سوال اخلاقی: چکار کنم که توفیق نماز بهم برگرده؟

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم
ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر

از این که برای خود و آینده و سرنوشت خودتون اهمیت قائل  شدید، و در جهت بازسازی گذشته هستید بسیار خرسندیم. تلاش شما واقعا قابل تقدیر و تمجید هستش.
هر گناهی (بخصوص گناهانی نظیر خودارضایی وامثال اون) طبعا آثار خودش رو خواهد داشت و یکی از آثار اون ضعیف شدن اراده است و رفع این ضعف اراده به تدریج حاصل میشه حتی اگر گناه رو کنار گذاشته باشید اما با این وجود باز هم این ضعف اراده به این معنا نیست که شما رو مجبور به ترک نماز کند. این اراده شماست که باید قوی شود، که اسباب قوی کردن اراده متفاوت است و به آن اشاره خواهم کرد. 
مهمترین عامل حرکت شما به سمت خدا و نور خود شما هستید و معجزه ای هم اگر قراره اتفاق بیفته فقط و فقط از دستان شما برمیاد، لذا به هیچ وجه منتظر یک نیروی ماورایی نباشید که شما رو به نماز هل بده. شما طبعا چون چشم اندازی واقعی و جدی به آینده خود دارید و دوست دارید بهشتی باشید و این چند ساله دنیا رو با تصمیم و راه درست و با اندوخته های معنوی سپری کنید طبعا باید این فریز شدن اراده رو بشکنید و بر حجاب هایی که در اثر گناه روح شما رو احاطه کرده غالب بشید و این شدنی است. شما با خواندن اولین نماز و مداومت بر اون، و جنگ با نفس (که دشمن اصلی شماست و شما رو به رخوت و سکون دعوت می کنه) این طلسم رو خواهید شکست. به شدت با نفستون بدبین باشید و اون رو دشمن واقعی خودتون قلمداد کنید، پیروزی شما در همین یک نکته خلاصه میشه. طبعا وقتی می خواهید نماز بخوانید نفس شما با توجیهات متعددی که گاهی شیطان اونها رو تزیین می کنه جلوی اراده شما خواهد ایستاد، که حالا نوبت شماست که با مخالفت تعمدی بر هوای نفستون راه روشن رو برای خودتون کلید بزنید.
حتی به انگیزه اینکه من بالاخره باید گره های خودم رو با خدا و سرنوشت خودم باز کنم و بهشتی بشم. بالاخره وقتی با خودم حساب و کتاب می کنم به دست آوردن بهشت باید گزینه منحصر به فرد من باشه که تمام لذتهایی که در این دنیا هست در بهشت وجود داره و بلکه بالاتر. اون هم بهشتی که تا بی نهایت در اون خواهم بود و هییییچ وقت تمومی نداره. اما از اون طرف جهنم و عذاب پشت عذاب که چه بسا ممکنه تا بینهایت ادامه داشته باشه. صرف تصور بهشت و جهنم  و تأمل بر سر اون باعث میشه که آدم دو کار رو انجام بده، هم به شدت از گناه پرهیز کنه، بخصوص گناهان شهوانی، هم به شدت به سمت نور و معنویت پناه ببره، و خداوند هم به عنوان مربی فرزند آدم با آغوش باز با بندگان خودش بخصوص کسانی که از گناهان خودش پشیمان شده رفتار خواهد کرد و منتظر برگشت اونها خواهد بود. و به هیچ وجه نباید ناامید شد، همانطور که ورود به گناه تدریجی است ورود به نور و هدایت هم تدریجی اما حتمی است. پس باید صبور بود و شما نتیجه این صبر رو با لمس رحمت و محبت خدا خواهید دید. صبوری و همت شما باعث خواهد شد "خود" واقعی تون رو پیدا کنید و از زندگی زیر سایه خدا، لذت واقعی ببرید.
نماز، بهشت ساز است و کلید بهشت. و چون خدا این خوبی رو برا آدم می خواد، در هر شرایطی واجب کرده، انجام هر گناهی (نظیر خود ارضایی) باز هم دلیل نمیشه کسی نماز رو ترک کنه. بله، این گناه اراده شما رو ضعیف می کنه اما شما باید انگیزه بزرگتری در خودتون ایجاد کنید. (مثل میل به بهشتی شدن و بهره بردن از لذتهای وسیع و عمیق همه جانبه اون). فارغ از خوبیهای دیگر نماز مثل کسب آرامش واقعی، منزلت اجتماعی، نظم و تقویت اراده و ....!
باز هم اگر در این زمینه سوال یا ابهامی بود بفرمایید.
خیلی ها اهل نماز نیستند و کثرت افراد بی نماز نباید شما رو منفعل کنه، همه این گونه افراد اگر ازشون سوال کنید که چه برنامه ای برای 200 سال آینده خودتون دارید وچه حالی خواهید داشت، هیچکدامشون جواب روشنی ندارند، چون در زمان حال و غرق شدن در خوشیهای زود گذر اسیر شدن و هیچ چشم انداز روشنی برای خود ندارند، در حالی که اگر برای خودشون ارزش قائل بودند در صدد تجهیز دنیای دیگرشون بودن. و مثل اون طیف از جهنمیان نمی شدند که وقتی روز قیامت بهشون خطاب میشه که چه چیزی شما رو جهنمی کرد، در جواب می گن که ما از نمازگزاران نبودیم ( 40-49 سوره مدثر).

