مطالب دوستان به تو از دور سلام

سلام خدمت شما کاربر محترم ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر سوال فرمودید که با وجود خوبیهای بسیاری که در حق دوستتون کردید اما با اتهامها و بد رفتاری های ایشون مواجهید و این شما رو عصبانی کرده به نحوی که روحیه انتقام جویی در شما پیدا شده. هر چند سوال شما بسیار کلی هست و قضیه رو برای ما سر بسته گذاشتید، اینکه مثلا این اتهام چی هست و چی باعث شده که به شما بدبین بشه؟ و اینکه شما قبل از این چه رفتار یا حرفی زدید که ایشون رو به واکنش واداشته؟ چند ساله با هم دوست هستید؟ و شاخصه های دوستی برای انتخاب ایشون چی بوده؟  اما به همین منوال مواردی کلی خدمت شما عرض میشه. ببینید اینکه آستانه تحمل شما نسبت به این قضیه پایین اومده و اینکه در صدد انتقام جویی براومدید، ناشی از حساسیت شما روی این قضیه است. هر چه حساسیت و تمرکز حواستون روی این قضیه و کنشگری دوستتون بیشتر باشه، بیشتر شکننده تر خواهید شد. هر چه این رفتار دوستتون رو بزرگ بدونید ، به همون ذهنیتی که دارید بیشتر اذیت میشید. اما باید ببینید واقعا لزومی داره این همه به رفتار دوستتون اهمیت بدید و اون رو بزرگنمایی کنید تا به همون نسبت منفعل و شکننده و عصبی بشید؟ جالب اینه که هر چه واکنش شما نسبت به این رفتار تندتر بشه، مجدد رفتار ایشون رو تقویت خواهد کرد، چون دوست شما می بینه که یک نقطه ضعف پیدا کرده که می تونه شما رو بخاطرش اذیت کنه. واکنش شما در ادامه کنشگری ایشون بسیار مهمه. دو نکته: 1- اولا فقط کافی است که برای چندین مرتبه هیچ واکنشی نسبت به اتهامهای ایشون نداشته باشید، تاکنید می کنم هیییچ واکنشی، حتی لزومی نداره که از خودتون بابت حرفاش دفاع کنید و کارتون رو توجیه کنید، دقیقا طوری برخورد کنید که هیچ اتفاقی نیفتاده، نه حرفی زده و نه اتهامی. به تدریج با این رویه، انگیزه ایشون برای اتهام صفر خواهد شد. 2- اگر این تنش فقط و فقط بین شما دو نفر هستش، و کسی از این تنش ها و اتهامها اطلاعی نداره ، اگر بدونید حق با شماست و کار شما درست هست و هیچ دلیلی برای اتهام زنی وجود ندارد، پس باید مطمئن باشید که کار شما درست است و حق با شماست. براتون اهمیتی نداشته باشه که ایشون چی ذهنیتی نسبت به شما داره. اتهام زنی ایشون تاثیری در حق بودن راه و منش شما نداره پس به رویه خودتون ادامه بدید. اگر دفاع از خود و رفع سوء تقاهمات اثری داشت تاکنون اثر خود رو می گذاشت اگر نه، واقعا فکر می کنید که وصله ها و اتهاماتی که می زنن واقعا دلیل خاصی داره و شما بهش بهانه دادید باید در اصلاح اون بربیایید، و قبل از اینکه بخواهید دوستتون رو کنترل کنید در صدد بهینه سازی و تنظیم رفتار خود باشید. بهترین ها رو برای شما آرزومندم موفق باشید

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر اصل دغدغه مندی شما که بخاطر این دغدغه مندی چنین سوالاتی طرح کردید یک امتیاز برای شما محسوب میشه، چرا که دوست دارید با این اهمیتی که به دین و شرعیات می دید هر روزتون بهتر از دیروزتون باشه تا مشمول آن دسته از افرادی نباشید که حضرت علی ع فرمود کسی که دو روزش مثل هم باشد ضرر کرده است. اما سوال اول: قران می فرماید : فَوَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ ﴿۴﴾؛پس واى بر نمازگزارانى (۴) الَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿۵﴾؛ كه از نمازشان غافلند (۵) الَّذِينَ هُمْ يُرَاءُونَ ﴿۶﴾؛ آنان كه ريا مى كنند (۶) کم گذاشتن برای هر کسی در مورد نماز نسبت به افراد متفاوت است. کسی که اصلا نماز نمی خونه در این برهه زمانی اگر می خواد مشمول این آیات نشه باید اهل نماز باشه . کسی که نماز میخونه اما نمازش برای این هست که در بین مردم منزلت داشته باشه یا اینکه پست ومقامی بهش بدن، اگر می خواد مشمول این آیات نشه باید نمازش رو برای خدا خالص کنه. که ان شاء الله در مورد شما هیچ کدام صادق نیست و شما هم اهل نمازید و هم نمازتون رو عاشقانه و متواضعانه، خالص برای خدا می خونید. چون می دونید که ما آدما در این دنیا می کاریم تا در اون دنیا برداشت کنیم، و کسی که در زمین دیگران بکاره، و عبادتش رو برای دیگران انجام بده، جز ضرر چیزی عائدش نمیشه. چون می دونید که ما در این دنیا ماندگار نیستیم و سعی می کنید عباداتتون رو برای دیار باقی به نحو احسن انجام بدید. چون خدای خودتون رو می شناسید که از هر گونه عیب و نقصی مبرا است و خودتون رو می شناسید که در مقابل خدا فقر محضید لذا با تمام وجود سعی می کنید نمازتون رو با حضور قلب بخونید. در این موضوع می تونید به لینک زیر مراجعه بفرمایید http://btid.org/node/232995 اما راجع به سوال دوم راه شیعه بودن واقعی به این است که به دانسته هاتون عمل کنید، به عبارت دیگر رعایت تقوا رو دغدغه هر روزتون قرار بدید، خود حضرت علی ع می فرماید من با رعایت تقوا، خودم رو تربیت می کنم. که البته حضرت علی ع با عنوان معلم بشریت هستش و به ما یاد می دن چگونه باشیم. برای رعایت تقوا لازم هست شناخت و باور خودتون رو نسبت به خدا تقویت کنید. چالش های ذهنی خودتون رو حل و فصل کنید اینکه بالاخره من در این دنیا چکاره ام؟ گره هاتون رو با خدا وا کنید، دائما این دغدغه ذهنی شما باشه. به مرور وقتی با عمل کردن به دانسته ها از وادی شناخت ذهنی به باور قلبی رسیدید به تدریج از امام خود رنگ خواهید گرفت و یک شیعه واقعی می شید. اونوقت خدا رو مثل خود حضرت با چشم دل خواهید دید و از زندگی پر معنا لذت خواهید برد، البته این مرحله، کار یک شبه و دو شبه نیست اما با صبر و همت شما این شدنی است. چیزی که مانع از پذیرش قلبی ولایت حضرت میشه، و این مانع در دل هر کسی هست ، خدایی است به نام «هوای نفس» که همون خودخواهی ها و استبدادی است که کم یا زیاد روح و قلب هر کسی رو در بر گرفته، شخص با رعایت تقوا و واپس زدن این خدای درونی و از بین بردن اون، به «خود واقعی یا همان نفس مطمئنه» می رسه. و این یعنی همان ذوب شدن در ولایت و همرنگ شدن و زندگی کردن با حضرت، در این همرنگی به هیچ وجه بُعد زمانی موجب فاصله گرفتن از حضرت نمیشه، بلکه حضرت رو حاضر در عرصه آفرینش می بینه. در این مرحله بیش از اینکه چشم سر کارایی داشته باشه چشم دل فعالیت خواهد کرد. پس راه رسیدن به این دغدغه فقط و فقط تقوا یعنی انجام واجبات و ترک محرمات است. که در این زمینه ممکنه این لینک برای شما مفید باشه http://btid.org/node/223713 سوال سوم راجع به این سوال باید عرض کنم که قران همه چیزش نور است و با هر حسی که با قران در ارتباط باشید به همان میزان بهره خواهید برد. گاهی فقط چشم با دیدن بهره می بره، گاهی علاوه بر چشم، گوش هم بهره میبره، گاهی علاوه بر ایندو ذهن هم با تامل در آیات بهره می بره و... اما ترتیل خواندن قران به اصطلاح این است که قران رو آرام و بادقت خواند. در این زمینه هم شما رو به لینک زیر توجه میدم http://btid.org/node/187981 التماس دعا

