مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم  انشاالله خداوند متعال خواهر شما را رحمت کند و با حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها محشورش کند.  نخست باید گفت: زمانی که انسان‌ها از دنیا می‌روند، می‌توانند همدیگر را ببینند، این در صورتی است که از نظر رتبه با همدیگر در یک رتبه یا نزدیک به هم، قرار داشته باشند؛ هر چند در بهشت و طبقات بهشتی، کسانی که در درجه بالا قرار دارند، می‌توانند به طبقه‌های پائین‌تر بروند و به آن‌ها سر بزنند؛ ولی کسانی که در طبقه پائین هستند، نمی‌توانند به طبقه بالاتر بروند.  این در صورتی است که خواهان دیدار یکدیگر باشند؛ زیرا گاهی آنقدر غرق در نعمت‌های بی‌پایان الهی می‌شوند که از همدیگر غافل می‌شوند.  پس اگر خواهان دیدار باشند و در رتبه نزدیک هم باشند، خداوند اجازه ملاقات می‌دهد.  دوم اینکه هیچ کسی منحصر به دنیا نیست؛ زیرا دنیا مقدمه‌ای برای ورود به برزخ و قیامت است و بی‌شک وسعت برزخ و قیامت، قابل قیاس با دنیا نخواهد بود.  سوم اینکه روح میت تا زمانی که به دنیا تعلق داشته باشد، ناخودآگاه ارتباطش با دنیا حفظ می‌شود؛ ولی به محض اینکه تعلقش قطع شد، ارتباطش نیز قطع می‌شود؛ ولی در صورتی که خداوند اجازه دهد به اقوام و خویشان سر می‌زند.  نکته پایانی اینکه حس کردن میت؛ هر چند ممکن است که واقعیت داشته باشد؛ یعنی واقعا میت به ما سر زده باشد و ما او را احساس کنیم؛ ولی معمولا مربوط به قدرت تخیل انسان است. برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید.  https://btid.org/fa/news/124910

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم برای پاسخ به بخش اول سؤال ابتدا باید معنای بداء و عدالت معلوم شود:  بداء درباره خداوند، به معنای آشكار شدن چیزی است كه بر بندگان مخفی بوده و ظهورش برای آنان تازگی دارد و این امر دارای آثار تربیتی فراوانی در جامعه اسلامی است. پس همه چیز برای خداوند آشکار است؛ ولی به دلائلی برای بندگان مخفی بوده است و خداوند آن را آشکار می‌کند.  عدل الهی  قرآن کریم خداوند را از هر گونه ظلم و ستمی تنزیه کرده است: «انَّ اللهَ لَیْسَ بِظَلَّامِ لِلْعَبیدِ؛[حج: 10] خداوند بر بندگان ستمکار نیست».  معنای لغوی عدل، درستي، برابري و انصاف در داوري است. برخی عدل را به معناي تقسيم كردن چیزی به طور مساوي دانسته‌اند؛ ولی بنا به تعریفی که از کلام اميرالمؤمنين عليه‌السلام گرفته شده است، عدالت عبارت است از وضع و قرار دادن هر چیزی در جايگاه مناسب آن؛ یعنی هر چیزی را در جایگاه مناسب خود قرار دادن. روشن است که جایگاه مناسب هر چیز را خداوند می‌داند.  ازآنجاکه خداوند علم به تمام اشیاء دارد و جایگاه هر چیزی را می‌داند، هر کاری که انجام می‌دهد، عین عدالت است.  کارهای انسان و عدالت الهی  تمام کارهایی که انسان‌ها انجام می‌دهند، با عدالت الهی سازگاری دارد؛ زیرا خداوند متعال با توجه به نوع رفتارهای انسان، مقدرات و سرنوشت انسان‌ها را رقم می‌زند؛ زیرا تمام انتخابات و رفتارهای انسان‌ها باید با اختیار کامل، صورت بگیرد. ازآنجاکه عدالت‌گستری، بیشتر جنبه اجتماعی دارد، هر اجتماعی در زمان خودش، باید طوری برخورد کند که آیندگان از او خرده نگیرند؛ بنابراین همان‌گونه که سختی و گرفتاری انتخاب بد دیگران، ما را نیز گرفتار می‌کند، انتخاب‌های بد امروز ما نیز، آیندگان را گرفتار خواهد کرد؛ همانند لایه ازون که با رفتارهای امروز بشریت، نازک شده است و مطابق نظریه بعضی از دانشمندان برای آیندگان مشکل‌ساز خواهد بود.  امروزه نیز ما با امر به معروف و نهی از منکر و انتخاب‌های صحیح می‌توانیم آیندگان را نجات دهیم.  