مطالب دوستان نیک رو

با عرض سلام و ادب خدمت شما برخی از علمای شیعه ارتکاب گناه صغیره سهوی ازسوی انبیاء قبل از بعثتشان را در تنافی با عصمت ایشان نمی‌دانند.[شیخ مفید، أوائل المقالات في المذاهب والمختارات، ص62]. علاوه بر این، گاهی یک پیامبر با غفلت و بدونِ التفاتِ به اینکه کار او خلاف اراده و خواست خداوند است، مرتکب عملی می‌گردد که بهتر این بود آن کار را ترک کرده و خلافش را انجام دهد. در چنین حالتی چون آن پیامبر به قصد عصیان امر و نهی خداوند آن کار را انجام نداده و صرفاً از روی غفلت مرتکب خلاف اراده خدا شده است، برخی از آن تعبیر به ترک اولی می‌کنند؛ یعنی بهتر این بود که آن پیامبر دچار سهو نشده و از روی غفلت مرتکب خلاف اراده خداوند نشود؛ ولی چون این کار را انجام نداده است، درواقع ترک اولی نموده و در برخی موارد گرفتار گناه صغیره سهوی شده است. درنتیجه در تمام مواردی که چنین عملی از پیامبری سر زده، لازم است چند چیز مد نظر قرار بگیرد: 1. اگر قبل از نبوت است، آن کار صرفا گناهی صغیره باشد. 2. آن پیامبر کار را به قصد عصیان و نافرمانی مستقیم دستور الهی انجام نداده باشد. 3. انجام فعل توام با غفلت و عدم التفات به خواسته الهی و اراده او باشد. با ذکر این مقدمه به سراغ هر یک از انبیاءی که اشاره فرمودید، می‌رویم. درباره حضرت آدم باید عرض کرد:  اولاً خوردن از آن درخت ممنوعه قبل از رسیدن ایشان به مقام نبوت بود. ثانیاً: اگرچه ایشان خلاف دستور الهی مبنی بر نخوردن از آن درخت عمل نمود؛ اما هنگامی‌که چنین کاری را انجام داد، به قصد معصیت خدا مرتکب آن عمل نشد. در آیه قرآن دارد که شیطان با قسم به آدم گفت من خیرخواه تو هستم و قسم خورد که نهی خدا از این باب نبوده که شما نباید حتما از این درخت بخورید؛ بلکه برای این بوده تا با خوردن از آن به خلود نرسید.[اعراف: 20 ، 21، 22] و طبق روایت امام رضا علیه‌السلام با قسم به آنها گفت: خدا شما را از این درخت نهی نکرده؛ بلکه از درختانی غیر از این نهی نموده و از این درخت صرفاً برای اینکه خالد در بهشت نباشید، نهی نموده است. آدم و حوا که تا قبل از آن ندیده بودند کسی قسم دروغ خورده باشد، حرف شیطان را باور کرده و از درخت خوردند؛ بنابراین اگرچه حضرت آدم خلاف دستور خدا عمل کرد؛ ولی به قصد معصیت چنین کاری را انجام نداد. آن زمانی که از درخت می‌خورد، به جهت قسم دروغ شیطان فکر می‌کرد که خوردن از این درخت اشکالی ندارد، درنتیجه از روی غفلت و فراموشی، دچار چنین عملی شد؛ درحالی‌که بهتر این بود به حرف غیر خدا اعتماد نکرده و توجه ننماید. نقل است که وقتی از حضرت آدم سوال شد که چرا از آن درخت خوردی؟ در جواب فرمود: فکر نمی‌کردم که کسی قسم دروغ بخورد. گویا با قسم دروغ ابلیس برای آدم مسجل شده بود که خوردن از آن درخت اشکالی ندارد. درنتیجه فعل آدم خلاف دستور خداوند بود؛ ولی در هنگام انجام آن قصد معصیت خدا را نداشت و با قسم شیطان غفلتِ از دستور خدا مبنی بر ترک خوردنِ از درخت پیدا کرد.[برای اطلاع بیشتر، رک،عیون اخبار الرضا علیه‌السلام، شیخ صدوق، ج1، ص196]  درباره حضرت یونس هم باید گفت که ایشان حتی مرتکب گناه صغیره هم نشده؛ زیرا دستور مستقیمی از جانب خداوند مبنی بر ترک نکردنِ قوم خود دریافت نکرده بود تا ترکِ آن دستور، معصیت و نافرمانی خدا باشد. وقتی هم از قوم خود با غضب جدا شد، به فرموده قرآن گمانش این بود که کار خلافی مرتکب نشده است تا مستحق عقوبتی از جانب پروردگار باشد. (فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْه‏(. بنابراین هیچ معصیت و نافرمانی از دستور الهی از سوی ایشان صورت نپذیرفته است؛ لکن بهتر این بود که دلسوزی کرده و در