مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم  به طور کلی در مورد عذاب‌های الهی باید گفت که خداوند متعال به خاطر رحمت بی‌پایانی که دارد، معمولا انسان‌های با ایمان را با سختی‌ها و گرفتاری‌هایی که در دنیا و برزخ برایشان رخ می‌دهد پاک می‌کند. البته برخی از افراد مومن با این مقدار پاک نشده و چند مدتی را در جهنم می‌گذرانند اما در آن خالد نیستند؛ زیرا افرادی که در جهنم خالد هستند و هرگز از آنجا بیرون نمی‌آیند، خصوصیات خاصی دارند که به طور معمول شامل اینگونه افراد نمی‌شود.  در این مورد روایاتی وجود دارد که مؤید این مطلب است که به یک روایت از معانی الاخبار اشاره می‌شود. امام جواد علیه‌السلام از پدرانش نقل می‌کند که انسان‌ها سه گروهند، گروهی در عذاب خلود دارند و گروهی در بهشت خلود دارند و گروهی حالشان مبهم است... تا به اینجا می رسد: «فَاعْمَلُوا وَ أَطِيعُوا لَا تَتَّكِلُوا وَ لَا تَسْتَصْغِرُوا عُقُوبَةَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِنَّ مِنَ الْمُسْرِفِينَ مَنْ لَا تَلْحَقُهُ شَفَاعَتُنَا إِلَّا بَعْدَ عَذَابِ ثَلَاثِمِائَةِ أَلْفِ سَنَةٍ»؛[معاني الأخبار، جامعه مدرسین، ص: 288] «پس كار نيك انجام دهيد و از خدا اطاعت كنيد. مطمئن نباشيد و سزاى گناه را از طرف خدا ناچيز مشماريد! زيرا بعضی از اسراف‌کنندگان (گنهکاران)، بعد از سيصد هزار سال عذاب در جهنم، شامل شفاعت ما می‌شوند». از این روایت معلوم می‌شود که گروهی بعد از اینکه در عذاب الهی ماندند، بعد از عذاب، گناهان آنها پاک شده و توسط شفاعت اهل‌بیت علیهم‌السلام، نجات پیدا می‌کنند.  برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید.  https://btid.org/fa/news/101020

با عرض سلام و خسته نباشید با آرزوی موفقیت و سعادت شما و فرزندتان نکاتی را برای شما بیان می‌کنیم. بیشتر بی‌حجابی‌ها و بدحجاب‌های جامعه امروز به خاطر علت‌های زیر است: مساله حجاب را نمی‏‌داند و فكر می‏‌كند عیبی ندارد. فلسفه حجاب و آثار شوم بی بند و باری را نمی‌‏داند. كمبودی دارد كه می‏‌خواهد خود را مطرح كند. طبق هوا و هوس و میل رفتار می‏‌كند. می‏‌خواهد از سایر بدحجاب‏ها عقب نماند. فكر می‏‌كند بی حجابی، رمز ترقی و روشنفكری است. می‏‌خواهد با دیگران فرقی داشته باشد. فكر می‏‌كند كه بد حجابی گناه ساده‌‏ای است و به دیگران لطمه‏‌ای نمی‏‌زند، در صورتی كه این اثرات را به همراه دارد. پاسخ سوال شما را با یک مثال شروع می کنیم، اگــر یــک تــار مــو در غذایــی خــوب و خوشــمزه باشــد، آیــا دنیــا بــه آخــر می‌رســد؟ خیـر. ایـن تـار مـو حتـی مـزه و طعـم غـذا را هـم تغییـر نمی‌دهـد، امـا بسـیاری از افـراد در چنیـن حالتـی دچـار دلزدگـی شـده و آن غـذای خـوب و خوشـمزه از چشمشـان می‌افتــد. از ســوی دیگر اصل مساله در تارمو نیست. بلکه اگر در تمام و یا بیشتر مسائل دینی این موضوع را مورد بررسی قرار بدهیم، مشکل هم چنان باقی است، به عنوان مثال: در یــک کــوزه و ظرف بزرگ روغــن که حالت مایع دارد، اگر یــک مــوش بیفتد، آیــا می‌شــود آن روغــن را خــورد؟ پاسخ شریعت این گونه است، نه نمی شود آن را خورد. حال سوال بالایی دوباره تکرار می‌شود: یـک مـوش کوچک‌تـر از آن اسـت کـه باعـث شـود این همه روغن را کنـار بگـذاریم و از خیـر آن‌‌ها بگذریم.  پاسخ همه این سوالات یک چیز است: آن چیـزی کـه در نظـر کوچـک اسـت و ما فکر می‌کنیم با ترک آن دنیا به آخر نمی‌رسد، موش و یا تار مو نیست بلکه این دیـن اسـت که درنظـر ما کوچـک اسـت، اگر عظمت دین را درک نکنیم، هر چیزی که با مزاج ما سازگار نباشد را کنار می‌گذاریم و می‌گوییم‌ آیا با ترک این امر کوچک دنیا به آخر می‌رسد؟! بنابرایـن، وقتـی از ایـن زاویـه بـه ماجـرا نـگاه کنیـم، متوجـه می‌شـویم کـه یـک تـار مـو شـاید بـه خـودی خـود اهمیتـی نداشـته باشـد، امـا وقتـی بـه ایـن توجـه کنیـم کـه حتـی نمایـش یـک تـار مـو هـم، سـرپیچی از فرمـان پـروردگار جهانیـان اسـت، نمایـش یـک تـار مـو بـه نامحـرم هـم مهـم می‌شـود. چطـور ممکـن اسـت روزانـه دسـت دعـا و نیـاز بـه درگاه پـروردگار بلنـد کنیـم و از او انتظـار داشـته باشـیم نیازهایمـان را تامیـن کنـد، ولـی در عمـل بـه دسـتوراتش اهمیـت ندهیـم؟!  

