مطالب دوستان آسمان شب

گزارش لحظه به لحظه پس از مرگ ( قسمت سیزدهم)   جاده‌های انحرافی سرانجام از آن تاریكی وحشتناك عبور كردیم و وارد بیابانی بی‌انتها شدیم چند قدمی از غار دور نشده بودیم كه نیك ایستاد و گفت: ببین دوست من؛ از این پس پیمودن مسیر با خطرات بیشتری همراه است، پس از آنكه نیم نگاهی به مسیر  پیش‌رو افكند ادامه داد:هر كس كه بنحوی در دنیا دچار انحراف گشته در اینجا نیز گرفتار می‌شود. آنگاه به جاده روبرو اشاره كرد و گفت:این راه مستقیما به وادی‌السلام میرسد امّا باید مواظب بود كه مسیرهای انحرافی بسیاری در پیش است( چرا كه جاده‌های راست و چپ گمراه كننده و راه اصلی راه وسط است.1زیر لب زمزمه كردم: الهی اهدنا الصراط  المستقیم...آنگاه از من خواست كه پشت سرش حركت كنم و به راهی كه در پیش داشتیم گام نهادم. همه كسانی كه غارها را پشت سر گذاشته بودند به این جاده می‌آمدند تا راهی وادی‌السلام شوند. مردم با نیكهای كوچك و بزرگ خود و با سرعتهای متفاوت جاده را می‌پیمودند.پس از مدتی راهپیمایی به یك دو راهی رسیدیم. نیك بدون اینكه توقف كند به جاده سمت چپ اشاره كرد و گفت:این جاده حسادت و سركشی است، هر كس وارد این راه شود سر از جاده شرك در‌می‌آورد. كه در نهایت به وادی عذاب منتهی می‌شود.در همین حال شخصی را دیدم كه قدم به آن جاده نهاد. همانطور كه می‌رفتم لحظاتی به او خیره شدم، برایش ناراحت شدم كه پس از این همه راه و سختی چگونه مسیر انحرافی را برگزید، از صمیم دل آرزو می‌كردم كه قبل از رسیدن به جاده شرك از انتخاب آن راه پشیمان شود و برگردد.هنوز این خاطره از ذهنم محو نگشته بود كه در مسیر راه با صحنه دیگری مواجه شدم. شخصی را دیدم كه با قیافه كوچك در كنار جاده ترسان و لرزان حركت می‌كرد. نیك بلافاصله رو به من كرد و گفت: پایت را روی سر این شخص بگذار و رد شو.ایستادم و با تعجب پرسیدم چرا؟ گفت: افرادی كه در دنیا متكبر و خودخواه بودند در این‌جا قیافه‌هایشان كوچك می‌شود تا مردم آنها را لگدمال كنند2.وقتی كه تكبّر اینگونه افراد را در دنیا به یاد آوردم به‌شدّت عصبانی شدم و با لگد او را نقش بر زمین كردم و بدون توجه به فریاد و ناله‌اش راهم را ادامه دادم.هنوز از آن‌شخص متكبر فاصله زیادی نگرفته بودیم كه به یك سه‌راهی رسیدیم.نیك برای راهنمایی من ایستاد و گفت: مستقیم به راه خویش ادامه ده و به جاده سمت راست و چپ توجهی نكن؛ زیرا جاده سمت راست مخصوص سخن چینان و كسانی است كه با نیش زبان خود مردم را آزار می‌دادند. آنگاه ادامه داد:در این مسیر گزندگان خطرناكی كمین كرده‌اند كه عابرین را می‌گزند. در همین حال شخصی گام بر آن جاده نهاد و چیزی نگذشت كه از لابلای خاك چندین مار بزرگ ظاهر شده، خود را به او رساندند و پس از فرو كردن نیش‌های خود، آنشخص را در حالیكه روی زمین افتاده بود و فریاد می‌شكید رها كردند.3بخاطر دلخراش بودن صحنه، سرم را به سمت چپ برگرداندم امّا از دیدن شخصی كه با شكم بسیار بزرگش قادر به راه رفتن نبود و مرتب به زمین می‌خورد، تعجب كردم4.چیزی نگذشت كه بخاطر نداشتن تعادل، به طرف جاده سمت چپ كشیده شد و در آن مسیر افتادن و خیزان به حركت خود ادامه داد.از نیك پرسیدم: او به كدام جاده گام نهاد؟ گفت: این جاده رباخواران است كه به سخت‌ترین عذاب الهی گرفتارند.ادامه دارد... .1.نهج‌البلاغه خطبه‌های 15-15-222.2.بحارالانوار ج7 ص213.3.بحارالانوار ج7 ص213.4. بقره 275.

