مطالب دوستان به تو از دور سلام

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم ضمن تشکر از ارتباط شما با مجموعه اندیشه برتر استغفار 70 بندی یکی از توصیه های مجرب اهل بیت علیهم السلام است که متعلق به آقا امیر المومنین علی ع است. در ارتباط با سوال شما باید گفت که استغفار در هر شرایطی خوب و پسندیده است اما اگر بخواهیم اثر این دستور العمل رو بهتر و کامل تر درک کنیم بهتر است مطابق با سیره عملی خود حضرت ع که همه رو در یک نشست انجام میدادند. (نه با فاصله) در این استغفار دو زمان گفته شده، یکی بعد از نماز صبح و دیگری بعد از نماز عصر. پس نمی توان استغفار رو چنان تقسیم بندی کرد که از این دو زمان خارج بشه موفق باشید

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر خیلی خرسندیم که با شما آشنا شدیم و زندگی و عقاید خودتون رو توصیف کردید و شاید به این نیت بوده که در واقع عقاید خودتون رو با ما به اشتراک بگذارید تا یک هم افزایی صورت بگیره فرمودید که شما طریقت رو بر شریعت ترجیح می دید و از دین و مذهب گریزانید. سوالی که ما از شما داریم این هست که وقتی حرف از طریقت می زنید طبعا حرف از پیمودن مسیر هست. و باید کسی را مد نظر داشته باشید که این مسیر رو طی کرده باشه و مهمتر این که سبک و سیره او برای شما الگو باشه، اون هم الگویی که یک حجت خدایی باشه که بعدا بتوانید در محکمه الهی بهش استناد کنید. الگوی شما چیست یا کیست؟ طبعا باید الگوی شما ائمه معصومین علیهم السلام باشند چون آنها بودند که به حقیقت واقعی نائل اومدند. اگر پیغمیر اکرم برای شما الگوست باید گفت که پیغمبر(صل الله علیه آله) در آخرین ساعات عمرش دستور داد او را به هر زحمتى که هست مسجد ببرند و نماز جماعت را در حالى که به شدت بیمار بود اقامه کرد. یا اینکه خدا به پیامبر ص می فرماید «اقم الصلاه لدلوک الشمس الی غسق اللیل» و خلاصه اینکه خدا حتی در واپسین سالهای عمر حضرت، ایشان رو امر و نهی می کند. یا مثلا  اعمال حج بجا می آورد. (حجه الوداع) على(علیه السلام) در محراب عبادت شهید شد و امام حسین(علیه السلام) روز عاشورا در برابر تیرباران دشمن نماز جماعت به ‌پا داشت. آیا کسى مى ‌تواند بگوید این معصومان بزرگوار به مقام یقین نرسیده بودند و لذا همچنان به عبادت ‌هاى خالصانه خود ادامه مى‌ دادند؟ فرمودید که بزرگ ترین نعمت خدا به انسان آزادی و اختیار است به شدت از امر و نهی دیگران بیزارم . خب بله بزرگترین نعمت اختیار انسان است که بین راه و بیراه یکی را انتخاب کند و این اختیار است که ممیز بین انسان و حیوان است. پس شکی در این نیست که خدا ، انسان رو آزاد آفریده تا از یوغ سلاطین بیرونی و درونی (هوای نفس) رهایی یابد، اما رها کردن شریعت دقیقا چیزی است که انسان رو در اسارات هوای نفس قرار می دهد، شانه خالی کردن از تکلیف، و رکون دقیقا چیزی است که هوای نفس ما به آن تمایل دارد. کسی که با دهها دلیل می داند خدایی هست و ترک نماز او باعث جهنمی شدن اون می شود (40-49 مدثر) اما باز هم مغلوب تنبلی و هوای نفسی می شود که او را احاطه کرده، و این احاطه کردن چیزی جز اسارت و سلب آزادی نیست. و آزادی واقعی را کسی دارد که با جهاد با نفس، و عمل به تکالیف شرعی خود را به خدا