با عرض سلام و خسته نباشید درک کلیات بر عهده عقل و درک مصادیق و جزئیات، در حوزه حواس پنج‌گانه است. طبیعتاً برای اثبات امور جزئی ، برهان‌های عقلی اقامه نمی‌شود.در موضوع امامت ، عقل به همین مقدار حکم می‌کند که معرفی ، نصب و وجود راهنمایی الهی برای بشر حسن و لازم است و لذا خداوند برای حفظ هدفمندی و به کمال رساندن انسان‌ها، حتماً چنین راهنمایی را می‌فرستد، اما تشخیص و تطبیق امام بر مصادیق خارجی و توصیف و شناسایی او ، کار عقل صرف نیست .پس باید در کنار ادله عقلی ، به ادله نقلی (قرآنی و روایی) نیز توجه کرد و برای شناخت امام ـ‌به‌خصوص منجی موعود- به کتاب و سنت پیامبر و نیز به کرامات شخص مدعی منصب امامت مراجعه کرد.بر این اساس ادله عقلی درصدد اثبات لزوم و وجود فعلی امام است و رسالت اثبات یک شخصیت الهی (مهدی موعود) را بر عهده دارد.متکلمین برای اثبات وجود حضرت مهدی به دلایل مختلفی استدلال می کنند، از قبیل: برهان لطف، برهان عنایت، برهان فطرف، برهان واسطه فیض الهی، برهان علت غایی، برهان امکان اشرف، برهان مظهر جامع، برهان تجلی اعظم، برهان عدم تبعیض در فیض، برهان تقابل قطبین، برهان لزوم عقل بالفعل و برهان حساب احتمالات ....   در مورد ادله قرآنی نیز بیان می‌کنیم که قرآن کریم می‌فرماید: «إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِکُلِّ قَوْمٍ هاد». پس همواره یک بیم دهنده و هدایت‌گر در جوامع انسانی حضور دارد که از جانب خدا برگزیده‌شده است. امام صادق‌ علیه‌السلام  در تفسیر آیۀ یادشده فرمود: «در هرزمانی امامی از خاندان ما وجود دارد که مردم را به آنچه رسول‌الله آورده(دین اسلام) هدایت می‌کند». يكی دیگر از دلايل حيات حضرت حجت در عصر غيبت، آيات سوره قدر است: «فرشتگان و روح به اذن خدا، همه فرمان‌ها و سرنوشت‌ها را فرود می‌آورند». نكته مهم، واژه «تنزل الملائكة و الروح» است كه فعل مضارع معنای استمرار را می‌رساند. قيدی برای آن معين نشده تا بگوييم نزول در سال خاصی بوده و تمام‌شده، بلكه هرسال شب قدری دارد. هر شب قدر، ملائكه و روح، امر پروردگار را نازل می‌کنند. جايگاه نزول امر، قلب مقدس ولی‌عصر می‌باشد. امام جواد علیه‌السلام به شيعيان توصيه كرده‌اند كه به‌وسیله اين آيه با آن‌ها (مخالفان امامت) استدلال كنيد؛ «ای شيعيان! به آيه "انا انزلناه في ليلة مباركة» استدلال كنيد. اين سوره پس از رسول خدا، خاص ولی امر در هر عصری است». آيات ديگری نيز وجود دارد كه به‌نوعی دلالت بر زنده‌بودن امام زمان می‌کند، مانند سوره‌های: مائده / 56، مجادله / 22، صافات / 173، انفال / 7، قصص/ 5، نور/ 55، توبه / 32 - 33، فتح / 28، صف / 8 - 9 و ... دلیل روایی و نقل تاریخی نیز در مورد ولادت امام زمان در زمان و مكان معين و تداوم حيات معجزه گونه ايشان، بسيار زياد است. جهت مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه فرمایید: https://btid.org/fa/news/182271

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم اینکه برخی از بزرگان می‌گویند در مورد فلان حدیث یا فلان آیه سالها دارم فکر می‌کنم به این معنا نیست که معنای آن را نمی‌داند و لازم باشد که از دیگری بپرسد؛ بلکه به معنای این است که گاهی برخی از روایات، آنقدر عمیق است و جوانب مختلف دارد که انسان هر چقدر هم در حواشی و جوانب آن فکر کند و جوانب آن را بسنجد، باز هم جای تحقیق و بررسی دارد. بله! گاهی با سؤال کردن از این و آن می‌تواند به برخی از جوانب آن، پی ببرد؛ ولی گاهی خود انسان در جهتی از روایت تمرکز می‌کند که دیگران نیز از آن غافل‌اند. از باب نمونه در روایت فرموده است: «مَثَلُهُمْ فِي الدُّنْيَا كَمَثَلِ‏ الْجَنِينِ‏ فِي بَطْنِ أُمِّه‏» مثل انسان‌ها در دنیا، همانند جنین در شکم مادرش است». این روایات از روایاتی است که سال‌ها نیاز به تفکر و تدبر دارد و مباحث معرفتی زیادی دارد. بنابراین مراد از این تفکر، رسیدن به معنای روایت و تفسیر آن نیست؛ بلکه برای رسیدن به عمق روایت و جوانب مختلف آن است که با تفکر اطراف آن و بررسی روایات همگون و هم خانواده آن، حاصل می‌شود.