میان قومش می‌ماند و زود دچار قهر و غضب نسبت به آنها نمی‌شد. عقوبت او هم تنها به خاطر این ترک اولی بود. ایشان به هیچ‌وجه با قصد معصیت خدا از قومش فاصله نگرفت و الا قرآن نمی‌فرمود گمانش این بود که خدا او را عذاب نخواهد نمود؛ چراکه معصیت یک پیامبر قطعاً توام با عذاب خواهد بود و نمی‌شود پیامبری معصیت بکند و خدا او را عقوبت ننماید و او هم پس از معصیت خود گمانش این باشد که خدا او را عذاب نخواهد کرد. نسبت به حضرت یوسف هم باید عرض کرد: اولاً: آنچه در احوال ایشان نقل شده، در ضمن حدیثی مرسل و ضعیف است.[الکافی، اسلامیه، ج2، ص311] ثانیاً: آنچه قرآن نقل کرده، خلاف این مطلب است و ظاهر آن تکریم و احترام یوسف نسبت به پدر است؛ قرآن می‌فرماید: وقتی پدر و خاله یوسف بر او وارد شدند، آنها را بر تخت پادشاهی نشاند. (وَ رَفَعَ أَبَوَيْهِ عَلَى الْعَرْش‏(. [یوسف: 100] ثالثاً: بر فرض صحت این مطلب، آن‌گونه که علامه مجلسی هم در مرآه العقول در شرح حدیث فرموده‌اند: پیاده نشدن ایشان از اسب، به خاطر تکبر در مقابل پدر نبود؛ بلکه به جهت رعایت مصلحت بود؛ زیرا می‌خواست عزت خود را در برابر مردم حفظ نموده تا بتواند در مدیریت امور سیاسی مملکت و ترویج دین موفق باشد؛ چراکه از نظر مردم آن زمان پایین آمدن پادشاه از اسب، نشانه ذلت او بود، البته در نظر خداوند احترام پدر و پیاده شدن از اسب اولویت داشت و به همین دلیل ایشان به آن صورت مواخذه شد. در نتیجه عملکرد حضرت یوسف معصیت و نافرمانی دستوری از جانب خدا نبود تا بگوییم مرتکب گناه شده است؛ بلکه به گمان خودش کار بهتر را انجام داده بود؛ ولی از نظر خداوند بهتر این بود که همه امور ظاهری را کنار گذاشته‏ و در برابر پدر تواضع نماید.

با عرض سلام و ادب خدمت شما در قرآن مجيد در دو سوره از ياجوج و ماجوج سخن به ميان آمده، يكى در آيات 94 به بعد سوره کهف و ديگر در سوره انبياء آيه 96. آيات قرآن به خوبى گواهى مى‌دهد كه اين دو نام متعلق به دو قبيله وحشى خونخوار بوده است كه مزاحمت شديدى براى ساكنان اطراف مركز سكونت خود داشته‌اند. در تورات در كتاب" حزقيل" فصل سى و هشتم و فصل سى و نهم، و در كتاب رؤياى" يوحنا" فصل بيستم از آنها به عنوان" گوگ" و" ماگوگ" ياد شده است كه معرب آن ياجوج و ماجوج مى‌باشد. به گفته مفسر بزرگ، علامه طباطبائى در" الميزان" «از مجموع گفته‌هاى تورات استفاده مى‌شود كه ماجوج يا ياجوج و ماجوج، گروه يا گروه‌هاى بزرگى بودند كه در دوردست‌ترين نقطه شمال آسيا زندگى داشتند مردمى جنگجو و غارتگر بودند» بعضى معتقدند اين دو كلمه عبرى است، ولى در اصل از زبان يونانى به عبرى منتقل شده است و در زبان يونانى" گاگ" و" ماگاگ" تلفظ مى‌شده كه در ساير لغات اروپايى نيز به همين صورت انتقال يافته است. دلائل فراوانى از تاريخ در دست است كه در منطقه شمال شرقى زمين در نواحى مغولستان در زمان‌هاى گذشته گويى چشمه جوشانى از انسان وجود داشته، مردم اين منطقه به سرعت زاد و ولد مى‌كردند، و پس از كثرت و فزونى به سمت شرق، يا جنوب سرازير مى‌شدند، و همچون سيل روانى اين سرزمين‌ها را زير پوشش خود قرار مى‌دادند، و تدريجا در آنجا ساكن مى‌گشتند. [تفسیر نمونه، دارالکتب الاسلامیه، ج12، ص551] ذوالقرنین که از پادشاهان عادل و صالح بود، وقتی به منطقه‌ای رسید که مردمانش از دست یاجوج و ماجوج در عذاب بودند، با کمک خود ایشان بین آنها و یاجوج و ماجوج سد و مانعی ایجاد کرد تا دیگر توانایی عبور از آن را نداشته باشند. براساس آیات 98 کهف و 96 انبیاء، روزی خواهد آمد که این سد می‌شکند و قبیله‌های یاجوج و ماجوج از آن سرازیر  می‌شوند؛ درنتیجه می‌توان گفت که آنها در حالِ حاضر هم موجود هستند.