و آزادی واقعی و دلنشین حیات طیبه برساند و الا جزو خاسرین و زیان کاران خواهد شد (سوره عصر). و در آخر صحبت از دولت و حاکمیت زدید، که باید عرض کنم که نه دولت شاخص مسیر عبودیت ماست و نه حاکمیت، هیچکدام برای ما حجت نیستند و نباید حقیقت را از این منبع جستجو کرد، منابع دیانت ما قران و اهل بیت و عقل و اجماع دانشمندان هستش. در هر دولتی آدمهای و مسئولین خوب و کارامد و بد و خبیث هر دو وجود دارند، بهر حال همانطور که برای ما رعیت زمینه های امتحان وجود دارد برای مسئولین هم زمینه های امتحان وجود دارد و قرار نیست کسی از تحت حاکمیت خداوند متعال قصر در رود. آنچه مهم است این است که قیمتی زندگی کنیم نه اینکه به بهانه خطای دیگران خود نیز وارد وادی خطا و اشتباه شویم. بهر حال از آشنایی و ارتباط با شما خرسند شدیم. و امیدوارم آنچه بهترین راه و تصمیم باشد رو اتخاذ کنید که عمر را یک بار بیشتر نمی توان تست کرد. به قول شاعر: روزی به پیر میکـده گفتم که عمر چیست؟ پلـکی به روی هم زد و گفتـا جهان گذشت   گفتم که مــرگ فــــرصــت دیـــدار میــدهـد گفت این عروس از بر صدها جوان گذشت   گفتم که عشق چیست تهی کرد جـام و گفت برهر کسی به شیوه ای این داستان گذشت   دیـشـب بـیـــاد گفتــه استــادم ایـن دو بیـت از نــوک خامه بــود ولـی بـر زبان گذشت   کافسانــه حیـــات دو روزی نــبــود بیــش آن هـــم کلیـم با تـــو بگــویم چنـان گذشت   یک روز صرف بستن دل شد به این و آن روز دگـر بـه کندن دل زیـــن و آن گذشت   موفق باشید  

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر سوال شما حاکی از تامل و تدبری است که در حین قرائت قرآن دارید که امیدوارم این روحیه و رویه رو برای همیشه برای خودتون حفظ کنید. اما راجع به سوال شما 1- سوال فرمودید که چرا قران با نجوای سه نفره شروع کرده با این که نجوای دو نفره هم داریم. جوابی که میشه داد این است که چه بسا آیه اشاره به شأن نزول آیه داره که سه نفر در ماجرای این نجوا حضور داشتند چنانچه بعضى از مفسران از ابن عباس نقل کرده‌اند که نجوا کنندگان "ربیعه" و "حبیب ابنی عمرو" و "صفوان" بودند و این آیه در باره این سه نفر نازل شده است. اما در ادامه قران، مساله نجوی رو منحصر به سه نفر نمی داند و بلکه می فرماید کمتر و بیشتر از این تعداد هم از حیطه علم و آگاهی و معیّت خدا خارج نیست. بلکه چه بسا گفت نجواهای یک نفره هر کسی با خودش دارد را هم در این حیطه دانست و خدا با آنها آگاه است. پس با تعبیر «و لا ادنی من ذلک»  مورد سوال شما که شمار حداقلی (دو نفر) باشد را هم اشاره کرده است. 2- در مورد سوال دوم، لازم هست که دقت بیشتری در عبارت پردازی آیه داشته باشید که متوجه منظور آیه شریفه بشوید. آیه شریفه به طور خلاصه ومضمون می فرماید " هیچ نجوای سه نفره، و نه هیچ نجوای کمتر از آن و بیشتر از آن نیست مگر اینکه خدا از آن با خبر است و خدا در معیّت هر گروه نجوا کننده ای هست». آیه شریفه نمی خواهد بگوید خدا فقط نجوای سه نفره را می داند (نه کمتر و نه بیشتر). عبارت منفی «وَلَا أَدْنَىٰ مِنْ ذَٰلِكَ» عطف بر عبارت منفی «مَا يَكُونُ مِنْ نَجْوَىٰ » هستش. یعنی فرقی نمی کند چه نجوی سه نفره باشد (و چه کمتر و چه بیشتر) خدا آن را می داند و در معیّت نجوا کنندگان خواهد بود. موفق باشید    