دقت در مثال به سقیفه، انسان را به نکات خوبی راهنمایی می‌کند: یک. قرار بود که با نصب خداوند و معرفی پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله، امیرالمؤمنین علیه‌السلام به عنوان امام، بعد از حضرت خلافت ظاهری مردم را به عهده بگیرد و اگر چنین اتفاقی می‌افتاد، جهان پر از عدل و داد می‌شد؛ زیرا خلافت در مسیر اصلی خویش قرار می‌گرفت. دو. خداوند نصب خویش را انجام داد، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله نیز تمام تلاش خود را به کار گرفت تا به مردم بفهماند، تنها راه نجات حرکت به دنبال امیرالمؤمنین است و مردم نباید فریفته شیطان‌های انس و جن شوند.  سه. سنت خداوند بر این است که انسان با اختیار کامل، با علم و آگاهی و بهرمندی از عقل سالم مسیرش را انتخاب کند؛ لذا در مجموعه آیات و روایات، فقط تبیین مسائل و بیان حقیقت مطرح شده است و مردم  از کارهای زشت و انتخاب‌های بد، بر حذر داشته‌اند؛ زیرا اجبار کردن مردم به امری، ارزش ندارد.  چهار. حال مردم، [به هر دلیلی] با انتخاب غلط و زیر بار ظلم رفتن و پذیرفتن خلافت دیگران، خود را در چاهی انداختند که بیرون آمدن از آن، هزاران سال طول می‌کشد؛ بنابراین خداوند نیز با توجه به انتخاب انسان‌ها، سرنوشت آنها را تغییر داد.  نکته: خدا از ابتدا می‌دانست که مردم غلط انتخاب می‌کنند؛ لذا برای خداوند مخفی نبود، بلکه برای مردم مخفی بود.  بله! اگر سقیفه تشکیل نمی‌شد و مردم در انتخاب خود، درست انتخاب می‌کردند، بی‌شک تاریخ طوری دیگر رقم می‌خورد؛ همانطور که در روایات نیز به آن اشاره شده است: «لَوِ اجْتَمَعَ‏ النَّاسُ‏ عَلَى‏ حُبِّ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ لَمَّا خَلَقَ اللَّهُ النَّار»؛[بشارةالمصطفی، ج2، ص75] «اگر مردم بر محبت امیرالمومنین اجتماع می‌کردند، اصلا خداوند آتش را نمی‌آفرید».  پس مردم با اختیار خود، انتخاب غلط کردند و چون خداوند اراده کرده است که انسان در پذیرش حق، مجبور نباشد، بر همان اساس نیز سرنوشت او را تنظیم کرده است.  اما در مورد بخش دوم سؤال نیز باید ابتدا دانست که گناه می‌تواند ظهور را به تأخیر بیاندازد و این مطلب نیز از برخی از روایات فهمیده می‌شود.[همانگونه که در پاسخ بخش ابتدایی سؤال نسبت به انتخاب انسان، مطالبی گذشت]  از سویی دیگر اساس ظهور به امر خداوند است؛ یعنی این خداوند است که زمان ظهور را مشخص می‌کند، پس هنگامی که امر الهی به ظهور تعلق گرفت، حتما ظهور محقق می‌شود؛ علاوه بر اینکه معرفت عمومی، رشد عقلانیت مردم، درخواست عمومی جامعه، احساس نیاز به منجی و... بر گناهشان، غلبه پیدا می‌کند و امر ظهور محقق می‌شود؛ پس چون امر ظهور، یک امر اجتماعی و جهانی است، باید کل جهان پذیرای امام زمان علیه‌السلام باشند، تا ظهور محقق شود.  حال اگر یک نفر و یا یک جامعه‌ای گناه کرد و با انتخاب بد خویش، به بی‌راهه رفت، مقصر اصلی در تأخیر ظهور خواهد بود؛ ولی دود انتخاب‌های بد آن‌ها به چشم ما هم می‌رود با اینکه ما گناهی نداشته‌ایم. در اینجا ما چند وظیفه داریم:   یک. تا آماده شدن جامعه جهانی، صبر کنیم و بر این صبر، اجر و ثواب فراوانی نصیبمان می‌شود. دو. از آنجا که یک اجتماع از آحاد انسان‌ها تشکیل می‌شود؛ بنابراین هر فردی وظیفه دارد که:  1.  به وظائف شخصی خویش عمل کند؛ 2.  خود را اصلاح کند تا بتواند اصلاح‌گر نیز باشد؛  3.  وظیفه خود را نسبت به دیگران در قالب امر به معروف و نهی از منکر انجام دهد.  سه. بی‌شک امر ظهور بر اساس نظام احسن خداوند است، پس هر انسانی در هر رتبه، مقام و زمانی قرار گرفته باشد در بوته آزمایش نیز قرار می‌گیرد، پس باید سعی داشت که از این امتحان پیروزمندانه بیرون آمد.  چهار. اگر هر کسی به وظیفه‌ای که خداوند بر عهده او قرار داده است، عمل کند و به عبارت روایت «منتظر واقعی» باشد، گویا همراه امام زمان علیه‌السلام است و در خیمه حضرت قرار دارد.[کمال‌الدین، ج2، ص338]  برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/7566