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر از این که برای خود و آینده و سرنوشت خودتون اهمیت قائل  شدید، و در جهت بازسازی گذشته هستید بسیار خرسندیم. تلاش شما واقعا قابل تقدیر و تمجید هستش. هر گناهی (بخصوص گناهانی نظیر خودارضایی وامثال اون) طبعا آثار خودش رو خواهد داشت و یکی از آثار اون ضعیف شدن اراده است و رفع این ضعف اراده به تدریج حاصل میشه حتی اگر گناه رو کنار گذاشته باشید اما با این وجود باز هم این ضعف اراده به این معنا نیست که شما رو مجبور به ترک نماز کند. این اراده شماست که باید قوی شود، که اسباب قوی کردن اراده متفاوت است و به آن اشاره خواهم کرد.  مهمترین عامل حرکت شما به سمت خدا و نور خود شما هستید و معجزه ای هم اگر قراره اتفاق بیفته فقط و فقط از دستان شما برمیاد، لذا به هیچ وجه منتظر یک نیروی ماورایی نباشید که شما رو به نماز هل بده. شما طبعا چون چشم اندازی واقعی و جدی به آینده خود دارید و دوست دارید بهشتی باشید و این چند ساله دنیا رو با تصمیم و راه درست و با اندوخته های معنوی سپری کنید طبعا باید این فریز شدن اراده رو بشکنید و بر حجاب هایی که در اثر گناه روح شما رو احاطه کرده غالب بشید و این شدنی است. شما با خواندن اولین نماز و مداومت بر اون، و جنگ با نفس (که دشمن اصلی شماست و شما رو به رخوت و سکون دعوت می کنه) این طلسم رو خواهید شکست. به شدت با نفستون بدبین باشید و اون رو دشمن واقعی خودتون قلمداد کنید، پیروزی شما در همین یک نکته خلاصه میشه. طبعا وقتی می خواهید نماز بخوانید نفس شما با توجیهات متعددی که گاهی شیطان اونها رو تزیین می کنه جلوی اراده شما خواهد ایستاد، که حالا نوبت شماست که با مخالفت تعمدی بر هوای نفستون راه روشن رو برای خودتون کلید بزنید. حتی به انگیزه اینکه من بالاخره باید گره های خودم رو با خدا و سرنوشت خودم باز کنم و بهشتی بشم. بالاخره وقتی با خودم حساب و کتاب می کنم به دست آوردن بهشت باید گزینه منحصر به فرد من باشه که تمام لذتهایی که در این دنیا هست در بهشت وجود داره و بلکه بالاتر. اون هم بهشتی که تا بی نهایت در اون خواهم بود و هییییچ وقت تمومی نداره. اما از اون طرف جهنم و عذاب پشت عذاب که چه بسا ممکنه تا بینهایت ادامه داشته باشه. صرف تصور بهشت و جهنم  و تأمل بر سر اون باعث میشه که آدم دو کار رو انجام بده، هم به شدت از گناه پرهیز کنه، بخصوص گناهان شهوانی، هم به شدت به سمت نور و معنویت پناه ببره، و خداوند هم به عنوان مربی فرزند آدم با آغوش باز با بندگان خودش بخصوص کسانی که از گناهان خودش پشیمان شده رفتار خواهد کرد و منتظر برگشت اونها خواهد بود. و به هیچ وجه نباید ناامید شد، همانطور که ورود به گناه تدریجی است ورود به نور و هدایت هم تدریجی اما حتمی است. پس باید صبور بود و شما نتیجه این صبر رو با لمس رحمت و محبت خدا خواهید دید. صبوری و همت