سلام مجدد خدمت شما ضمن تشکر از همراهی مجدد شما این طور به نظر میاد که اگر مطالبی که در گذشته گفته شد به دقت مرور بفرمایید به جواب خود خواهید، اما برای تاکید بیشتر و اینکه شاید واضح و روشن توضیح نداده باشم مجددا عرض می کنم. 1- فرمودید که چگونه پشیمان باشم. اگر یه لحظه تامل کنید و موقعیت خودتون رو در این نظام افرینش ببینید،اینکه چقدر عمر کوتاهی در قبال سفر آخرت دارید. ملاحظه اینکه چه قابلیتهایی که دارید و از اون غافل موندید، چیزی که می تونستید در این لحظه عمر به دست بیاورید و نیاوردید و اون پاکی که از دست دادید و باید در صدد جبرانش باشید، و اینکه ببینید معصیت چه وجود متعالی و بزرگی رو کردید که تمام زندگی شما و هر چه خوبی دارید از اوست و اینکه او (خدا) مربی شماست که چرخ و فلک رو در اختیار شما قرار داده که به قول شاعر  ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند تا تو نانی به کف آریّ و به غفلت نخوری همه از بهر تو سرگشته و فرمانبردار شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری  همه این موارد رو اگر ملاحظه بفرمایید موقعیت یک دانش آموز رو خواهید داشت که در تکلیفی که معلم به او داده کوتاهی کرده، معلمی که این همه سرمایه گذاری کرده اما بر خلاف انتظار با کوتاهی شاگرد مواجه میشه و چه بسا این شاگرد از سر خودخواهی دهنکجی هم بکنه که من برای چه باید تکلیف تو رو انجام بدم و .... فهم و درک درست از مجموع این موقعیت ها طبعا پشیمانی در پی خواهد داشت 2-پشیمانی یک حالت قلبی است که شخص با درک و فهم از یک موقعیت، متوجه یک خسران و ضرری خواهد شد که ناشی از عملی است که می توانست انجام ندهد ولی انجام داده، مثلا پسری رو در نظر بگیرید که صرفا بر مبنای احساس و هیجان، دختری رو دوست داره و قصد ازدواج با او داره، اما با توصیه های مکرر و منطقی پدر مواجه میشه که به این ازدواج با دهها دلیل مخالفت هستش، اما در عین حال این پسر کار خودش رو انجام میده و متاثر از احساس و هیجان، گوشش بدهکار حرفهای پدر نیست و ازدواج می کند، بعد از یک سال کار ازدواجشون به طلاق منجر می شه (با همان علتهایی که پدر گفته بود)، چنین جوانی اگر منصف باشه و روحیه نقدپذیری رو در خودش زنده نگهداشته باشه از اصرار و کرده خود پشیمان خواهد شد، از عمری که تلف کرده و از مورد بهتری که می توانست آرامش روز افزونی به او بدهد و .. 3- همانطور که عرض شد اگر خوشحالی به معنای لذت بردن از گناه هست که کسی منکر این نیست هر گناهی لذت خودش را دارد و الا آدمها را به تکلّف وانمیداشت، هر گناهی یک دو راهی است که آدم رو به چالش می کشونه که در این چالش به دنبال هوس بره یا به دنبال مصلحت بزرگتری که خدا در ترک گناه خواسته (سعادت و تعالی نفس) اما خوشحالی گاهی به این معناست که من از کرده خودم (با تمام خصوصیاتی که در بند 1 گفته شد) پشیمان نیستم و بلکه باز هم در صدد ادامه دادنش هستم، این نوع خوشحالی آدم به هلاکت و قساوت و عاقبت به شری خواهد کشاند. اما شما که قصد دارید تا آخر عمر این کار رو تکرار نکنید، در واقع از کرده خود پشیمان هستید که چنین قصدی کردید که تا آخر عمر پاک باشید. موفق باشید