گزارش لحظه به لحظه پس از مرگ ( قسمت یازدهم)  ذوب شدن گناههمانطور که مسیر را می‌پیمودیم جریان  ناراحتی و لاغر شدن گناه را به نیک گفتم، نیک خندید و گفت: گناه حق دارد ناراحت شود چون هیکل او پیش از این در دنیا، بزرگ و عجیب بود که البته مصائبی که در دنیا دیدی و صبر کردی 1 و زجری که هنگام مرگ کشیدی از قد و قواره او کاست.2هر چند یادآوری بلاها و سختی‌های دنیا برایم طاقت فرسا بود اما از آنجا که از قدرت گناهم کاسته بود راضی و خوشحال بودم.راه بسیاری را پیموده بودیم. هر چند در این مسیر هرگز جرأت نگاه کردن به آن طرف کوه را نداشتم اما ناله و فریاد اهالی دشت عذاب یک لحظه هم مرا آرام نمی‌گذاشت. در بند گناه ادامه راه بسی دشوار بود اما هر طور بود به کمک نیک می‌رفتم. یک لحظه نگاهم به پایین کوه افتاد، بهت زده شدم و ایستادم  هیکل سیاه و بزرگی را دیدم که شخصی را دست و پا بسته و بی اعتنا به ناله و فغان او بر دوش گرفته و به بالای کوه حمل می‌کرد.فهمیدم آن هیکل زشت، گناه آن شخص است. نیک را دیدم که او هم همچو من به نظاره ایستاده، هنوز هیکل سیاه به ما نزدیک نشده بود که سرو کلّه مأموران عذاب زنجیر به دست از پشت کوه پیدا شد، گویا از آمدن آن شخص باخبر بودند. گناه وقتی به مأموران رسید آن شخص بیچاره را رها کرد و قهقهه زنان از همان راه برگشت. مأموران بلافاصله پاهای او را به زنجیر کشیدند و در حالیکه بدنش به سنگلاخها کشیده می‌شد او را کشان کشان وارد دشت عذاب کردند. 3پس از آن نیک نزدیک آمد و گفت: این است سرنوشت کافران و با دست مهربانانه بر پشتم زد و گفت شتاب کن که راه بسی سخت و طولانی است. نور ایمانرشته کوهی که در دامنه آن حرکت می‌کردیم سر بر دامن کوهی بلند داشت که به آسمان آتشین ختم می‌شد و چون سدی مرتفع راه را بر هر عابری بسته بود. احساس کردم گرفتاری تازه‌ای برایمان پیش آمده است. با دلهره و اضطراب خود را به نیک رساندم و گفتم دوست من ظاهراً به بن بست برخورده‌ایم، راه عبورمان بسته است، نیک همان‌طور که می‌رفت گفت: ناراحت نباش و با من بیا، در قسمتهایی از این کوه غارهای کوتاه و یا درازی وجود دارد که باید از یکی از آن‌ها عبور کنیم تا به قدرت ایمان خود پی ببری.با تعجب پرسیدم: قدرت ایمان؟!گفت: آری. گفتم: چگونه؟گفت: بدان که در روز قیامت، هر کس به اندازه ایمانش سعادتمند می‌شود و در اینجا ذرّه‌ای از سنجش قدرت ایمان رخ می‌دهد که در هر صورت دیدنی است نه گفتنی.از جواب فهمیدم که باید خاموش باشم.چیزی نگذشت که غاری تنگ و تاریک و بی روزنه پدیدار گشت، چون وارد غار شدیم از تاریکی بیش از حد آن به وحشت افتادم. پس از چند قدم از حرکت ایستادم و به نیک گفتم راه رفتن در این تاریکی، وحشت آور و غیرممکن است. به راستی اگر گناه در این تاریکی به سراغم آید و مرا از پا درآورد چه؟