با سلام و عرض ادب خدمت شما و تشکر از سؤال خوبتان  در جواب این سؤال باید به چند نکته دقت داشت:  یک. بی‌شک پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله عالم بوده و خداوند علم گذشته، حال و آینده را به ایشان داده است و این نکته در قرآن کریم و روایات تصریح شده است. از سویی هر حرکت، کار، فعل و رفتاری که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله دارند از طرف خداوند و وحی اوست.[نجم: 3و4] دو. پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله علاوه بر اینکه علم دارد، معصوم نیز هست؛ یعنی هر حرفی می‌زند، صحیح و بی‌اشکال است؛ پس اگر از کسی تعریف کردند، حکمتی داشته است مانند اینکه طلحه را طلحةالخیر، یا زیبر را سیف‌السلام بنامد.  سه. این تعاریف به اقتضای زمان و مکان است؛ یعنی در آن زمانی که این سخنان در مورد آنها گفته شده است، اینها واقعا دارای چنین خصوصیاتی بوده‌اند؛ بنابراین جا داشته که در آن زمان، مورد تمجید قرار گیرند؛ زیرا پیامبر مأمور به ظاهر است؛ یعنی باید طبق ظواهر عمل کرده و از علم غیب و آینده خویش استفاده نکند.  چهار. این افراد در برهه‌ای از زمان، دارای خصوصیاتی بودند که برای عموم مردم ملموس بود، پس اگر پیامبر تمجید نمی‌کرد و آینده آنها را برای مردم می‌گفت، عموم مردم از حضرت قبول نمی‌کردند؛ بنابراین حضرت بنابر حکم ظاهر از آنها تعریف کرد.  پنج. گاهی برای مشخص شدن، ذات برخی از انسان‌ها، نیاز به گذشت زمان است. باید انسان سردی، گرمی، سختی‌ها و امتحانات الهی را پشت سر بگذارد تا خوب بودن و بد بودن او مشخص شود، پس پیامبر اینها را به این نام‌ها نامید، تا بلکه متنبه شوند؛ علاوه بر اینکه نوعی اتمام حجت بر اینگونه افراد است.   بنابراین اینگونه تمجیدها، دلالت بر خوبی افراد تا پایان عمر ندارد.  وفقکم الله

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم  برای حرام بودن تراشیدن ریش، علت‌های فراوانی وجود دارد که به برخی از آن‌ها اشاره می‌شود:  یک. اجماع بین فقها و راویان. با توجه به مجموعه‌ روایات، بسیاری از فقها قائل به حرمت شده‌اند؛ هر چند برخی از آنها مانند کلینی در کافی، فقط به ذکر روایات اکتفا کرده‌اند.  دو. روایت امام صادق علیه‌السلام که ده مورد را از اسلام دانسته است: «فَأَمَّا الَّتِي فِي الرَّأْسِ‏ فَأَخْذُ الشَّارِبِ‏ وَ إِعْفَاءُ اللِّحَى وَ طَمُّ الشَّعْرِ... »؛[وسائل‌الشیعه، ج2، ص117] «آنهایی که در سر است، کوتاه کردن سبيل و رها کردن ريش و فرو خواباندن مو... » در این روایت «إعفاء اللّحی» آمده است که همان ریش گذاشتن و نتراشیدن ریش است که مطابق این روایت واجب می‌شود».  سه. شباهت به زنان: «لَعَنَ اللهُ الْمُتَشَبِّهاتِ بِالرِّجالِ مِنَ النِّساءِ، وَ لَعَنَ‏ اللهُ‏ الْمُتَشَبِّهينَ‏ مِنَ الرِّجالِ بِالنِّساءِ»؛[کافی، ج5، ص552] «لعنت خدا بر زنانی که خود را شبیه مردان می‌کنند و لعنت خداوند بر مردانی که خود را شبیه زنان می‌کنند» و بی‌شک، تراشیدن ریش یکی از مواردی است که مرد شبیه به زن می‌شود. بنابراین حرمت تراشیدن ریش:  یک. تعبد است چون خدا و اهل بیت فرموده‌اند؛   دو. شباهت مردان به زنان و شکسته شدن ابهت مردان؛  سه. دکتر (فینکور جرج) می‌گوید: برای ریش منافع بسیاری است، مانند: نگه‌داری دهان، مانع شدن از رطوبت اضافی دهان، سلامتی دندان و غده‌های لعابی.[رک، تراش ریش از نظر بهداشت، حسین عبداللهی] خلاصه: آنچه مشهور میان علماست این است كه تراشيدن ريش حرام است، امّا تراشيدن روى گونه‌ها و دو سمت لب پايين اشكال ندارد. همچنین احتياط آن است كه محاسن را بسيار كوتاه كه شبيه تراشيدن است نكنند. ملاک صدق ریش عرف متشرع است. برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید.  http://btid.org/node/240801 موفق باشید.