با عرض سلام و ادب خدمت شما کاربر محترم از مجموع روایات استفاده می‌شود که خصوصِ 313 نفر، همگی از اهل همان عصر ظهور هستند. بنابراین افرادی که در زمان‌های قبل ظهور بوده‌اند، اعم از اینکه در زمان غیبت کبری یا صغری زندگی می‌کرده‌اند یا در زمان سایر ائمه و پیامبران علیهم‌السلام بوده‌اند،  ازجمله 313 نفر نیستند. این بدان معناست که این افراد اگرچه ممکن است به جهت انتظاری که برای ظهورِ منجی موعود در زمان خود کشیده‌اند یا ایمان قوی و محکمی که داشته‌اند، به آنها اجازه داده شود تا زنده شده و به یاری امام بشتابند؛ ولی جزو سیصد و سیزده نفر نیستند. در روایتی از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که فرمودند: «اذن ظهور حضرت مهدی که از سوی خدا داده می‌شود، سیصد و سیزده نفر شبانه از رخت‌خواب‌هایشان گم شده و با طی‌الارض به حضرت ملحق می‌شوند تا صبح ظهور در محضر ایشان باشند. اینها همان گم شدگان هستند. (یعنی تا شب ظهور در میان مردم و با خانواده خود هستند؛ ولی صبح که می‌شود، اطرافیانشان دیگر آنها را نمی‌بینند و فکر می‌کنند که گم شده‌اند)».[غیبت نعمانی، ص313]. از این روایت و سایر روایات استفاده می‌شود که 313 نفر از اهل همان زمان ظهور هستند.

با عرض سلام و ادب خدمت شما بهترین دلیل بر اینکه این همان قرآنی است که بر پیامبر نازل شده، تواتر نقل آن می‌باشد. در زمان خود پیامبر نساخ متعددی این کتاب آسمانی را می‌نوشتند که به کاتبان وحی مشهور بودند و پس‌از ایشان نیز به صورت متواتر نسخه برداری شده است. این امری است که همه مسلمانان بر آن اجماع دارند. [رک، البیان فی تفسیرالقرآن، آیه‌الله خویی، ج1، ص151] اگر کسی در قرآن تشکیک کند، باید در تمام ضروریات تاریخی ازجمله وجود خود پیامبر نیز تشکیک نماید. باید در وجود نادرشاه افشار، کوروش، شاه عباش، و سایر اموری تاریخی که وجودشان با تواتر نقلی برای ما به اثبات رسیده تشکیک کند. دلیل دیگر بر اینکه قرآن موجود همان قرآن نازل شده بر پیامبر می باشد این است که در این قرآن حاضر تحدی شده است و به همه عالم گفته شده اگر مثلی برای آن می توانند بیاورند.  اگر قرآن موجود بعد از زمان پیامبر قرآنی ساختگی و غیر از معجزه پیامبر بود، در عصرهای بعدی باید دشمنان مانند آن را می‌آوردند. در حالی که می‌بینیم دشمنان به جای آوردن مثل قرآن، هزینه‌هایی زیادی را متحمل می‌شوند تا به اسلام و مسلمین ضربه بزنند.  آنها می‌توانستند به جای تحمل این مقدار هزینه و اعمال جنگ بر علیه مسلمانان، قرآنی را طی این هزار و اندی سال ایجاد کرده و با آن بر سر مسلمانان کوبیده و با تبلیغات فراوان به همه دنیا بفهمانند که این قرآن معجزه نیست و می‌توان مانند آن را آورد. حال که چنین اتفاقی نیفتاده است، معلوم می‌شود که این قرآن همان معجزه جاودانه پیامبر است که تردیدی در آن وجود ندارد.