نیک نزدیکتر آمد و گفت: از آمدن گناه آسوده خاطر باش زیرا ضربه‌ای که بر او فرود آوردم باعث شد به این زودی‌ها به ما نرسد به خصوص که هر لحظه ضعیف‌تر نیز می‌شود.از اینکه برای مدتی از شر گناه راحت شدیم خوشحال بودم اما فکر تاریکی مسیر دوباره مرا به خود آورد به همین جهت از نیک پرسیدم: در این تاریکی چگونه پیش خواهیم رفت؟نیک گفت: اکنون به واسطه قدرت ایمانت نوری پدیدار خواهد شد که چراغ راهمان می‌باشد. 4  چندی نگذشت که از صورت نیک نوری درخشید که تا شعاع چند متری را روشن می‌کرد. با خوشحالی تمام همگام با نیک حرکت را آغاز کردم. گاه به گودالهای عمیقی می‌رسیدم که تنها در پرتو نور ایمانم می‌توانستم از کنار آنها به سلامت بگذرم. 5  ادامه دارد... .1- شورا 30،  میزان الحکم  ج3، ص246 و 254.2-شورا/30.3- فهرست غرر ص4254- حدید195- حدید 13و29.

گزارش لحظه به لحظه پس از مرگ ( قسمت نهم ) گردباد شهوات  آتش حسرتاز کثرت اندوه و حسرتی که بر وجودم نشسته بود٬ بر جای نشستم و با خود گفتم:چه مقامی! چه منزلتی! در حالیکه که من مدتهاست در این بیابان سرگردانم و با تمام موانع و مشکلات٬ دست بر گریبان٬ هنوز هم به جایی نرسیده‌ام٬ اما اینان با این سرعت خود را به مقصد می‌رسانند.براستی خوشا به حال آنانکه با شهادت رفتند.1اشک بر گونه‌هایم سرازیر شد و بغض گلویم را چنگ زد.چندان بلند٬ بلند گریستم2 که هر آنچه از عقده دنیا در دلم بود٬ محو شد... اما ... غبطه و حسرتی که از عبور شهیدان در دلم باقی بود٬ مگر با این گریه‌ها محو می‌شد؟!نیک آرام به سمتم آمد٬ مرا دلجویی داد و تشویق به ادامه راهی کرد که بس طولانی و طاقت سوز بود. گردباد شهوات با اینکه راه زیادی را پس از آن پیمودیم٬ اما خبری از انتهای خیابان نبود.از دور٬ ستون سیاهی را دیدم که از پائین به زمین و از بالا به دود و آتش آسمان ختم می‌شد و در حال حرکت بود.با نزدیک شدن ستون سیاه٬ متوجه شدم که همانند گردباد به دور خود می‌چرخد. با دیدن این صحنه٬ خود را به نیک رساندم و با ترسی که در وجودم رخنه کرده بود٬ پرسید: این ستون چیست؟!نیک گفت: این گردباد شهوات است٬ که چنین با سرعت عجیبی به دور خود می‌چرخد. با اضطراب گفتم: حالا دیگر باید چه بکنیم؟!گردباد با سرعت غیر قابل وصفی به سمت ما می‌آمد و هر چه در اطرافش بود٬ به درون خویش می‌کشید.نیک گفت: دست‌هایت رومحکم به کمرم حلقه بزن و مراقب باش گردباد٬ تو را از من جدا نسازد.3رفته٬ رفته آن گردباد وحشتناک با آن صدای رعب‌ آور به ما نزدیک می‌شد و اضطراب مرا افزایش می‌داد٬ تا اینکه در یک چشم بهم زدن٬ هوا تاریک شد.گردباد اطراف ما را فرا گرفته بود و سعی داشت ما را با خود همراه کند نیک مانند کوه به زمین چسبیده بود و من در حالیکه دستم را به دور کمر او قفل کرده بودم٬ به سختی خود را کنترل می‌کردم.