قرار نیست شما برای خوندن نماز مردد باشید و این دست و اون دست کنید وقتی که فهمیدید نماز، رگ حیات معنوی و آخرتی شماست. وقتی که فهمیدید که نماز، کلید بهشته، وقتی که فهمیدید نماز باعث میشه شما رو در آخرت به تمام لذتهایی که در این دنیا هست و بلکه بیشتر اون که هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده برسونه.
مگر شما تا کنون فکر کردید که نکنه خدای ناکرده  یه روز از گرسنگی بمیرید؟ خیر، چون غذا خوردن رو یک امر معقول می دونید که نخوردنش باعث ضرر و آسیب میشه. خب چرا نسبت به نمازی (غذای روح) که با یک دنیای بینهایت مواجه هستید نباید چنین معقولانه فکر کنید؟ طبعا شما دوست ندارید با یزیدیان و افراد لائیک محشور بشید که هر روز در عذاب هستند و به هم سرکوفت می زنند،بلکه دوست دارید با انسانهای با حال و صمیمی (مثل شهدا) که هیچ غل و غشی ندارند همنشین بشید. اون هم تا بینهایت (بینهایتی که اصلا نمیشه تصورش رو کرد)
فقط تصور این مقایسه ها کافی است که آدم رو وادار می کنه که تا اخرین لحظه در مسیر رضایت خدا باشه و به معنای واقعی زندگی برسه.
اگر هم یک آدم احساسی هستید از جنبه عشق و محبت به این قضیه نگاه کنید. خدا خیلی مهربونه حتی مهربون تر از مادر، پس چه همنشینی بهتر از خدا که باهاش خودمونی درددل کنید؟

 انگیزه ما با احساس و عواطف برانگیخته میشه. مثلا امام علی علیه ‏السلام می فرماید:

لَو يَعلَمُ المُصَلِّي ما يَغشاهُ‏مِن جَلالِ اللّه ما سَرَّهُ أن يَرفَعَ رَأسَهُ مِن سُجودِهِ.؛ اگر نمازگزار می‏دانست كه چه هاله ‏ای از جلالتِ خدا او را فرا می‏گیرد، دوست نداشت كه سر از سجده‏اش بر دارد.

پس همه چیز برای پرواز روح آماده اس و فقط خود ماییم که باید شروع کنیم و به وعده های دلنشین خدا برسیم. خیلی ها بودن که همین نماز باعث شد نسبت به گذشته خودشون پوست اندازی کنند و عاقبت بخیر بشن. حتی در زمان ما که شخص لات بوده و اهل هر کاری، اما با نماز و شروع یک تولدی دوباره و آشنا شدن با هیات و مسجد، شهید مدافع حرم شده.
برای خضوع و حضور قلب در نماز به لینک زیر مراجعه بفرمایید
 http://btid.org/node/232995
 http://btid.org/node/189721

اگر باز هم ایراد یا توضیح بیشتری در این موضوع خواستید در ادامه بفرمایید
موفق باشید