه پشیمانی برای این مهم است که مجددا به سمت گناه نروید، و طبق فرموده شما این تعهد وجود دارد که تا آخر عمر سمت این گناه نروید.
نکته: آنچه مهم است این است که شما ببینید وظیفه فعلی شما چیست؟ شما وظیفه ای جز ترک گناه و انزجار از اصل معصیت خدا ندارید. و ذهنتون رو درگیر این مساله فرعی نکنید. اگر وظیفه خودتون رو خوب بشناسید و عمل کنید توبه نصوح هم حاصل خواهد شد ان شاء الله که طبعا تدریجی و زمانبَر خواهد بود.
موفق باشید
صفحه‌ها