هر از گاهی صدای فریادهای نیک را می‌شنیدم٬ که در هیاهوی گردباد فریاد می‌کشید: مواظب باش گردباد تو را از من جدا نسازد؟ لحظات بسیار سختی را سپری می‌کردم و بیم آن داشتم که مبادا از نیک جدا شوم. دستهایم سست و گوشهایم از صدای گردباد٬ سنگین شده بود. دیگر صدای نیک را نمی‌شنیدم.ناگهان دستم از نیک جدا شد و در یک چشم بهم زدن٬ کیلومترها از نیک دور گشته! به بالا پرت شدم.4گردباد در حال چرخش بود و من نیز چندی نگذشت که از شدت هیاهو و گرمای طاقت‌فرسایش از حال رفتم.وقتی چشمانم را گشودم هیکل سیاه و وحشتناک گناه را دیدم که بر بالای سرم ایستاده بود. بوی متعفنش بشدت آزارم می‌داد بسرعت برخاستم و چون خواستم فرار کنم دستم را محکم گرفت و بطرف خود کشید و گفت: کجا؟ کجا دوست بی‌وفای من؟ همنشینی با نیک را بر من ترجیح میدهی؟ و حال آنکه در دنیا مرا نیز به همنشینی برگزیده بودی٬ نیم نگاهی به صورت گناه افکندم٬ قیافه‌اش اندکی کوچکتر شده بود.بدون توجه به سخنانش گفتم چه شده که لاغر و نحیف گشته‌ای؟با ناراحتی گفت: هر چه می‌کشم از دست نیک است. با تعجب پرسیدم از نیک ؟ گفت: آری او تو را از من جدا کرده تا با عبور دادن تو از راههای مشکل و طاقت فرسا باعث زجر کوتاه مدت تو شود.گفتم: خب٬ زجر من چه ارتباطی با ضعیف شدن تو دارد؟ پرخاشگرانه پاسخ داد:هر چه تو سختی بکشی من کوچکتر می‌شوم و گوشتهای بدنم ذوب می‌شود.5و چنانچه تو به وادی السلام برسی دیگر اثری از من بر جای نخواهد ماند آنگاه دندان بر هم فشرد و گفت: اکنون نوبت من است باید همراه من بیایی. بسوی آتشدرحالیکه از شدت وحشت و اضطراب بخود می‌لرزیدم پرسیدم به کجا؟ گناه به کوه سمت چپ اشاره کرد و گفت: پشت این کوه وادی با صفایی است که دوست دارم تا قیامت در آنجا بمانی.6 می‌دانستم لجاجت و طفره رفتن من بی‌فایده است پس به همان راهی که اشاره کرده بود قدم نهادم. گناه با عجله و شادی کنان جلو می‌رفت. هر از گاه بر می‌گشت و مرا تشویق به ادامه راه می‌کرد.با اینکه از گناه خیری ندیده بودم اما مژده‌های مکرر و شادمانی بی‌سبب او نیز مرا به وجد آورده بود و امیدوارانه به مسیر ادامه می‌دادم.7با خود اندیشیدم شاید نیک را در پشت کوه ملاقات کنم٬ شاید هم وادی السلام بر حسب اتفاق پشت این کوه قرار دارد که گردباد مرا به نزدیکی آن آورده است: اما نه٬ مگر بدون نیک می‌توان به وادی السلام رسید؟!!از نیمه کوه گذشته بودیم که ناله‌هایی از دور به گوشم رسید. بدون توجه به راهم ادامه دادم. هر چه به اوج قله نزدیکتر می‌شدیم فریاد و ناله‌ها بیشتر و بیشتر می‌شد تا آنجا که از ترس و دلهره بر جای ایستادم و به گناه گفتم: این چه صداهایی است که به گوش می‌رسد گناه مضطربانه پاسخ داد: کدام صداها؟ گفتم: همین فریاد و فغانهای جانخراش که از پشت کوه به گوش می‌رسد.