شما باعث خواهد شد "خود" واقعی تون رو پیدا کنید و از زندگی زیر سایه خدا، لذت واقعی ببرید. نماز، بهشت ساز است و کلید بهشت. و چون خدا این خوبی رو برا آدم می خواد، در هر شرایطی واجب کرده، انجام هر گناهی (نظیر خود ارضایی) باز هم دلیل نمیشه کسی نماز رو ترک کنه. بله، این گناه اراده شما رو ضعیف می کنه اما شما باید انگیزه بزرگتری در خودتون ایجاد کنید. (مثل میل به بهشتی شدن و بهره بردن از لذتهای وسیع و عمیق همه جانبه اون). فارغ از خوبیهای دیگر نماز مثل کسب آرامش واقعی، منزلت اجتماعی، نظم و تقویت اراده و ....! باز هم اگر در این زمینه سوال یا ابهامی بود بفرمایید. خیلی ها اهل نماز نیستند و کثرت افراد بی نماز نباید شما رو منفعل کنه، همه این گونه افراد اگر ازشون سوال کنید که چه برنامه ای برای 200 سال آینده خودتون دارید وچه حالی خواهید داشت، هیچکدامشون جواب روشنی ندارند، چون در زمان حال و غرق شدن در خوشیهای زود گذر اسیر شدن و هیچ چشم انداز روشنی برای خود ندارند، در حالی که اگر برای خودشون ارزش قائل بودند در صدد تجهیز دنیای دیگرشون بودن. و مثل اون طیف از جهنمیان نمی شدند که وقتی روز قیامت بهشون خطاب میشه که چه چیزی شما رو جهنمی کرد، در جواب می گن که ما از نمازگزاران نبودیم ( 40-49 سوره مدثر). قرار نیست شما برای خوندن نماز مردد باشید و این دست و اون دست کنید وقتی که فهمیدید نماز، رگ حیات معنوی و آخرتی شماست. وقتی که فهمیدید که نماز، کلید بهشته، وقتی که فهمیدید نماز باعث میشه شما رو در آخرت به تمام لذتهایی که در این دنیا هست و بلکه بیشتر اون که هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده برسونه. مگر شما تا کنون فکر کردید که نکنه خدای ناکرده  یه روز از گرسنگی بمیرید؟ خیر، چون غذا خوردن رو یک امر معقول می دونید که نخوردنش باعث ضرر و آسیب میشه. خب چرا نسبت به نمازی (غذای روح) که با یک دنیای بینهایت مواجه هستید نباید چنین معقولانه فکر کنید؟ طبعا شما دوست ندارید با یزیدیان و افراد لائیک محشور بشید که هر روز در عذاب هستند و به هم سرکوفت می زنند،بلکه دوست دارید با انسانهای با حال و صمیمی (مثل شهدا) که هیچ غل و غشی ندارند همنشین بشید. اون هم تا بینهایت (بینهایتی که اصلا نمیشه تصورش رو کرد) فقط تصور این مقایسه ها کافی است که آدم رو وادار می کنه که تا اخرین لحظه در مسیر رضایت خدا باشه و به معنای واقعی زندگی برسه. اگر هم یک آدم احساسی هستید از جنبه عشق و محبت به این قضیه نگاه کنید. خدا خیلی مهربونه حتی مهربون تر از مادر، پس چه همنشینی بهتر از خدا که باهاش خودمونی درددل کنید؟  انگیزه ما با احساس و عواطف برانگیخته میشه. مثلا امام علی علیه ‏السلام می فرماید: لَو يَعلَمُ المُصَلِّي ما يَغشاهُ‏مِن جَلالِ اللّه ما سَرَّهُ أن يَرفَعَ رَأسَهُ مِن سُجودِهِ.؛ اگر نمازگزار می‏دانست كه چه هاله ‏ای از جلالتِ خدا او را فرا می‏گیرد، دوست نداشت كه سر از سجده‏اش بر دارد. پس همه چیز برای پرواز روح آماده اس و فقط خود ماییم که باید شروع کنیم و به وعده های دلنشین خدا برسیم. خیلی ها بودن که همین نماز باعث شد نسبت به گذشته خودشون پوست اندازی کنند و عاقبت بخیر بشن. حتی در زمان ما که شخص لات بوده و اهل هر کاری، اما با نماز و شروع یک تولدی دوباره و آشنا شدن با هیات و مسجد، شهید مدافع حرم شده. برای خضوع و حضور قلب در نماز به لینک زیر مراجعه بفرمایید  http://btid.org/node/232995  http://btid.org/node/189721 اگر باز هم ایراد یا توضیح بیشتری در این موضوع خواستید در ادامه بفرمایید موفق باشید

سلام خدمت شما کاربر محترم ضمن سپاس از همراهی شما و معذرت از تاخیر در پاسخگویی از اینکه اهتمام به رعایت حق الناس دارید جای بسی تمجید داره که امیدواریم به زودی از این چالشی که باهاش مواجه شدید رها بشید. فرمودید که در یک مساله غیر مالی لازم هست از کسی حلالیت طلبی کنید، لازمه حلالیت بطلبید اما از یاداوریش هم خجالت می کشید اما راجع به این مشکل بهر حال شما به ناچار در این دنیا باید صاحب حق رو راضی کنید، بهر قیمتی که شده. این که میگم به هر قیمتی که شده، چون حل و فصل شدن حق الناس در عالم برزخ یا قیامت بسیار سنگین و سخت و همواره با خسران و ضرر همراه هستش. یعنی اگر به دنیای بعد از مرگ موکول بشه، به ناچار مبادله و رضایتمندی از طریق مبادله اعمال خواهد بود. یعنی خوبیهای شما به صاحب حق میرسه و این یعنی خسران. پس راهی جز کسب رضایت و حلالیت شخص مورد نظر نیست، و شرم و خجالت در این قضیه که بحث حق الناس هست جایگاهی نداره، چون بحث سرنوشت شماست و یک قضیه گذرا اما سخت رو نباید با یک مکافات سخت و دائمی یکی دانست. راهکارهایی وجود داره که دل طرف مقابل رو نرم کنید و یا بقول معروف یخ دلش رو آب کنید. مواردی که عرض میشه کلی هستش. مواردی رو به ترتیب اولویت خدمت شما عرض می کنم 1- برا بخشیده شدن اصرار کنید، و خسته نشید چه پیامکی چه شفاهی. یعنی همین خجالتی که می کشید رو می شه با پیامک حل و فصل کرد. چشم و گوش بسته و بدون اینکه فکر کنید بعد از این پیام صلح جویانه چه اتفاقی خواهد افتاد. 2- هدیه دادن: هدیه دادنهای (بسته به عمق تعرض چه بسا برای کسب رضایت لازمه تکرار بشه)، به تدریج باعث جلب رضایت میشه، چون هدیه تولید محبت می کنه. 3-تعریف و تمجید کردن از ایشون در محافل مختلف 4- دعا برای جلب محبت و رضایت طرف مقابل، در نهایت قلب ایشون متمایل به شما بشه و ببخشه: اللَّهُمَّ حَبِّبْنِي إِلَى جَمِيعِ خَلْقِكَ حَتَّى لَا يَكُونَ لِي فِي قَلْبِ أَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ غِلْظَةٌ وَ لَا يُعَارِضُونِي وَ اجْعَلْهُمْ يَسْتَقْبِلُونِّي بِوُجُوهٍ بَسِيطَةٍ وَ يَقْضُونَ حَوَائِجِي وَ يَطْلُبُونَ مَرْضَاتِِي وَ يَخْشَوْنَ سَخَطِي بِاسْمِكَ الْقُدُّوسِ الْعَظِيمِ الْأَعْظَم خدايا به اسم مقدس و عظيم و برترت مرا محبوب بندگانت ساز به گونه اي كه در قلب هيچ كس نسبت به من خشمي نباشد و با من ناسازگاري نكنند و آنان را نسبت من به گونه اي ساز كه با چهره هاي گشاده با من مواجه شوند و حاجتم را برآورده سازند و رضايتم را بطلبند و از خشمم گريزان باشند . توجه: مورد 4ام جای حلالیت طلبی رو نمی گیره، یعنی اینطور نباشه که با این دعا بسنده کنید، بلکه این دعا باز هم برای سهولت امر حلالیت طلبی است و نمی تواند جایگزین اون باشد. گاهی غرور ما اجازه نمی ده که برای حلالیت طلبی گام برداریم، که لازمه اش این است که به نفع خودمون از خودمون بگذریم و این غرور نابجا رو کنار بزاریم موفق باشید