گناه گفت من صدایی نمی‌شنوم٬ شاید هلهله و شادی اهالی آنجاست که غرق نعمتند گفتم ولی صدائی که من میشنوم به ناله و فغان بیشتر شباهت دارد تا هلهله و شادمانی کردن. گناه گفت: گفتم که من چیزی نمی‌شنوم٬ بی جهت وقت را تلف نکن و زودتر به راهت ادامه بده که وقت تنگ و راه طولانی است. دریافتم که گناه مطلبی را از من پنهان می‌کند و بی‌جهت خود را به ناشنوایی می‌زند چاره‌ای نبود من به واسطه گردبادی که وزید از نیک دور گشتم و گفتم در دستان گناه اسیرم کاش نیک را رها نمی‌کردم ولی نه... شدت گردباد بحدی بود که مرا به ناچار از او جدا کرد.در کشاکش کوه و با شک و تردید بدنبال گناه در حرکت بودم که ناگهان صدای نیک را شنیدم٬ فریاد کشید خودت را کنار بکش. با عجله خودم را به کناری کشیدم٬ ناگهان سنگ سیاه بزرگی با شدت تمام بر فرق گناه فرود آمد و او را به پایین کوه پرتاب کرد.پس از آن نیک را دیدم که با عجله از قله کوه به طرفم آمد و مرا در آغوش گرفت. از دیدن آن صورت زیبا و عطر روح نواز بسیار مسرور شدم نیک آغوش گشود و من نیز صورت بر شانه مهربانش گذاردم و زار زار گریستم.نیک در حالیکه اشکهایم را پاک می‌کرد با لبخند ملیحی که بر لب داشت گفت: دوست من اینجا چه می‌کنی؟ هیچ می‌دانی اینجا کجاست؟ گفتم: نه نیک سری تکان داد و گفت: تو در چند قدمی وادی عذاب هستی. قبلا نام این وادی را از زبان نیک شنیده بودم اما هرگز باورم نمی شد که زمانی به مرز این دشت و پر خطر نزدیک شوم. از نیک خواستم درباره این  وادی باز هم سخن بگوید و او هم قبول کرد:جایگاه افرادی است که توان عبور از برهوت را ندارند و روز قیامت نیز قدرت عبور از پل صراط را نخواهند داشت و سرانجام به قعر جهنم سقوط می‌کنند. در اینجا گونه‌ا‌‌‌‌‌ی از آتش جهنم به آنها می‌رسد و در رستاخیز نیز خود جهنم را زیارت خواهند کرد.8نام وادی عذاب و اینکه در آستانه وارد شدن به آن قرار داشتم باعث شد ترس و وحش عجیبی بر وجودم سایه افکند.نیک پس از آنکه مرا دلداری داد خواست تا برای رفع خستگی اندکی استراحت کنم.ادامه دارد... پی‌نوشت‌ها:1.امام خمینی(ره)2.میزان الحکمة ج10 ص 132 و المیزان ج2.3.غرر الحکم ص7974.غررالحکم ص510- فهرست غرر ص 186.5.میزان الحکم ج4 ص208- میزان الحکم ج3 ص 473-4746. میزان الحکم ج5٬ ص85( زینت گاه)7. میزان الحکمه٬ج5 ص898.مومن 46.

سلامبنظرم طرح اینگونه اشکالات از روی بیکاری است.( البته منظورم به هیچ وجه نویسنده این مطلب نیست، بلکه نویسندگان سایتهایی چون تبیان است) نوشتن انشاءالله بجای ان شاء الله، هیچ اشکالی ندارد. همه ما هم وقتی میگوئیم انشاءالله،  منظورمان معنای «ما خدا رو ایجاد کردیم» نیست.کما اینکه در استفتائی که از آیت الله مکارم شده بود، ایشان فرموده بودند نوشتن انشاءالله هیچ اشکالی ندارد.